دیدگاه گاردین در مورد سیاست مسکن: برخورد جایگزین های نادرست | سرمقاله

تیمانیفست انتخاباتی 2019 محافظه کار پر از جاه طلبی های بزرگ برای گسترش سهام انگلستان و بهبود دسترسی به بازار مسکن بود. مقررات برنامه ریزی بازنگری خواهد شد. حداقل یک میلیون خانه دیگر تا سال 2024 ساخته خواهد شد. هدف در اواسط این دهه 300000 در سال بود. خانه ها زیبا، ایمن، سازگار با محیط زیست و مقرون به صرفه خواهند بود.

تا حد زیادی یک فانتزی بود. امروز، تصویر مسکن بد است، نه آفتابی. برنامه های دولت به بن بست خورده و بازار مسکن بیش از پیش بازدارنده می شود. بسیاری از دلایل اقتصادی است. نرخ بهره بالاتر، تورم و بحران هزینه زندگی به این معناست که خریداران بالقوه نمی توانند وارد بازار خرید خانه شوند. در بخش اجاره، تعداد بیشتری از مستاجران معوقه هستند و به دلیل مسدود شدن مزایا با اخراج مواجه می شوند. Shelter این هفته هشدار داد که یک میلیون نفر در زمستان امسال در معرض خطر حضور اجباری به خیابان ها هستند.

اما بریتانیا نیز در حال ساختن نیست. این فقط یک انتقاد چپ نیست. این دیدگاه ساجد جاوید، وزیر مسکن سابق محافظه‌کار نیز است که آخر هفته گذشته نوشت. در طول ربع قرن گذشته، عدم هماهنگی درآمدها با هزینه ها باعث شده است که نیاز مسکن به طور چشمگیری منحرف شود. آقای جاوید اشاره می کند که میانگین قیمت مسکن در حال حاضر 9 برابر میانگین درآمد است. 25 سال پیش این مضرب 3.6 برابر بود. با سخت‌تر شدن وام‌های مسکن، اجاره‌بها به ناچار افزایش می‌یابد. اگرچه قیمت مسکن اخیراً به دلیل نرخ بهره بالاتر کاهش یافته است، اما این به یک بحران اجتماعی نسلی تبدیل شده است.

این یک بحران است که می توان خیلی بهتر با آن مقابله کرد. فرانسه، با جمعیتی مشابه، در حال حاضر دو برابر بریتانیا خانه می سازد. این کشور می تواند مانند فرانسه عمل کند. اما بریتانیا به دلیل سه چیز فلج شده است: بی میلی پس از تاچر برای ساخت مسکن اجتماعی مناسب، وابستگی به اقتصاد کم دستمزد که از ورود به بخش خصوصی اجاره یا مالکیت جلوگیری می کند و بلافاصله، بیزاری عاطفی از تعداد قابل توجهی. محافظه کاران برای قوانین برنامه ریزی موثر

در نتیجه آخرین، دولت خود را گروگان نمایندگان مجلسی یافته است که می خواهند همه چیز به همان شکلی که هست بماند. شورشیان پشتی، عمدتاً از حومه‌های جنوبی و شهرک‌ها، تهدید می‌کنند که لایحه همسطح‌سازی و بازسازی را اصلاح خواهند کرد. آنها می‌خواهند اهداف مسکن وایت هال را برای شوراهای محلی توصیه‌ای کنند، نه اجباری، و به شوراها اجازه دهند ساخت و ساز در کمربند سبز را ممنوع کنند. به نظر می رسد آنها قدرت توقف برنامه های دولت را دارند.

مایکل گوو، وزیر سطح بالا، در تلاش است راه‌هایی برای خنثی کردن شورش بیابد. یکی از گزینه هایی که او بررسی می کند، محدود کردن گزینه تبدیل ساختمان های جدید به اجاره تعطیلات است. سایر موارد شامل ایجاد انگیزه برای ساخت و ساز در محوطه های قهوه ای به جای مناطق سبز، جریمه برای توسعه دهندگانی است که منتظر افزایش قیمت زمین هستند، و حقوق قوی تر برای تجدید نظر در برابر توسعه های نامطلوب.

هیچ یک از این رویکردها راه حل های واقعی مسکن را برای نیازهای اجتماعی فردی و اجتماعی که شرایط ایجاب می کند ارائه نمی دهد. در عوض، جوامع اغلب با یک انتخاب بین علایق توسعه‌دهندگان و نیمبییسم باقی می‌مانند. آنچه بریتانیا آشکارا به آن نیاز دارد ترکیبی است که شامل مسکن اجتماعی و مقرون به صرفه با کیفیت و اندازه خوب، با دارایی‌های اجتماعی مناسب مانند مدارس، پزشکان و مغازه‌ها، و ساکنان آن‌ها چندان به خودروی موتوری وابسته نیستند. اما در بریتانیای 2022، این ترکیب با فضیلت تر به سادگی ارائه نمی شود.