ایرلند همچنان در جستجوی عنوان Six Nations است اما سرنوشت آنها در پاریس است | شش ملت 2022

منآن زمان شش ملت برای تفکر در مورد آنچه که ممکن است بوده باشد – و برای تعداد کمی از خوش شانس ها، آنچه هنوز می تواند دنبال شود، است. مربیان و بازیکنان ممکن است بر قداست “بازی بعدی” پافشاری کنند، اما بقیه ما در لبه دور نهایی ایستاده ایم و از رنج های گذشته و آینده کار می کنیم.

اسکاتلند به دلیل بررسی یک قهرمانی ناامید کننده دیگر نسبتاً خود را از هم خواهد پاشید، اما درست است که آنها مجبور نبودند تا آخرین دور برای آن منتظر بمانند. با این حال، حتی ایرلند ممکن است کمی پشیمان باشد. وقتی اسکاتلند از دوبلین بازدید می کند، آنها هنوز همه چیز را برای بازی دارند، اما فعلاً در آن برزخ سرنوشتی که به دیگران تسلیم شده است، بی حال هستند.

اندی فارل سه تغییر در تیمی ایجاد می کند که پیروزی تلخ و شیرینی را در توئیکنهام کسب کرد. ایین هندرسون برای اولین بار در رده دوم بازی می کند، اگرچه او به جز 82 ثانیه اول مقابل انگلیس تمام بازی را انجام داد.

در جاهای دیگر، جک کانن در شماره 8 برمی‌گردد، با کیلان دوریس به سمت کناره‌ها باز می‌گردد، یعنی پیتر اوماهونی به نیمکت بازمی‌گردد. اینها به سادگی تنظیماتی از موقعیت قدرت هستند که عمق گزینه های موجود برای فارل را برجسته می کند.

شواهد بیشتر از این را می توان در سه چهارم یافت. اندرو کانوی به دلیل آسیب دیدگی زانو راه را برای مک هانسن باز می کند، اما هانسن یکی از ستاره های سه راند اول ایرلند بود، که اتفاقاً سه تست اول او نیز بود. سپس کانوی هفته گذشته برای مسابقه مهم توئیکنهام شرکت کرد و به عنوان یکی از بهترین بازیگران ایرلند ظاهر شد.

همه اینها این سوال را ایجاد می کند که چرا سرنوشت ایرلند در دست دیگران است؟ پاسخی که شاید بتوان گفت، پنج دقیقه اول شکست 30-24 آنها در پاریس. یا یکی دیگر ممکن است، عدم دقت در لحظات حساس بعد از بازی باشد. ممکن است سخت باشد که ایرلند را به دلیل قربانی شدن در همان افتتاحیه درخشان فرانسوی‌ها که تا کنون متحمل شده‌اند از ایرلند سخت باشد، اما – دوباره مانند بقیه – آنها بدون اینکه کار را کاملاً به پایان برسانند، راه خود را به منازعه بازگشتند.

فارل به اندازه میلیون‌ها نفر دیگر از کارت‌های قرمزی که ستاره‌ها را در کنار دو برد بعدی قرار می‌داد، ناامید خواهد شد. کارت‌های قرمز ممکن است مسابقات را «تخریب» نکنند، اما پویایی آن‌ها را متحول می‌کند و بر ذهنیت همه، از جمله تیمی که سود می‌برد، تأثیر می‌گذارد، و به طور مصنوعی این سؤال اساسی در ورزش را به خطر می‌اندازد که کدام تیم بهتر بازی کرده است.

بردهای ایرلند در راندهای سوم و چهارم، به ترتیب در برابر 13 و 14 مرد، از نوع کار انجام شده بود، اما فارل می‌خواست آزمایش‌های معناداری بیشتری برای سنجش واکنش به شکست در پاریس انجام دهد. آیا ایرلند این فرصت را در دور نهایی مقابل اسکاتلند خواهد داشت؟

با فرض عدم دریافت کارت قرمز دیگر، که این روزها یک فرض خطرناک است، یک ناظر معمولی را می توان بخشید که فکر نمی کند. حقایق سرد و سخت نشان می دهد که اسکاتلند از سال 2010 در دوبلین پیروز نشده است. و این در پارک کروک بود. آنها از سال 1998 در لنزداون رود برنده نشده اند. در 11 مسابقه شش ملت از سال 2010، اسکاتلند دو بار پیروز شده است، آخرین پنج سال پیش.

چیزی در مورد مواد گوشتی تیم های اخیر ایرلند وجود دارد که اسکاتلند به خوبی به آن واکنش نشان نمی دهد، حتی زمانی که آنها با ناامیدی خردکننده یک قهرمانی دیگر کنار نمی آیند. انتخاب تیتر آنها برای این یکی از بلر کینگهورن در نیمه پرواز است. این با کنار گذاشتن فین راسل سازگار است.

گرگور تاونسند در تلاش است که اهمیت انتخاب را کم رنگ کند، اما نمی توان حدس زد که آیا این تغییری در سیاست است یا خیر، تلاشی برای جدا شدن از جدیدترین توصیف اسکاتلند به عنوان درخشان اما شکننده. راسل هنوز وقت دارد تا آخرین انتقال نابغه مگس را به شکل کبریت‌ساز انجام دهد، چیزی که برخی از نوابغ در سال‌های آخر زندگی خود به آن دست می‌یابند.

او و تاونسند، که خودش این انتقال را مدیریت کرد، همیشه چشم به چشم ندیده‌اند. اکنون سرمربی اسکاتلند به کینگ‌هورن زیبا روی می‌آورد که معمولاً در گذشته یک مدافع کناری یا وینگر بود. چیزی در مورد او از استفن لارکام وجود دارد، دیگری که این انتقال را انجام داد، البته از پست دفاع کناری نابغه.

اینکه اسکاتلند این آخر هفته به تیم پیروز پیوسته در دوبلین تبدیل شود بعید به نظر می رسد. اگر ایرلند پیروز می شد، به پاریس می رسید، جایی که شکست فرانسه باعث می شد تیم فارل قهرمان شود.