شکست از آفریقای جنوبی مشکلات عمیق تری را که انگلیس با آن مواجه است آشکار می کند | تیم اتحادیه راگبی انگلیس

اسگاهی اوقات جدول امتیازات فقط یک بخش از یک داستان گسترده تر را منعکس می کند. بله، انگلیس در پاییز امسال در مسیر رسیدن به بدترین سال تقویمی خود از سال 2008 عملکرد ضعیفی داشته است. اما واقعی ترین معیار وضعیت مخمصه فعلی راگبی انگلیسی را در نهایت می توان در جای دیگری جستجو کرد: هیاهوها در سوت پایان، تعداد تماشاگرانی که زودتر از موعد خارج می شوند و حقایق وحشیانه خانه در رسانه های اجتماعی.

بزرگترین مشکل انگلیس این نیست که آنها یک یا دو مسابقه راگبی را از دست داده اند. این واقعیتی است که آنها به سرعت در حال از دست دادن ایمان ملت خود هستند. هر کسی که یک جفت چشم داشته باشد، چه در داخل تویکنهام نشسته باشد و چه در خانه روی مبل، می تواند ببیند که ارابه شیرین در جام جهانی سال آینده متوقف شده است و اکنون تنها پنج بازی رقابتی با آن فاصله دارد. صرفاً مقصر دانستن ادی جونز در انزوا، نادیده گرفتن موج فزاینده مشکلاتی است که اکنون در اتحادیه فوتبال راگبی وجود دارد.

فقط تعدادی از آنها در میدان حضور دارند. یک بازی داخلی در بحران مالی، کاهش شدید مشارکت مردان بزرگسال، نگرانی‌های مربوط به ضربه مغزی، تماشای بی‌اهمیت استارت، سرمربی جدید: بیل سوئینی، مدیر اجرایی RFU، حتی قبل از آخرین بازی‌ها در جایگاه بالایی قرار داشت. چند روز تنبیه بدتر از همه، بزرگترین اتحادیه جهان در خطر به خطر انداختن جام مقدس خود قرار دارد: پیوند ناف بین پایه و پایان برتر بازی و، به ویژه، توانایی تیم های انگلیسی برای الهام بخشیدن و هیجان زده کردن پیر و جوان حتی زمانی که پیروزی ثابت شود. گریزان.

جای تعجب نیست که یک بیانیه کوتاه ناهار یکشنبه از سوینی – “نتایج در جایی که ما انتظار داریم نیست” – حاکی از یک بررسی سختگیرانه تر از معمول پس از مسابقات بود. 9 دقیقه آخر در برابر نیوزلند و امتیازات فراوان در برابر ژاپن و انگلیس هموار، شبیه دانشجویان سال آخر اخم شده ای است که با پاراگراف اول یک پایان نامه پیچیده کشتی می گیرند. همانطور که جونز به درستی مشاهده کرد، هیچ تیمی وقتی ضربات ایستگاهی آنها شکسته می شود، عالی به نظر نمی رسد. با این حال، شکاف بین راگبی بی‌نشاط انگلیس و عمق منابع بازی در اختیار آنها به طور پیوسته در حال افزایش است.

اگر بازیکنان مناسب انتخاب شوند، مطمئنا بهترین های خود را نشان نمی دهند. نگاهی گذرا به نتایج سال گذشته نیز نشان می‌دهد که هر گونه پیشرفتی از سال 2019 بیشتر جنبه زیبایی داشته است. انضباط بد در هنگام شکست اسکاتلند در موریفیلد در فوریه را به خاطر دارید؟ بازی چهار باری در خانه توسط ایرلند (که مسلماً در بیشتر اوقات با 14 مرد) و قدم زدن 25-13 فرانسه در پاریس؟ در مقابل ایرلندی‌ها، فرانسوی‌ها و اسپرینگ‌باکس‌ها، که شاید سه تیم برتر جهان هستند، انگلیس موفق شد دو بار در 240 دقیقه تلاش کند که به ترتیب 18-6 و 27-6 عقب بودند.

