سخنان پیرامون صدای بومیان به پارلمان نشان می دهد که این یک کارزار خشن خواهد بود | صدای بومیان به مجلس

اگر این هفته نشان‌دهنده این بود که بحث عمومی در مورد صدای بومیان به پارلمان چگونه در زمانی که کمپین واقعاً در سال جدید آغاز می‌شود، گسترش می‌یابد، پس ما در مسیر سختی قرار داریم.

روز دوشنبه، اتباع فدرال به عنوان یک جبهه «متفق» پا به میدان گذاشتند تا بگویند از این صدا حمایت نمی‌کنند. رهبر ملی ها، دیوید لیتلپراد، در کنار تعدادی از همکاران ارشد، آن را به عنوان معجونی از «نخبگان» رد کرد. او گفت که ملی‌ها فقط می‌خواهند این شکاف را کم کنند و صدا هیچ کاری برای رفع کسری‌های وحشتناکی که آنها نگران آن هستند انجام نخواهد داد. تغییر قانون اساسی عواقب غیر قابل پیش بینی برای ملت خواهد داشت و آنها نمی توانند هیچ گونه تقسیم بندی بر اساس نژاد یا لایه دیگری از بوروکراسی در کانبرا را تحمل کنند.

سپس سناتور حزب لیبرال کشور، جاسینتا نامپیجینپا پرایس، حمله شخصی باورنکردنی را به وزیر بومیان استرالیا، لیندا برنی، که به عنوان بخشی از روند مشورتی دولت در مورد همه پرسی به جوامع دورافتاده سفر کرده است، انجام داد. مردم استرالیا تا پایان سال آینده.

“او [Burney] ممکن است بتواند یک جت شخصی را به یک جامعه دورافتاده برود و با گوچی چکه کند و به مردم در خاک بگوید چه چیزی برای آنها خوب است – اما آنها در تاریکی هستند.

(به نشانه مسخره شدن اوضاع، از دفتر برنی پرسیده شد و تأیید شد که او هیچ لباس گوچی ندارد).

خوب پایین نیومد صبح روز بعد، بنیانگذار مؤسسه سیاست و رهبری کیپ یورک و معمار بیانیه اولورو، نوئل پیرسون، خشم ملی‌ها را به‌عنوان یک «پارتی کوچک محقر» برانگیخت و پرایس به‌خاطر «کوچک کردن دیگر سیاه‌پوستان»، طناب‌هایش را کشید. توسط اندیشکده های دست راستی به شنوندگان رادیو ملی ABC یادآوری شد که او چقدر می تواند در پرواز لفاظی کامل باشد. «گرداب افراد مشهور Redneck» عبارت هفته بود.

پرایس پاسخ داد و گفت که “به سر و صدای مطلق قلدرها اهمیت نمی دهد”.

او گفت: “من همچنان صدای بی صداها خواهم بود که از من انتظار کمتری ندارند.”

اما این سوال را مطرح کرد که آنهایی که صدا ندارند چه کسانی هستند. لسلی ترنر، رئیس شورای مرکزی سرزمین، احساس نمی کرد که او در میان آنها باشد. ترنر روز پنجشنبه در روزنامه آبان نیوز نوشت: 90 نماینده منتخب CLC – که نماینده هر گروه مالک سنتی در استرالیای مرکزی و همه آنها در رای دهندگان پرایس بودند – در 12 گفتگوی منطقه ای که منجر به بیانیه اولورو در سال 2017 شد، شرکت کردند و بارها و بارها شرکت کرده اند. از آن زمان تا کنون حمایت خود را از صدایی که در قانون اساسی تصریح شده است، تایید کردند.

“چند بار دیگر باید آن را بگویند؟” او درخواست کرد.

اگر سناتور منتخب آنها برای “دقیقا برعکس” آنچه آنها می‌خواستند کمپین می‌کرد، این فقط نشان می‌داد که چقدر به یک صدا نیاز است، بنابراین مردم بومی منطقه شنیده می‌شدند.

کمتر از 24 ساعت بعد، جبهه متحد ملی‌ها شروع به فروپاشی کرد. اندرو گی، نماینده فدرال در Calare، گفت که او در جلسه اتاق حزب حضور نداشت زیرا مشغول بازدید از شهر سیل زده Eugowra در مرکز غرب نیو ساوت ولز بود و در حالی که به نظرات همکارانش احترام می گذاشت، هنوز هم یک حامی صدا میا دیویس، رهبر ملی پوشان استرالیای غربی، می‌گوید که با او نیز مشورت نشده است، و در حالی که او موافق بود که چیزهای عملی و عملی برای از بین بردن شکاف مورد نیاز است، تیم او از این صدا حمایت کرد. او روز سه‌شنبه در یک کنفرانس مطبوعاتی در پرث گفت: «فکر نمی‌کنم این یکی یا دیگری باشد. “من فکر می کنم ما می توانیم هر دو را انجام دهیم.” پل تول، رهبر NSW Nationals، گفت که اتاق حزب او هنوز موضعی در مورد همه پرسی شکل نداده است.

