در قطر 2022 حتی زمانی که بازی شروع می شود، دنیای مجازی همچنان در | جام جهانی 2022

تیدوربین به آرامی روی صورت لیونل مسی زوم می کند. و به زوم کردن ادامه می دهد. و به زوم کردن ادامه می دهد. لنز ثابت است، فوکوس عمیق و چشمگیر است، همه چیز را تار می کند، به جز تنها شی مورد توجه. دوربین به زوم کردن ادامه می دهد.

به زودی شانه های مسی دیگر دیده نمی شود. سپس گردنش ناپدید می شود، سپس چانه اش. دوربین به زوم کردن ادامه می دهد. لحظاتی است که آرژانتین و مکزیک در آستانه حضور در لوسایل هستند و بهترین بازیکن جهان تحت عکسی معادل سواب بینی قرار می گیرد.

اتفاق عجیبی در این جام جهانی رخ داده است. البته بسیاری از چیزهای عجیب و غریب در این جام جهانی رخ داده است، اما به نظر می رسد این یک پیشرفت ظریف تر، یک تغییر آرام در لحن و زیبایی شناسی باشد. می‌توانید آن را در پوشش تلویزیونی، با فوکوس‌های عمیق و عکس‌های هوایی تندش ببینید، محصولی که به‌طور فزاینده‌ای در ابعاد و سبک سینمایی احساس می‌شود. این روند تا حدودی مدتی است که ادامه دارد. اما شاید پیشرفت شگفت‌آورتر این باشد که دنیای دیجیتال نیز شروع به ورود به تجربه زنده می‌کند.

راهنمای سریع

قطر: فراتر از فوتبال

نمایش دهید

این جام جهانی است که شبیه هیچ جام جهانی دیگری نیست. در 12 سال گذشته آبان نیوز درباره مسائل مربوط به قطر 2022، از فساد و نقض حقوق بشر گرفته تا رفتار با کارگران مهاجر و قوانین تبعیض آمیز، گزارش داده است. بهترین‌های روزنامه‌نگاری ما در صفحه اصلی قطر: فراتر از فوتبال برای کسانی که می‌خواهند عمیق‌تر به مسائل فراتر از زمین بازی بروند جمع‌آوری شده است.

گزارش آبان نیوز بسیار فراتر از آن چیزی است که در زمین اتفاق می افتد. امروز از روزنامه نگاری تحقیقی ما حمایت کنید.

در بیشتر قرن گذشته، فوتبال اساساً به عنوان دو بازی موازی وجود داشته است. بازی بلیط ها و استادیوم ها و چمن ها و صندلی های فیزیکی بود، دنیایی که می توانستی ببینی و بشنوی و بو کنی و لمس کنی.

سپس بازی بود که از طریق یک صفحه نمایش فیلتر شد، دنیایی از دکمه ها و پیکسل ها، با میانجیگری مفسران و تولیدکنندگان تلویزیون، موسیقی تم و ویرایش. قطر 2022 شاید اولین جام جهانی باشد که در آن تقسیم بندی بین این دو جهان دیگر مشخص نیست.

می توان این را از لحظه ای که از پله ها بالا می رود و وارد میدان مسابقه می شود احساس کرد، که در این مسابقات کمتر شبیه ورود به یک مکان ورزشی و بیشتر شبیه پرتوگیری از طریق یک پورتال است. موسیقی بلند، پمپاژ و دیوار به دیوار، هر فضا و روزنه قابل تصوری را پر می کند. آهنگ ها چند ثانیه قبل از شروع بازی متوقف می شوند و پس از سوت زدن در یک ثانیه شروع می شوند. در صفحه‌های بزرگ، آگهی‌های تجارت رمزنگاری برای جلب توجه با هیاهوی پررونق و هیجان‌انگیز گوینده رسمی کنار زمین رقابت می‌کنند، که مانند یک مدیر حلقه سیرک از خود دور می‌شود.

در سکوها به طور مبهم می‌دانید که هزاران هوادار در اطراف شما آواز می‌خوانند و تاب می‌خورند، و با این حال سر و صدای غیرمجاز آنها تقریباً همیشه با صدای مجوز رسمی که از بلندگوها طنین‌انداز می‌شود، خاموش می‌شود. گهگاه گوینده می ایستد و طرفداران را به “سر و صدا کردن” دعوت می کند. کاری که انصافاً همان کاری بود که آنها در تمام مدت انجام می دادند. اما در قطر 2022 مهم نیست که چند نفر هستید یا چقدر سر و صدا دارید. شما فقط زمانی صحبت خواهید کرد که با او صحبت شود.