بنابراین، وقتی جونز شکست روز شنبه را «بازی آبخیز برای ما» نامید، او در بسیاری از زمینه‌ها درست می‌گفت. پیروزی سری تابستانی در استرالیا همیشه به نظر می رسید که ممکن است با چند شکاف مواجه شده باشد و به درستی دوباره ظاهر شوند. بازی انگلیس بر روی یک جلوی برتر پنج و یک بازی هوایی قوی است. روز شنبه آنها هیچ کدام را نداشتند. اگر بیلی وونیپولا و مانو توئیلاگی نیروهای مقاومت‌ناپذیر طبیعت باقی بمانند، آن‌ها را به خوبی پنهان می‌کنند در حالی که پویاترین شماره 8 انگلیسی، زک مرسر، در فرانسه است و برای شش ملت در دسترس نخواهد بود.

چیز دیگری مد نظر دارید؟ هر دو بال از بهترین فرم خود به نظر نمی رسند و محور مارکوس اسمیت/اوون فارل همچنان یک ازدواج ناآرام است. تا زمانی که مربی دفاع، آنتونی سیبولد، خارج از خانه در استرالیا است، هیچ ناجی آماده و آماده ای وجود ندارد، مگر اینکه یک تکیه گاه گرجی با پدربزرگ و مادربزرگ انگلیسی در کمین باشد. کاپیتان تور تابستانی، کورتنی لاوز، بسیار دلتنگ شده است، اما او در ماه فوریه 34 ساله می شود و نمی تواند به طور نامحدود سرباز کند.

به همین دلیل است که زنگ های هشدار تویکنهام با تاخیر به صدا در می آیند. بیانیه ماموریت جونز در ژانویه 2020 – “ما می خواهیم بهترین تیم راگبی باشیم که جهان تا به حال دیده است” – پس از شش شکست و یک تساوی در 12 تست آنها در سال 2022 چه قیمتی دارد؟ انگلیس در حال بررسی بازی بالقوه یک چهارم نهایی جام جهانی مقابل استرالیا، ولز یا فیجی است اما ابتدا باید از استخر خود فرار کند.

قبل از آن یک بازی افتتاحیه شش ملت مقابل اسکاتلند است که انگلیس در پنج دیدار گذشته خود یک بار آنها را شکست داده است. حتی یک ایتالیا احیا شده ممکن است مشکلاتی ایجاد کند، چه رسد به فرانسه و ایرلند. جیمی جورج، قلاب‌باز، آزادانه پذیرفت که اگر انگلیس واقعاً جاه‌طلبی‌های جدی برای جام جهانی داشته باشد، شروع کند در شش ملت غیرقابل تصور است.

او گفت: «این شش ملت مهم است. ما باید به آنجا برویم و دقیقاً تیمی را که می‌خواهیم باشیم و هویتی را که می‌خواهیم داشته باشیم، ایجاد کنیم، زیرا زمان از این نظر رو به اتمام است.»

البته باید تاکید کرد که آفریقای جنوبی تیم خوبی است که قرار است وقتی لوخانیو ام، دوان ورمولن، چسلین کولبه و دیگران بازگشته و در دسترس باشند، قوی‌تر شود. اما زمانی که بازیکنان سابق آگاه مانند جرمی گاسکات آشکارا ناامیدی خود را توییت می‌کنند – «آخرین باری را به یاد نمی‌آورم که پس از تماشای بازی یک تیم راگبی انگلیسی، چنین احساس ناامیدی کردم. یک نوع راه‌اندازی جدی باید اتفاق بیفتد تا بازیکنان دوباره درخشش خود را کشف کنند.» – دیگر نمی‌توان شکست‌های پاییز امسال را زیر شمع توئیکنهام بررسی کرد.

هرکسی که از سیاست RFU اطلاعاتی داشته باشد، اگر سرمربی اکنون کنار گذاشته شود، متعجب خواهد شد، به ویژه به این دلیل که بلافاصله باید استعفای مدیران اجرایی شود. هر چند وقتی مردم راگبی انگلیسی ایمان خود را از دست می دهند، به ندرت همه چیز به خوبی ختم می شود.