شنیدن این موضوع که Nats به طور ناگهانی نگران از بین بردن شکاف بودند، مبارزان صدا را عصبانی کرد. مدیر گفتگوهای اولورو، مرد ویراجوری، جف اسکات، گفت که ناسیونال ها 9 سال در دولت داشتند و “یک رکورد شکست” در کاهش شکاف داشتند.

اسکات گفت: «نشنال‌ها درباره بهترین راه‌ها برای بهبود نتایج برای مردم ملل اول سخنرانی نخواهیم کرد.»

به هر حال، ناسیونال ها به مدت هفت سال وزیر امور بومی در نایجل اسکالیون داشتند. اسکالیون یک سری تصمیمات بحث برانگیز در مورد بودجه 4.9 میلیارد دلاری استراتژی پیشرفت بومی (IAS) اتخاذ کرد که هدف آن رفع آسیب های بومی بود. اسکالیون تقریباً نیم میلیون دلار به گروه‌های ماهیگیری و گاوداران در قلمرو شمالی داد تا بتوانند استدلال کنند که چگونه ممکن است تحت تأثیر منفی ادعاهای حقوق زمین قرار گیرند، از جمله یک کمک مالی به سازمانی که او قبلاً ریاست آن را بر عهده داشت.

اسکالیون که همکار قدیمی لیبرال پرایس در منطقه شمالی بود، در انتخابات سال 2019 از سیاست بازنشسته شد. در شش هفته منتهی به آن، او بیش از 560 میلیون دلار کمک مالی از IAS، از جمله 91.7 میلیون دلار به ده شرکت از بزرگترین شرکت های استرالیا مانند Crown casino، Wesfarmers و Woolworths اختصاص داد تا برای اشتغال بومی هزینه کنند. در 28 مورد، او پروژه‌هایی را که دپارتمان توصیه کرده بود، از جمله کمک مالی برای شورای بزرگان بومی تاسمانی، رد کرد.

در اواسط هفته، وزیر سابق بومیان استرالیا، کن وایات، احساس کرد که مجبور شد کمی حقیقت را بیان کند.

وایات به رادیو ABC National Breakfast گفت که زمانی که او در دولت موریسون وزیر بود، یک برنامه دقیق برای صداگذاری به کابینه – دو بار – ارائه کرده بود.

او گفت، هرکسی که وزیر بود، این جزئیات را می‌دید، و برایش واضح بود که ملی‌ها گزارش طراحی مشارکتی صدای بومی را نخوانده‌اند یا نادیده گرفته‌اند – نتیجه دو سال کار، جامعه 115 جلسات مشاوره، 120 جلسه و بیش از 4000 ارسال.

وایات حتی شنوندگان را به صفحات مربوطه 15 تا 19 هدایت می کرد.

او گفت: «بهانه‌ای وجود ندارد که بگوییم شما جزئیات را نمی‌دانید. «این تنبلی است.

و به نظر من، سطحی از عدم بلوغ را در مورد یک موضوع بسیار پیچیده ارائه می دهد.

وایات سیاستمداران را به چالش کشید تا از دفاتر خود خارج شوند و «در خاک سرخ بنشینند و به سخنان مردم بومی در رای دهندگان خود گوش دهند».

اما چند ساعت بعد، همکاران سابقش دوباره در مورد این صدا صحبت می کردند که انگار حتی یک کلمه هم که او گفته بود نشنیده بودند.

رهبر ائتلاف، پیتر داتون، در پارلمان برخاست و گفت استرالیایی ها از جزئیات مهم “محروم” شده اند. او 17 سوال مختلف پرسید که بیشتر آنها در صفحات 15 تا 19 گزارشی که وایات در سال 2021 به او و همکاران کابینه اش تحویل داد، پاسخ داده شده است.

شاید در حال حاضر برای سیاستمداران مناسب باشد که این سؤالات را ادامه دهند، اما هر چه بیشتر از آنها پرسیده شود، بیشتر بر نیاز به یک صدا به عنوان وسیله ای برای شنیدن آنچه مردم بومی سعی در گفتن دارند تأکید می کنند.

سیاستمداران در گوش دادن خوب هستند – آنها همیشه این را به ما می گویند. اما اگر این هفته به پایان برسد، خوب است که کمپین صوتی، زمانی که به طور رسمی در سال جدید آغاز می شود، در خارج از پارلمان، در میان استرالیایی هایی که امیدواریم بهتر از نمایندگان منتخب خود بشنوند، برگزار شود.