“خجالت می کشم”: کار در بریتانیا میوه چین های اندونزی را بدهکار می کند | مهاجرت و پناهندگی

وقتی آگونگ* در ژوئیه وارد فرودگاه هیترو شد، فکر کرد که این آغاز آینده مالی بهتری برای خانواده اش است.

او انتظار داشت شش ماه کار کشاورزی پرسود در بریتانیا برای کمک به حمایت از مادر و خواهران و برادرانش در خانه در جاوه انجام دهد. او متوجه نشد که برداشت محصول به خوبی در حال انجام است – یا اینکه دستمزد کسری از آنچه او امیدوار بود خواهد بود.

آگونگ گفت که در ماه آوریل بیش از 4650 پوند به یک کارگزار در جاوا برای این کار پرداخت کرده و برای تامین مالی آن وام با سود ماهانه 3 درصد دریافت کرده است. ویزای او بالاخره در ژوئن صادر شد اما یک ماه بیشتر به سفر نرفت.

اولین کار او در مزرعه Castleton در آبردین شایر بود که انواع توت ها را برای سوپرمارکت هایی مانند M&S، Waitrose، Tesco و Lidl تامین می کند. او متوجه نشده بود که آنقدر دور از لندن است و وقتی مجبور شد ۹۵ پوند برای رسیدن به آنجا بپردازد، شوکه شد و بر بدهی فزاینده او افزود.

هنگامی که شروع به چیدن توت کرد، رسیدن به اهداف را غیرممکن کرد. او گفت که حدود ساعت 5 صبح کار را شروع می کنند و اگر تا ساعت 9 صبح به اندازه کافی انتخاب نکرده بود، او را به کاروان برای آن روز بازگرداندند. معمولاً او می گفت این بدان معنی است که او هفته ای 200 پوند به خانه می برد.

آگونگ به جای ثروتی که به آن امیدوار بود، وعده‌های غذایی خود را حذف کرد تا بتواند در بازپرداخت بدهی‌ها پیشرفت کند. او گفت: «تقریباً تمام پولی را که به دست آورده بودم به اندونزی منتقل کردم. “بعضی وقت ها غذای کافی برایم نداشتم، زیرا تنها چیزی که می توانم فکر کنم این است که باید بدهی خود را بپردازم.”

در سپتامبر، آگونگ اخراج شد زیرا او سه اخطار داشت که منجر به روزهای مرخصی به دلیل کندی بیش از حد شد. او گفت که در دو ماه حدود 1500 پوند به دست آورده است.

خانواده من واقعاً به پول نیاز دارند. آنچه به دست آوردم برای کمک به آنها کافی نبود.»

او هزینه حمل و نقل خود را به کنت پرداخت و شروع به چیدن سیب در مزرعه دیگری کرد. اما در آغاز نوامبر این کار متوقف شد زیرا “دیگر میوه ای برای چیدن وجود نداشت”.

او با یکی از دوستانش به لندن نقل مکان کرد و توانست اتاقی را اجاره کند و به این فکر می کرد که آیا از شانس خود در بازار سیاه استفاده کند یا زودتر به خانه پرواز کند. او گفت که هنوز بیش از 1700 پوند در خانه بدهکار است و ماهانه 3 درصد سود دریافت می کند.

او گفت: “من احساس می کنم برخی از رفتارها کاملاً ناعادلانه است.” “دیگر کار نداریم، اما ما هنوز بدهکار هستیم.”

راس میچل، مدیر عامل Castleton Fruit، گفت که مزرعه دارای یک رویه انضباطی است، مانند همه کارفرمایان برای رسیدگی به مسائل مربوط به عملکرد که سالانه ممیزی می شود و به شدت تحت نظارت قرار می گیرد.

او گفت که رفاه کارگران از “بیشترین اهمیت” برخوردار است و از حدود 1000 نفری که هر سال آن را به کار می‌گیرد، بیش از 70 درصد آنها بازگشته‌اند. او افزود که 106 اندونزیایی که امسال به مزرعه آمدند به طور متوسط ​​41.81 ساعت کار کردند، با میانگین دستمزد ناخالص هفتگی 450.68 پوند (قبل از پرداخت هزینه هایی مانند اقامت) و 70 نفر همچنان در کاستلتون بودند.

میچل گفت که مزرعه نگران “پرداخت مطالبه شده توسط عوامل شخص ثالث” است و به “نمایندگان تایید شده برای اطمینان از اینکه کارگران هزینه های گزافی پرداخت نمی کنند، دقت لازم را انجام داده اند” متکی است.

میچل گفت که آنها ابتدا از اتهامات وارده به کارگران پس از ورود به مزرعه آگاه شدند و آنها “بسیار نگران” بودند و بلافاصله آن را به نماینده، مقامات و مشتریان گزارش کردند. وی افزود: امیدوار بودیم دستگاه های ذیربط به این موضوع رسیدگی کنند.

موچتر* اهل لومبوک، که در کنار آگونگ کار می‌کرد، همچنان به خاطر مبلغی که برای آمدن به بریتانیا پرداخت کرده، بدهکار است. او موفق شد میوه های بیشتری در Castleton بچیند اما می گوید که هنوز حدود 300 پوند در هفته درآمد دارد.

او گفت که تنها زمانی که پرداخت بدهی‌ها را انجام داده و هزینه‌های زندگی خود را در نظر گرفته بود، توانسته است ماهیانه حدود 100 پوند برای همسرش به خانه بفرستد. بدهی بر هیجان او در بازگشت به خانه آویزان است.

او گفت: «از دیدن دوباره خانواده‌ام بسیار خوشحال خواهم شد، اما از طرف دیگر شرمنده هستم.»

* نام ها برای محافظت از هویت تغییر کرده اند.