بازماندگان: دو تابعیتی ها هنوز در ایران در زندان هستند | ایران

دیخانواده‌های 17 نفری دوتابعیتی که در سرتاسر اروپا و آمریکا دیده می‌شوند هنوز در ایران در زندان به سر می‌برند و با عصبانیت نظاره می‌کنند تا دریابند که آیا عزیزانشان انوشه عاشوری و نازنین زاغری رتکلیف را در هواپیما به سوی آزادی دنبال می‌کنند یا رها می‌شوند.

بسیاری می ترسند آزادی آنها پیش شرطی برای توافق غرب برای توافق هسته ای با ایران در مذاکرات نزدیک به اوج در وین قرار نگیرد. برخی از کشورهایشان بدون داشتن بدهی رسمی برای بازپرداخت مانند بدهی بریتانیا، ممکن است در انعقاد معاملات با مشکل مواجه شوند و این باعث نگرانی خانواده ها می شود.

در آلمان، مریم کلارن، دختر ناهید تقوی 68 ساله، گفت: لحظه ای تلخ و شیرین است. من برای ریچارد خیلی خوشحالم [Ratcliffe]و خانواده اش، اما من بسیار بسیار عصبی هستم که فقط زندانیان آمریکایی آزاد می شوند.

«در یک سال و نیم هیچ حرکت مناسبی در مورد مادرم صورت نگرفته است. من فقط یک نفر هستم و هر کاری از دستم بر می‌آید انجام می‌دهم، اما از دولت آلمان کمی ناامید هستم. مادرم 67 سال دارد، هفت ماه را در سلول انفرادی زندان اوین گذراند و نیاز به عمل جراحی دارد. او دیابتی است و گردن درد دارد. او کووید را گرفت اما تنها کسی بود که اجازه خروج از زندان را نداشت.»

تقوی ساکن فرانکفورت در مهرماه ۱۳۹۹ توسط ۱۲ نفر در خیابان های تهران دستگیر و به اتهام «تشکیل گروهی متشکل از دو نفر به منظور اخلال در امنیت کشور» به ۱۰ سال زندان محکوم شده است. “تبلیغ علیه نظام”

کلرن توضیح می دهد: «من می توانم پنج بار در هفته به مدت پنج دقیقه با او صحبت کنم. او سعی می کند ذهن خود را زنده نگه دارد که به زندانیان آلمانی آموزش می دهد و مدام مطالعه می کند. او می خواهد همه چیزهایی که در سیاست اتفاق می افتد، درباره اوکراین و افغانستان بداند.

دولت ائتلافی آلمان می‌گوید که تمام تلاش خود را انجام می‌دهد، اما نمی‌دانم آیا دولت ما واقعاً آزادی او را بخشی از مذاکرات درباره توافق هسته‌ای ایران می‌کند یا خیر. وزیر امور خارجه جدید، آنالنا بائربوک، بسیار شلوغ است و من نمی دانم این کار چه اولویتی دارد. تنها چیزی که از وزارت خارجه می‌شنوم این است که سنگ روی سنگ نمانده است.»

آلمان، مانند فرانسه و بریتانیا، یکی از امضاکنندگان مذاکرات هسته ای ایران است، اما روابط تجاری قوی با ایران دارد، بنابراین کلارن فقط می تواند منتظر بماند و امیدوار باشد. وزارت خارجه آلمان به یک نماینده سبز از دیگر شهروندان دوتابعیتی آلمانی-ایرانی در زندان های ایران گفت.

هاریکا قادری در حال اشک تلفنی در اتریش، موفق می شود برای بریتانیایی های آزاد شده خوشحال باشد، اما با پایان یافتن مذاکرات هسته ای احساس می کند عقلش به پایان رسیده است. مادر سه فرزند، فرزندانش دو، نه و 12 ساله بودند که پدرشان دکتر کامران قادری در ژانویه 2016 در فرودگاه تهران تحویل داده شد. او می‌گوید: «سه ماه اول در در سلول انفرادی و شکنجه قرار گرفت تا اینکه اعتراف دروغینی مبنی بر اینکه جاسوسی است که برای اتریش و ایالات متحده کار می کند را امضا کرد.

من اکنون در پایان انرژی خود هستم. من نمی توانم بفهمم چگونه می توان توافق هسته ای را امضا کرد و این افراد نادیده گرفته شدند. آنها بی گناه هستند. کودک نه ساله من هرگز پدرش را نشناخته است.» برخلاف کسانی که در بریتانیا هستند، او شبکه بزرگ حمایتی ندارد.

فریبا عادل‌خواه، انسان‌شناس فرانسوی، متخصص جامعه ایران، ابتدا در ژوئن ۲۰۱۹ به زندان افتاد، در اکتبر ۲۰۲۰ اجازه مرخصی گرفت و سپس در ژانویه ۲۰۲۲ به‌طور ناگهانی به اتهام نقض شرایط حبس خانگی‌اش دوباره به زندان افتاد، اتهامی که او آن را رد می‌کند. او و جامعه دانشگاهی فرانسه با نگرانی منتظرند.

