سومالیایی ها در اردوگاه های شلوغ در آستانه مرگ با تشدید خشکسالی | توسعه جهانی

اردوگاه‌های آوارگان سومالی تحت فشار شدیدی قرار گرفته‌اند و بیش از 300,000 نفر در سال جاری خانه‌های خود را به دنبال غذا و آب ترک کرده‌اند، زیرا این کشور بدترین خشکسالی خود را در دهه‌های اخیر تجربه می‌کند.

پس از سه فصل بارانی ناموفق متوالی از اکتبر 2020 که محصولات کشاورزی و دام‌ها را از بین برده است، مردم کیلومترها به سمت کمپ‌ها می‌روند، که قبلاً محل زندگی کسانی هستند که از خشونت طولانی کشور فرار می‌کنند. سومالی بیش از 2400 شهرک از این قبیل دارد که در حال حاضر فاقد منابع هستند.

سازمان ملل هشدار داده است که سومالی امسال “به یک فاجعه بالقوه خیره شده است”.

این کمپ بسیار شلوغ است و دسترسی به غذا، آب و مراقبت های بهداشتی ندارد. یک هفته است که آب نداریم. کامیونی که برای ما آب می آورد، نیامد. «افراد اگر خوش شانس باشند، یک یا دو وعده غذایی در روز می خورند، و تهیه چای در اینجا به عنوان یک وعده غذایی به حساب می آید. شرایط به شدت سخت است.»

به گفته سازمان ملل، بیش از یک چهارم جمعیت سومالی نیاز فوری به کمک های غذایی دارند. حدود 1.4 میلیون کودک زیر پنج سال احتمالاً دچار سوءتغذیه حاد هستند. انتظار می رود شرایط بدتر شود و تا آوریل بارندگی نداشته باشد.

شبکه سیستم‌های هشدار اولیه قحطی هشدار داده است که باران‌های آوریل احتمالاً کمتر از حد متوسط ​​خواهد بود، که به گفته بشردوستانه احتمال قحطی را افزایش می‌دهد.

امداد اسلامی گفت که کارکنان آن در جریان بازدید از اردوگاه باردره در گدو، افرادی را یافتند که در پناهگاه‌های اولیه با غذا و آب کم زندگی می‌کردند و بسیاری از آنها در آستانه مرگ قرار داشتند. این مؤسسه خیریه گفت که در جریان بازدید آنها چندین مورد از جمله مرگ یک نوزاد رخ داده است.

در اردوگاه Luuq، سازمان غیر دولتی کاتولیک ایرلندی Trócaire گفت که کودکان گرسنه را پیدا کرده است. روز چهارشنبه، ایمان ابواللهی، مدیر کشور سومالی Care International گفت که مدارس در کمپ های آوارگان به دلیل تازه واردان مملو از جمعیت هستند.

ارقام آژانس پناهندگان سازمان ملل حاکی از آن است که بیشتر 317000 نفری که از ژانویه تاکنون آواره شده اند خانه های خود را به دلیل خشکسالی ترک کرده اند. تقریباً یک پنجم جمعیت سومالی اکنون آواره داخلی هستند.

علیو محمد، مدیر واکنش در حوادث غیرمترقبه در امداد اسلامی، گفت: «کمپ‌ها تنها جایی است که می‌دانند کمک وجود دارد، بنابراین اگر تمام غذای شما از بین رفت و دام‌ها مرده بودند، به آنجا بروید.

این به معنای افزایش فشار بر آوارگان موجود است [internally displaced people] اردوگاه ها بسیاری از آنها در پناهگاه هایی زندگی می کنند که فقط از ورقه های پلاستیکی و میله ها ساخته شده اند. این اردوگاه ها چیزی ندارند. با افزایش شلوغی آنها، مسائل بهداشتی، تامین آب و حفاظت بیشتر می شود.

او گفت کشاورزان قبلاً در اوایل سال 2020 به شدت تحت تأثیر هجوم ملخ قرار گرفته بودند که محصولات را از بین برد.

Save the Children اعلام کرد که حداقل 700000 دام در دو ماه سال گذشته تلف شده اند. سازمان ملل گزارش داد که برخی از مناطق وجود دارد 80 درصد از دام های خود را از دست دادند.

محمد، در اردوگاه لوق، گفت که خانواده او سال گذشته 80 بز و 12 گاو را در سه ماه از دست دادند.

او گفت: «همه روستا را ترک کردند. “اگر بیشتر بمانیم، فرزندان و والدین سالخورده من نفر بعدی خواهند بود که از گرسنگی می میرند.”

در آغاز ماه، 43 نفر جان خود را از دست دادند و بیش از 14000 نفر آواره شدند، زیرا درگیری بر سر زمین برای چراگاه و آب بین دو طایفه شروع شد. آوارگان اکنون در پناهگاه های موقت زندگی می کنند.

درخواست بشردوستانه 1.46 میلیارد دلاری (1.07 میلیارد پوند) برای سومالی که در دسامبر آغاز شد، تنها 2 درصد از پول مورد نیاز را دریافت کرده است.

اتین پترشمیت، نماینده سومالی در سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل متحد، گفت که واکنش بشردوستانه به این بحران نسبت به گذشته موثرتر بوده است، اما برای کاهش فشار فزاینده بر اردوگاه‌های آوارگان نیاز به افزایش دارد.

پیترشمیت گفت: «برای جلوگیری از پیامدهای بدتر در ماه‌های آینده، جامعه بین‌الملل به یک مقیاس بشردوستانه هماهنگ نیاز دارد.» کمک رسانی به مناطق روستایی، تا حد امکان به جوامع آسیب دیده، از جابجایی گسترده، خطرات تشدید کننده مرتبط و مرگ و میر بیش از حد جلوگیری می کند.

عبداللهی عثمان، یکی از اعضای کمیته اضطراری ملی، نهاد دولتی سومالی که بر واکنش به بحران نظارت می کند، گفت که این کشور خواستار حمایت بین المللی است. ما منابع محلی را از جامعه تجاری بسیج می کنیم تا به آسیب پذیرترین افراد دسترسی پیدا کنیم.

کمیته تا کنون به 19 شهر پول ارسال کرده است، اما این کافی نیست. علاوه بر کمبود منابع، دسترسی ما نیز به دلیل ناامنی و همچنین عدم هماهنگی و عدم حضور مقامات عمومی در برخی از مناطق تحت تأثیر خشکسالی با مشکل مواجه است.

بر اساس برنامه جهانی غذا، شاخ آفریقا خشک ترین شرایط خود را از سال 1981 تجربه می کند و 13 میلیون نفر در سراسر کنیا، سومالی و اتیوپی با گرسنگی شدید روبرو هستند.