اروگوئه جام جهانی را به همان شکلی که در آن بازی کرد ترک می کند: بی رحمانه | جام جهانی 2022

افبالاخره اشک اومد در چند دقیقه پایانی او توانسته بود آنها را مهار کند، زیرا اخبار منتشر شد و هم تیمی هایش به تعقیب و گریز ادامه دادند. اما سوت پایان حکم حبس ابد به صدا درآمد و ناگهان دیگر نتوانست جلوی خود را بگیرد. صورت مچاله شده خود را در پیراهن خود فرو کرد. طرفداران غنا نگاهی اجمالی به صفحه نمایش بزرگ گرفتند و بزرگترین تشویق خود را در شب انجام دادند. برای چند ثانیه دنیا گریه لوئیس سوارز را تماشا می کرد. و جهان – باید بگوییم – بیش از حد از این وضعیت ناخوشایند نبود.

بنابراین، یک انتقام، حتی اگر هیچ کس چندان در حال جشن گرفتن نبود. و برای اروگوئه، شاید آخرین پیچ ظالمانه یک استراتژی که به نظر می رسید کاملاً کار می کند، درست تا لحظه ای که اینطور نبود.

راهنمای سریع

قطر: فراتر از فوتبال

نمایش دهید

این جام جهانی است که شبیه هیچ جام جهانی دیگری نیست. در 12 سال گذشته آبان نیوز درباره مسائل مربوط به قطر 2022، از فساد و نقض حقوق بشر گرفته تا رفتار با کارگران مهاجر و قوانین تبعیض آمیز، گزارش داده است. بهترین‌های روزنامه‌نگاری ما در صفحه اصلی قطر: فراتر از فوتبال برای کسانی که می‌خواهند عمیق‌تر به مسائل فراتر از زمین بازی بروند جمع‌آوری شده است.

گزارش آبان نیوز بسیار فراتر از آن چیزی است که در زمین اتفاق می افتد. امروز از روزنامه نگاری تحقیقی ما حمایت کنید.

عکس: کاسپار بنسون

چه می شد اگر آنها در نیمه دوم برخی از این موقعیت ها را تبدیل به گل می کردند؟ اگر آنها کمی زودتر بازی را مقابل پرتغال شروع می کردند چه می شد؟ اگر آنها اصلاً مقابل کره جنوبی بازی می کردند چه می شد؟ در حال حاضر، این سوالات می توانند منتظر بمانند. به هر حال، امتیازاتی وجود داشت که باید تسویه شد، افتخاری که باید راضی بود.

در حالی که داور، دنیل سیبرت، و تیمش از زمین خارج می‌شدند، بازیکنان خشمگین اروگوئه سر راه آن‌ها ایستادند، هل می‌دادند و تکان می‌دادند و خواستار پاسخ‌هایی بودند که هرگز به دست نمی‌آمدند. خوزه گیمنز بازوی دستیار را گرفت و فوراً هر دو دست را با بی‌گناهی ساختگی بالا برد، عادت‌های قدیمی به سختی از بین رفت. به نوعی، اروگوئه جام جهانی را به همان شکلی که بازی کرده بود ترک می کرد: بی رحمانه، با هوسبازی، با چیپس روی شانه هایشان.

شرمساری بزرگ این بود که آنها توانایی های خیلی بیشتری داشتند و در این پیروزی پر هرج و مرج 2-0 در برخی مواقع این را نشان دادند. در بیشتر بازی، آنها غنا را به سراسر پارک کشاندند، کنترل خط میانی را به دست گرفتند، با دید و هدف حمله کردند. بقیه وقت ها فقط قهرمانانه دفاع می کردند. سه بازی طول کشید تا اروگوئه به ما نشان دهد از چه چیزی ساخته شده است و زمانی که آنها این کار را انجام دادند دیگر خیلی دیر شده بود.