اتباع بریتانیایی هم هستند که پشت سر گذاشته شده اند. کمترین شناخته شده مهران رئوف، یک کارگر سندیکایی است که در 16 اکتبر 2020 در تهران دستگیر شد. یکی از دوستان او که آبان نیوز با او صحبت کرده بود، گفت که او قادر به برقراری تماس با بریتانیا نیست و وکیلش نمی تواند با خبرنگاران خارج از ایران صحبت کند. او هیچ خانواده نزدیکی در ایران ندارد. او به جرم براندازی به 10 سال زندان محکوم شده است. می گوید روی زمین می خوابد.

او سال‌ها وقت خود را بین بریتانیا و ایران تقسیم کرد، به تدریس زبان انگلیسی، ملاقات با دیگر فعالان کارگری و حقوق زنان، و کمک به آنها در ترجمه مطالب از و به انگلیسی.

ارتباط بین او، دوستانش و وزارت خارجه چندان ایده آل به نظر نمی رسد. در آگوست 2020 در زمان دستگیری وی، وزارت امور خارجه گفت: «ما تمام تلاش خود را برای حمایت از مهران و خانواده‌اش انجام می‌دهیم و به طرح پرونده او در بالاترین سطوح ادامه می‌دهیم». اما در اظهارات خود در این هفته، وزیر امور خارجه، لیز تراس، هیچ اشاره ای داوطلبانه به رئوف نکرد و گفت که او هرگز بخشی از مذاکرات بر سر بدهی نبود.

تراس که توسط جرمی کوربین در مورد پرونده‌اش تحت فشار قرار گرفته بود، پاسخ داد: «باید به درخواست افراد مبنی بر اینکه آیا پرونده آنها باید در انظار عمومی مطرح شود احترام بگذارم. به همین دلیل است که ما به طور علنی فقط از افرادی که درخواست کرده اند نامشان فاش شود نام می بریم.»

جو اتکینز-پوتس، مبارز اقدامات فوری عفو بین‌الملل بریتانیا، گفت که او “بسیار نگران بود که او پشت سر گذاشته شود” و گفت که او قربانی بازداشت خودسرانه بود. عفو بین‌الملل هیچ نشانه‌ای مبنی بر اینکه رئوف خواسته است نامش فاش نشود، به خصوص با توجه به اینکه او قادر به استفاده از تلفن نیست، ندارد. این موسسه خیریه قصد دارد از تراس برای توضیح در مورد نظرات بخواهد.

در مقابل، مراد طاهباز، تاجر و حافظ محیط زیست متولد لندن با تابعیت بریتانیا، آمریکا و ایران که در ژانویه 2018 دستگیر شد، توسط وزارت امور خارجه ذکر شده بود. اما انگلیس، برخلاف مذاکرات قبلی با ایرانی‌ها، تصمیم دردناکی را اتخاذ کرد تا آشوری و زاغری-رتکلیف را به خانه بازگرداند و او را از تجارت کنار بگذارد. یک تماس بسیار سرد بین خانواده و تراس نشان داد که خانواده ای که انگلیسی ها انتخاب کرده اند تا او را مشکل آمریکا کنند.

اما پرونده او به دلیل این واقعیت پیچیده است که اگرچه او در بیمارستان همرسمیت در غرب لندن به دنیا آمده است، اما ایران نیز او را آمریکایی می داند. مذاکرات بر سر مرخصی او و سرنوشت همسرش، ساعاتی از آخرین ساعات پر هیاهو را در فرودگاه بین‌المللی تهران پیش از سوار شدن زاغری-رتکلیف و آشوری در هواپیمای شخصی سلطان عمان به مسقط پر کرد.

در عرض 48 ساعت خانواده‌اش گزارش دادند که افسران مسلح او را به زندان بازگردانده‌اند و خانواده‌اش وزارت خارجه را به خیانت متهم می‌کنند. از وزیر امور خارجه در مجلس عوام هرگز در مورد طول مدت مرخصی سوال نشد، اما این تصور را ایجاد کرد که او در حال مذاکره برای تغییر اساسی از شرایط وحشتناک زندان خود است.

خانواده گفتند که معتقدند اکنون مشخص است که هرگز با مرخصی واقعی موافقت نشده است. آنها گفتند: “این فقط یک دیدار خانگی بود تا او را از راه دور کند تا وزارت خارجه بتواند دور پیروزی خود را داشته باشد.” وزارت خارجه اصرار داشت که ایرانی‌ها به آنها گفته‌اند که طاهباز فقط برای نصب مچ پا به زندان بازگردانده می‌شود و انتظار دارند در ساعات آینده شاهد بازگشت او به خانه باشند.

کلارن نتیجه گرفت: «همه خانواده‌های ما در یک بازی شرم‌آور بین‌المللی شطرنج تنها مهره هستند. تنها درس این است که این گروگان‌گیری باید متوقف شود.»