زمانی که رنجرز به بازسازی بی رحمانه نیاز دارد، میک بیل یک قرار دنج است رنجرز

مick Beale ادعا خواهد کرد که فریب رنجرز خیلی قوی بوده است. پیوند عاطفی ایجاد شده در طول مدتی که در باشگاه به عنوان دستیار استیون جرارد سپری شد به این معنی بود که او قرار بود برگردد. بلاههه او می تواند به طور منطقی به فرهنگ گسترده تری در فوتبال اشاره کند. بیل اولین کسی نیست و آخرین نفری هم نخواهد بود که احساسات سنگینی دارد که تقریباً بلافاصله با اعمال در تضاد است. فقط این است که، در این مورد، با مضحک هم مرز است.

وقتی وولوز سعی کرد از کوئینز پارک رنجرز او را تشویق کند، بیل گفت: “این یک امتیاز واقعی بود که از من خواسته شد برای صحبت با آنها بروم، اما فکر نمی کردم این لحظه مناسبی باشد زیرا در اینجا به توافق رسیدم.” «صداقت برای من یک چیز بزرگ است و وفاداری. شما آن را نمی دهید تا آن را پس بگیرید، اما من فکر می کنم اگر آنها ارزش هایی هستند که در آن زمان زندگی می کنید، در مواقعی که در موقعیتی قرار می گیرید، باید توسط آنها قوی باشید. من تماماً در اینجا بوده‌ام و از دیگران خواسته‌ام که در آنجا حضور داشته باشند تا من اولین کسی نباشم که از کشتی فرار می‌کنم.» این اواخر اکتبر بود. اواخر اکتبر 2022. او دسامبر را به عنوان سرمربی جدید رنجرز آغاز خواهد کرد. تغییر از QPR به یکی از معتبرترین باشگاه های فوتبال بریتانیا به سختی شوکه کننده نیست، اما هیاهوی خودپسندانه ای که بیل هنگام ضربه زدن به وولوز ایجاد کرد به این معنی است که تماشاگران حق دارند با خنده خرخر کنند.

در آیبروکس، جایی که فصل تحت سلطه کمبودهای داخلی و شرمساری در لیگ قهرمانان بوده است، برای آنها اهمیتی نخواهد داد که بیل به کسی در غرب لندن توهین کرده باشد. همچنین نادیده گرفته می‌شود که بیل برای پیروزی رنجرز بر آبردین به سمت شمال حرکت کرد – در زمانی که جووانی ون برونکهورست به وضوح تحت فشار بود – در میخانه‌ها در میخانه‌ها ژست می‌گرفت. مشخص است که ون برونکهورست اخراج شده از ظاهر برجسته بیل ناراحت شده است و جای تعجب نیست. اگر بیل که با خودفروشی غریبه نیست و سه سال در این حوزه دیوانه وار کار کرده است، نمی‌دانست که بازدیدش از گلاسکو باعث سردرگمی می‌شود، بسیار کمتر از آن چیزی است که خودش را به تصویر می‌کشد. آیا او دقیقاً می دانست که دارد چه می کند؟ هوم ون برونکهورست تنها چهار بازی دیگر رنجرز را رهبری کرد و بیل کاندیدای خودکار برای جایگزینی او بود. کشتی خوب QPR متروک شده است.

کسانی که زیر نظر بیل کار کرده اند، یک مربی برجسته و تک فکر را توصیف می کنند. یک مسیر حرفه ای که شامل توقف در چلسی، لیورپول و سائوپائولو می شود، قابل تحسین است. با این حال، برای رنجرز، این ظاهر متمایز یک قرار دنج دیگر را دارد. ون برونکهورست بازیکن سابق محبوبی بود که به راحتی بیکار بود. بیل در کنار جرارد برای پنجاه و پنجمین قهرمانی نمادین رنجرز در سال 2021 پتوی راحتی را به ارمغان می آورد. این یک لحظه بسیار نادر از افتخارات داخلی اخیر برای باشگاهی با بیشترین بودجه در اسکاتلند بود. رنجرها معمولاً پژمرده شده‌اند، تنها تفاوت در این کمپین این است که تسلیم زود رسیده است.

زمانی که استون ویلا سال گذشته تماس گرفت، بیل به هیچ وجه خواستار ماندن جرارد در رنجرز نبود. در واقع، نظر آگاهانه نشان می‌دهد که تیم مدیریت مشتاق است خود را از شر Ibrox رهایی بخشد. جرارد مدعی شد که “وظایف” خود را “تکمیل” کرده است. پس کنجکاو است که بیل در مدت زمان کوتاهی فکر می کند عاقلانه است که دوباره برای باشگاه کار کند، حتی زمانی که تمام فشارها روی شانه های او می افتد.