حتی زمانی که بازی واقعی شروع می‌شود، دنیای مجازی هنوز به نحوی موفق به نفوذ می‌شود. شما بدون شک با مانکن‌های دیجیتالی شبح‌آلود و بی‌جسم فناوری نیمه خودکار آفساید آشنا خواهید بود. اما برای تماشاگران حاضر در استادیوم، این تنها بخشی از یک سیکلورامای بی وقفه کامپیوتری است که روی صفحه نمایش های غول پیکر اجرا می شود. گرافیک‌های متحرک هر چند ثانیه یک‌بار با آمارهای زنده (شکست‌های خط، مالکیت رقابتی، جهت حمله) وارد می‌شوند. بعداً در بازی، نمایشگرها تکرار حوادث قبلی را نشان می‌دهند که – به دلایلی غیرقابل درک – در CGI ارائه شده‌اند، بنابراین می‌توانید آواتار دیجیتالی رحیم استرلینگ را در حال عبور برای آواتار دیجیتالی هری کین ببینید، حتی اگر چیزی واقعی را حدود پنج دقیقه دیدید. زودتر

البته همه اینها در صورتی است که شما بازی را صرفاً از طریق چشمان خود تماشا کنید. با این حال، برنامه Fifa+ را باز کنید و یک پانورامای کاملاً جدید خود را نشان می دهد. با استفاده از ماسک واقعیت افزوده آن، می‌توانید تلفن خود را به سمت زمین بگیرید و ببینید که به یک نقشه حرارتی تبدیل می‌شود، آمارهای زنده را روی چمن قرار می‌دهید، همان بازپخش‌های آهسته را که در خانه برای بینندگان ارائه می‌شود تماشا کنید. که از دیدگاه تکنولوژیکی بسیار چشمگیر است. اما این یک سوال اساسی را ایجاد می کند: اگر آینده فوتبال تماشای یک بازی زنده از طریق صفحه نمایش تلفن شما است، پس دقیقاً هدف از حضور در آنجا چیست؟ البته یک عنصر “پیرمرد سر ابر فریاد می زند” در همه اینها وجود دارد.

بدون شک این ترکیبی زنده/دیجیتال احتمالاً در انتهای بازار جوان‌تر است: نسلی که بزرگ شده و بیشتر فوتبال خود را نه در استادیوم‌ها یا تلویزیون، بلکه از طریق کنسول‌های بازی ویدیویی، و بعداً از طریق بازی‌های آنلاین مانند Fifa Ultimate Team مصرف می‌کند. و واقعاً چیزی که ما می‌بینیم، ذوب شدن تجربه استادیوم در تجربه تلویزیونی نیست، بلکه ذوب شدن هر دو در تجربه بازی، با موسیقی متن بازسازی‌کننده، لمس بصری و جلوه‌های بصری سینمایی، طومار همیشگی داده‌ها و گرافیک‌های آن است. هر کجا که هستید، هر طور که تماشا می کنید، فوتبال شبیه محصولی است که به طور فزاینده ای مدیریت می شود و در عین حال توهم کنترل دائمی کاربر را ارائه می دهد.

این اولین جام جهانی وب 3 است و قطر از بسیاری جهات لوله آزمایشی عالی برای این آزمایش جسورانه است: فراجهان به عنوان کشور، دنیای ناآرام از لایه های لایه، که در آن هرگز کاملاً مطمئن نیستید که چه چیزی واقعی است و چه چیزی مجازی، یا آیا حتی منطقی است که بین این دو تمایز قائل شویم. گاهی اوقات در خیابان راه می‌روید و ناگهان هوای سردی را احساس می‌کنید، بدون توری یا پنکه‌ای که هیچ سرنخی در مورد اینکه از کجا آمده است. در مرکز خرید Villaggio در دوحه، یک گوندولیری شما را به گشتی در سیستم کانال ونیزی مشابه خود می برد. حضور رسمی در بسیاری از مسابقات جام جهانی بیش از ظرفیت استادیوم رسمی بوده است.

همه چیز واقعی است. هیچ چیز واقعی نیست. اگر آنچه را که تماشا می‌کنیم به طور فزاینده‌ای مدیریت می‌شود، تا چه حد می‌توانیم به چیزی که تماشا می‌کنیم اعتماد کنیم؟ وقتی دکمه را فشار می‌دهیم، آیا در واقع فشار دادن دکمه را انتخاب می‌کنیم یا به سادگی مانند خریداران از طریق یک هایپرمارکت دیجیتال بی‌نهایت به اطراف هدایت می‌شویم؟ آیا این هنوز یک ورزش است یا صرفاً یک محصول سرگرمی است که هوشمندانه به عنوان یک ورزش بسته بندی می شود؟ اینها سوالاتی هستند که پاسخ قطعی ندارند. از این گذشته، این بازی شماست و می توانید آن را هر طور که می خواهید بازی کنید.