جورجیان د آراسکاتا لیاقت بهتری را داشت. او برای سال‌ها یکی از استعدادهای بزرگ از دست رفته اروگوئه بوده است: یک هافبک تهاجمی که در ابتدا ظهور کرد اما اکنون 28 سال دارد به عنوان بازیکن بزرگ بعدی مورد ستایش قرار می‌گیرد و شاید فکر می‌کند که آیا این اتفاق برای او خواهد افتاد یا خیر. او تقریباً همه چیزهایی را که برای برد با کروزیرو و فلامنگو وجود دارد به دست آورده است، اما به دلایلی اروگوئه هرگز بهترین های خود را ندیده است. اسکار تابارز هرگز آنقدر شجاع نبود که نقشی را که در برزیل بازی کرده بود به او بدهد. حالا زیر نظر مربی جدید، در بزرگترین صحنه، دو گل داشت و ستاره ای که شایسته اش بود.

پنج خط دفاعی مستحق بهتری بودند. گیلرمو وارلا، شاید خوش شانس بود که جایگاهش را جلوتر از مارتین کاسرس حفظ کرد، یک جابجایی وحشیانه در دفاع راست انجام داد. گیمنز، مدافعی که می‌توانست با تکل مادربزرگ خود سرسره بزند، در دقایق پایانی مداخلات بی‌شماری انجام داد و یک بلوک قدرتمند را انجام داد. فده والورده، چنین بازیکن پویا و خلاقی در رئال مادرید، شایسته بهتر بود: به طرز درخشانی در نقشی عمیق تر، مخرب بود.

آیا سوارز لیاقت بهتری را داشت؟ به نوعی او احتمالا این کار را کرده است. پس از همه، او کلید کل تمرین بود. نه از نظر کاری که او روی توپ انجام داد. در سن 35 سالگی، سوارز اکنون به سختی به نظر می رسد که گویی انرژی لازم برای تکان دادن پای خود را دارد. اما نقش او در برابر غنا بی سر و صدا حیاتی بود و نقشی بود که به طرز هوشمندانه ای طی چند روز برای او آماده شده بود.

همه تاریخ را می دانند: غنا، هندبال، پنالتی، کینه. و در ایجاد آن کینه بود اروگوئه کاملا خوشحال بود که افراط. سوارز وظایف مصاحبه قبل از بازی را برعهده داشت و آشکارا از عذرخواهی برای فوتبال دستی خودداری کرد، حتی زمانی که یکی از روزنامه نگاران غنا او را “شیطان” خطاب کرد. سوارز کاپیتان شد: او آنجا بود و در شروع بازی با پوزخند به دوربین ها رفت. بازیکنان و مربی غنا در هر مرحله سعی کردند تمرکز خود را حفظ کنند. اما اروگوئه در هر لحظه سوارز را در خط چشم خود قرار می داد.

این در عمل چگونه کار می کند؟ شاید اگر مدافع هستید، کمی بیشتر از عاقلانه به سوارز نزدیک می شوید. تو به او توجه کن شما آنقدر به او توجه می کنید که چشم خود را از روی صلیب بر می دارید و کاملاً از دست می دهید.

شما خیلی باریک می نشینید و به De Arrascaeta فضای زیادی برای شلیک می دهید. غنا با وجود تمام تلاش‌هایی که انجام نداد، در نهایت به جنگ آخر رسید، مرد را بازی کرد و نه بازی را. هرگز به دستان شعبده باز نگاه نکنید وگرنه ممکن است این ترفند را از دست بدهید.

و بنابراین غنا نیز با حس بی رحمانه ای از کار ناتمام ترک می کند. آنها به اندازه کافی خوب بودند که این بازی را ببرند، به اندازه کافی خوب بودند که جواز حضور را کسب کنند. آنها با تساوی مقابل پرتغال فاصله زیادی داشتند. آنها یک پنالتی زود هنگام را در اینجا از دست دادند. آنها دشمن خود را غرق کردند، اما او به نوعی توانست آنها را با خود ببرد.

پس از آن، هواداران له شده آنها در وضعیت اسفبار سوارز آرامش خاصی گرفتند، اما آنطور که آنها انتظار داشتند، احساس شیرینی نداشتند. آنها شاید یاد می گرفتند که انتقام و پیروزی دو چیز کاملاً متفاوت هستند.