در روزهای آتی، نظری مبهم در مورد آنچه جرارد و بیل تولید کردند، خواهیم دید. آن قهرمانی کلیدی، بله، و بازیابی موقعیت در اروپا، اما بازگشت بی‌نظیر یک جام داخلی از 9 جام. رنجرها و یارانشان از اینکه به بقیه بگویند چقدر برنده شدن اهمیت دارد خسته نمی شوند. طرفداران فوتبال جرارد را قبل و بعد از فصلی که سلتیک به راحتی کنار گذاشته بود قابل پیش بینی می دانستند. رفتن او برای دو طرف مفید بود.

چیزی که رنجرز به آن نیاز دارد، مدیری است که بتواند بی‌رحمانه یک تیم شکننده را بازسازی کند. با توجه به اینکه بیل مسئولیت QPR – اولین نقش اصلی او – را برای کمی بیش از 20 بازی بر عهده داشت، هیچ کس واقعا نمی داند که آیا این در حد توانایی های او است یا خیر. اگر اینطور نباشد، حضور سلتیک به عنوان نیروی برتر اسکاتلند برای یک دهه فقط تمدید خواهد شد.

نگاهی به پرسنل رنجرز دیکته می کند که چه کاری باید انجام شود. آلن مک گرگور، استیون دیویس و اسکات آرفیلد به پایان دوران حرفه ای خود نزدیک می شوند. در صورت ارائه پیشنهاد مناسب، گلن کامارا مطمئناً در ژانویه به خارج از کشور می رود. آلفردو مورلوس و رایان کنت که زمانی دارایی‌های کلیدی بودند، به نظر می‌رسد در حال فسخ قرارداد هستند. ضعف دفاعی برنا باریشیچ – چیزی که برای یک مدافع کناری مشکل ساز است – دلیلی است که هیاهوی اطراف او همیشه عجیب بود. مالیک تیلمن و جیمز ساندز کاری انجام نداده‌اند که نشان دهند ارزش هزینه‌های معقول مورد نیاز برای تبدیل وام‌ها به انتقال دائمی را دارند. فیلیپ هلندر و کمر روف رکوردهای ظاهری دارند که لرد لوکان را در همه جا حاضر می کند. شاید بی انصافی باشد که روی لئون کینگ 18 ساله که به دلیل مصدومیت به تیم اصلی صعود کرده است، تمرکز کنیم، اما او کاری نکرده که نشان دهد گزینه بلندمدت دفاع میانی خواهد بود. که حیف است؛ رنجرها کارهای گرانبهایی برای ارتقای استعدادهای خود انجام نداده اند. جیمز تاورنیه قرارداد پرسودی دارد که ممکن است تغییر دادن او غیرممکن باشد، اما رنجرز باید از کاپیتانی که در شکست های مکرر داخلی درگیر بوده است، حرکت کند.

نکته مثبت برای بیل و رنجرز این است که اگر مرد 42 ساله بخواهد یا بتواند آن را درک کند، این آشفتگی فرصت ایجاد می کند. رنجرز نیاز به تغییر ریشه و شاخه دارد، شکست سیستماتیک دپارتمان فوتبال آنها. دویدن به فینال لیگ اروپا در فصل گذشته حداقل به این معنی بود که این تیم استعداد دارد اما در خانه، جایی که مهم است، آنها ضعیف هستند.

سلتیک هنگام جدا کردن آنگه پستکوگلو از یوکوهاما مارینوس ریسک پذیر بود، اما او یک مربی باتجربه بود که در سطح داخلی و بین المللی موفقیت هایی را تجربه کرد. مجموعه کارهای بیل شامل پنج مسابقه بدون برد در QPR است. آماری کاملاً مرتبط با توجه به اینکه او فقط در ماه ژوئن استخدام شد.

بیل به خاطر شکستن ضرب المثل قدیمی فوتبال و “بازگشت” اعتبار دارد. احتمالاً او فکر می کند می تواند از آنچه جرارد به دست آورد پیشی بگیرد. چیزی که بیل و رنجرز مشترک هستند، تمایل به صحبت کردن است. آنها باید با هم پیاده روی کنند وگرنه این یک آشنایی مجدد مضر خواهد بود.