این زمستان نارضایتی این احساس را سخت تر خواهد کرد که محافظه کاران بریتانیا را شکسته اند | اندرو راونزلی

پخطوط بلیت در بیمارستان های همه جا کارگران در بسیاری از نقش های حیاتی در اعتصاب. یک واحد حوادث غیرمترقبه در داونینگ استریت برای پاسخ به این بحران دست به دست هم داد. ارتش در حالت آماده باش وزرا مخفیانه بحث می کردند که آیا اوضاع آنقدر وخیم است که باید وضعیت اضطراری ملی اعلام کنند. زمستان نارضایتی اواخر دهه 1970 ضربه مهلکی به اعتبار دولت جیمز کالاگان وارد کرد. نخست وزیر حزب کارگر در خاطرات خود ابراز تاسف کرد که تحت تأثیر یک “سرایت” غیرقابل کنترل قرار گرفته است که او را محکوم به شکست در انتخابات بعدی کرد.

تاریخ تکرار نمی شود، اما می تواند قافیه باشد. شباهت‌های آشکاری بین سونامی اقدامات صنعتی که دولت کالاگان را در بر گرفت و امواج اعتصاب‌هایی که به سمت ریشی سوناک سرازیر می‌شوند، وجود دارد. اکنون، مانند آن زمان، کارمندان بخش دولتی در ون کارگرانی هستند که سعی می کنند ارزش واقعی درآمد خود را در زمان تورم تاخت و تاز حفظ کنند. اکنون نیز مانند آن زمان، وزرا ادعای پرداخت بهتر را به این دلیل رد می کنند که کشور توان پرداخت این مطالبات را ندارد. اکنون، مانند آن زمان، نتیجه یک درگیری فزاینده بین دولت و اتحادیه‌ها است که خدمات حیاتی را فلج می‌کند و زندگی روزمره را مختل می‌کند.

بنابراین بازتاب‌هایی از گذشته وجود دارد، اما تفاوت‌های آن زمان و اکنون به همان اندازه قابل توجه است.

زمستان اولیه نارضایتی در اواخر دهه‌ای که در آن بریتانیا مدام تحت تأثیر ناآرامی‌ها در دولت‌های کارگر و محافظه‌کار قرار گرفته بود، فوران کرد. اعتصابات برای بریتانیایی های دهه 1970 تازگی نداشت. بریتانیایی‌های امروزی موهای خاکستری خواهند داشت اگر بتوانند چیزی شبیه به بزرگی آنچه در این زمستان رخ می‌دهد را به خاطر بسپارند. اعتصابات هر روز از تقویم ظهور با حضور پرستاران، 999 مسئول تماس، امدادگران و سایر کارکنان آمبولانس، معلمان، پست ها، رانندگان اتوبوس، افسران نیروی مرزی، کارکنان اداره گذرنامه و کارمندان بزرگراه های کشور در میان کسانی که از خدمات خود صرف نظر می کنند، برگزار می شود. همه چیز از اتحاد مجدد با خانواده در کریسمس تا دریافت مراقبت های بهداشتی برای عزیزان دشوارتر خواهد شد. فقدان هرگونه فعالیت معنادار از سوی وزرا برای حل این اختلافات نشان می دهد که دولت در حال حاضر قصد دارد آن را از بین ببرد. این درگیری تا کریسمس تمام نخواهد شد. بدبختی تا سال جدید ادامه خواهد داشت.

برخی از کابینه بر این باورند که آنها در نهایت پیروز خواهند شد، زیرا اتحادیه های کارگری نسبت به گذشته دارای وزن بسیار کمتری هستند که پس از تقسیم بندی های متوالی قوانین محافظه کار، بسیج و حفظ خروج نیروی کار را برای سازمان های کارگری بسیار دشوارتر کرده است. پرستاران در همه جا بیرون نخواهند رفت زیرا در برخی مناطق برگه های رای اعتصابی آستانه بالای تایید لازم برای اقدام قانونی را برآورده نمی کند. توقف کلی و نامحدود در دهه 1970 معمول بود. اتحادیه های معاصر پرونده خود را با انجام اقدامات هدفمند و متناوب، همانطور که کارگران راه آهن برای ماه ها انجام می دهند، تحت پیگرد قانونی قرار می دهند.

این امر فشار فوری بر وزرا را کاهش می دهد، اما همچنین برای محافظه کاران در پیروزی در نبرد برای افکار عمومی مشکل بزرگی ایجاد می کند. محافظه‌کاران عادت داشتند «بارون‌های اتحادیه‌های بیش از حد قدرتمند» را به خاطر «باج دادن به کشور» مورد انتقاد قرار دهند، با این اطمینان که این حمله در میان رای‌دهندگان زیادی طنین‌انداز شد. دقیقاً به این دلیل که محافظه‌کاران قدرت اتحادیه را کاهش داده‌اند و اعتصاب‌های مهم در دهه‌های اخیر بسیار نادر بوده است، نیروهای محافظه‌کار ضد اتحادیه قدرت بسیار کمتری دارند. رهبران اتحادیه‌ها وقتی می‌گویند که تعطیلی‌های زمستانی، خم کردن ماهیچه‌هایشان نیست، بلکه آخرین راه چاره و «فریاد کمک» اعضای ناامیدشان است، باورپذیر به نظر می‌رسند.

محافظه کاران مایلند این اختلافات را از نمونه ای مبنی بر سوء مدیریت کشور به داستانی مخرب در مورد حزب کارگر تبدیل کنند. بنابراین آقای سوناک کلیشه محافظه‌کاران مبنی بر اینکه سر کیر استارمر درگیر «مدیران اتحادیه‌ها» است را به زبان می‌آورد. در واقع، نه کالج سلطنتی پرستاران و نه RMT، بزرگترین اتحادیه راه آهن، وابسته به حزب کارگر نیستند. حزب کارگر قطعاً معضلات خود را دارد، اما میز جلوی حزب تا کنون با دفاع از حق اعتصاب و دعوت به مذاکره در حالی که از مطالبات یا اقدام خاصی برای پرداخت حقوق حمایت نکرده است، آنها را کاملاً ماهرانه هدایت کرده است.

وزرا به این امید بسته اند که همدردی عمومی با اعتصاب کنندگان از بین برود. یکی از اعضای ارشد محافظه‌کار می‌گوید: «در لحظه‌ای که مردم شروع به رنج و عذاب می‌کنند، فکر می‌کنم عقاید مخالف اتحادیه‌ها خواهد بود. این یک قمار بزرگ در مورد اینکه رای دهندگان چه کسی را برای مبارزه تلخ و فرسایشی سرزنش خواهند کرد، است. RCN پیش از این در بیش از یک قرن عمر خود هرگز مجبور به فراخوانی اعضای خود نبوده است. نظرسنجی Opinium که امروز منتشر می کنیم نشان می دهد که پرستاران دو برابر بیشتر از دولت از حمایت رای دهندگان برخوردار هستند. حمایت از اعتصابات راه آهن محدودتر است.

برخی از وزرا بر این باورند که تلاش برای ایجاد تفرقه در اتحادیه ها از طریق سخاوتمندی بیشتر نسبت به کارگرانی که بیشترین محبت را در بین مردم دارند، تاکتیک هوشمندانه ای است. بهبود پیشنهاد دستمزد به پرستاران بیشتر از پرستاران محبوبیت دارد. اما آن دسته از اعضای دولت که فکر می‌کنند هر گونه امتیازی به یک گروه، دیگران را برای فشار بیشتر و طولانی‌تر برای ادعای خود جرأت می‌کند، با تبدیل آنها به یک مورد استثنایی مخالفت می‌کنند.

رهبران اتحادیه باید در مورد آنچه که نشانه‌های مبارزه طولانی مدت برای قلب و ذهن است، در مورد اطمینان از اینکه طرفشان به عنوان یک طرف معقول دیده می‌شود، هوشیار باشند. RMT در آستانه کریسمس و بعد از سال جدید برای هشت روز اعتصاب برنامه ریزی کرده است. این موضوع باعث می‌شود که آن‌ها در سرفصل‌ها باقی بماند، اما به این خطر می‌افتد که شهرتی شبیه گرینچ در بین مردم به آنها بدهد. وزرا خواستار “آتش بس جشن” در راه آهن شده اند، با این باور که رای دهندگان نیز چنین آرزویی دارند. اتحادیه‌های کارگری NHS در حال بحث در مورد اعتصاب‌های هماهنگی هستند که به این دلیل توجیه می‌کنند که باید از «حداکثر تأثیر» اقدام برای ترغیب دولت برای آمدن به میز مذاکره اطمینان حاصل کنند. آنها باید مراقب باشند که این امر توسط وزرا و رسانه های دست راستی به عنوان رهبران آنها که برای تشدید ناراحتی های وارد شده به مردم توطئه می کنند، نشان داده نشود.

مشکلات شدیدتر با افکار عمومی در کابینه وجود دارد، به ویژه به این دلیل که این دولت به سمت فصلی تیره و تار می رود که در حال حاضر عمیقاً منفور است. سهم حزب محافظه‌کار در انتخابات دور دوم پنجشنبه در چستر، کرسی‌ای که محافظه‌کاران نسبتاً اخیراً در اختیار داشتند، پایین‌ترین میزان از سال 1832 بود. به نظر می‌رسد برخی بدبین‌ها در سمت محافظه‌کاران محاسبه می‌کنند که اختلال در خدمات بهداشتی به نفع سیاسی آنها خواهد بود، زیرا می‌توانند اعتصابات سرزنش برای چیزی که به هر حال زمستان کابوس آور برای NHS بود. این بر این فرض نادرست استوار است که مردم قبل از اینکه کسی در مورد تعطیلات صحبت کند، متوجه وضعیت بحرانی سرویس بهداشتی نشده است. زمان پاسخ آمبولانس در حال حاضر طولانی تر از هر زمان دیگری است که برخی از قربانیان حملات قلبی و سکته مغزی برای یک ساعت یا بیشتر پس از تماس با 999 حضور ندارند. یکی از مشاهدات افسرده‌کننده‌ای که شنیده‌ام این است که بیشتر مردم ممکن است متوجه این تفاوت زیاد بین NHS در روز اعتصاب و NHS در هیچ روز دیگری نشوند.

وزرا وقتی می‌خواهند با امتناع از مشارکت صریح در مذاکرات، از اختلافات فاصله بگیرند، افکار عمومی را نادرست می‌خوانند. در یک بحران، رای دهندگان از دولت انتظار دارند که چنگ بزند، نه اینکه دست های خود را بشوید. آقای سوناک تلاش خواهد کرد تا این تظاهر نابخردانه را حفظ کند که او قدرت حل و فصل این اختلافات را ندارد. استیو بارکلی، وزیر بهداشت، و مارک هارپر، وزیر حمل و نقل، دو تن از نزدیک ترین متحدان او هستند. نخست وزیر یکی دیگر از دوستان خود را به نام الیور داودن، وزیر دفتر کابینه، که کارمندان دولتی خود دست به اعتصاب خواهند زد، مسئول واحد داونینگ استریت که پاسخ دولت را رسیدگی می کند، قرار داده است.

برخی از وزرا به طور خصوصی اعتراف می کنند که ناسازگاری در نهایت باید به سازش تبدیل شود زیرا این بحران بدون دادن برخی امتیازات از سوی دولت حل نخواهد شد. اختلاف طولانی مدت با وکلای دادگستری بر سر هزینه های کمک حقوقی سرانجام تنها پس از ارائه پیشنهاد بهبود یافته توسط دولت به پایان رسید.

نخست‌وزیر می‌خواهد به این امید که عزم اعتصاب‌کنندگان به هم بخورد و همدردی رای‌دهندگان نسبت به آن‌ها کمرنگ شود، می‌خواهد سرسختانه بماند. خطری که او با این استراتژی می‌پذیرد این است که یک درگیری طولانی، بتن را در اطراف مچ پای این دولت قرار دهد. در حال حاضر یک دیدگاه رایج وجود دارد که میراث دوازده سال حکومت محافظه‌کاران کشوری است که در آن خدمات اساسی که مردم به آن وابسته هستند دیگر کار نمی‌کنند. این ضربه ها این احساس را سخت تر می کند. این حس که بریتانیا در ساعت او شکسته شده بود برای جیم کالاگان کشنده بود. زیرا این حالتی است که هیچ دولتی نمی تواند انتظار زنده ماندن را داشته باشد.