کشورهای ثروتمند قول داده اند که هزینه بحران آب و هوا را بپردازند – اما آیا این کار را خواهند کرد؟ | گوردون براون

Oروز یکشنبه، شادی بلند شرم الشیخ از اعلام یک ابتکار جدید – صندوق خسارات و خسارات جهانی – برای اصلاح اشتباهات تاریخی با جبران خسارت به کشورهای در حال توسعه آسیب دیده از آب و هوا استقبال کرد. این پیشرفت، خاطرات دیگری را زنده کرد، ۱۰۰ میلیارد پوند در سال که در اجلاس آب و هوای کپنهاگ در سال ۲۰۰۹ برای کمک به کشورهای فقیر برای کاهش اثرات بحران آب و هوا توافق شد.

آن پول هرگز به طور کامل محقق نشده است. اگر تجربه 13 ساله ما از صندوق 100 میلیارد پوندی که هرگز وجود نداشته باشد، به زودی ستایش و ستایش به ادعای خیانت تبدیل خواهد شد. رئیس Cop28 سال آینده باید پاسخگوی یک صندوق دیگر بدون تامین مالی باشد. به دور از ضرر و زیان که شکاف اعتبار را در اقدامات اقلیمی کاهش می دهد، اگر پول از ثروتمند به فقیر سرازیر نشود، احتمالاً هیچ چیزی را پر نخواهد کرد.

دهه گذشته تاریخچه وعده های داده شده و شکسته شده بوده است. قبل از کووید، هزینه تامین مالی اهداف توسعه پایدار (SDGs) 2.5 تریلیون دلار در سال بود. اکنون، پس از کووید، و با بهای مبارزه با سیل، طوفان آتش سوزی و خشکسالی – و بار بدهی کشورهای کم درآمد – به طور چشمگیری افزایش یافته است، سالانه 4 تریلیون دلار است. در مقابل بودجه رسمی کمک توسعه (ODA) که تنها 179 میلیارد دلار در سال است و 130 میلیارد دلار عمدتاً به صورت وام های چند جانبه ارائه می شود، SDG ها نشان دهنده یکی دیگر از تعهدات متفق اما بدون بودجه جامعه بین المللی است. بدتر از همه، بودجه کمک های توسعه بریتانیا در حال حاضر از 0.7 درصد درآمد ملی ما برای سال های آینده به 0.5 درصد کاهش یافته است، و در حال حاضر سهم کلی ما در تحقق همه اهداف آب و هوایی و توسعه از 16 میلیارد پوند وعده داده شده به فقط کاهش یافته است. 11.5 میلیارد پوند

اما اگر بخواهیم به اهدافمان برسیم، راهی وجود دارد. برای کمک به کشورهای در حال توسعه تا کاهش انتشار گازهای گلخانه ای خود، تا سال 2030 به حدود 2 تریلیون دلار (1.75 تریلیون پوند) هر سال نیاز است. در صورت لزوم، می‌توان این هزینه را با افزایش مالیات‌های جهانی مانند عوارض خطوط هوایی که توسط فرانسه و بریتانیا آغاز شد، پرداخت کرد. همانطور که بیانیه راهگشای بریج تاون، با الهام از میا ماتلی، نخست وزیر باربادوس، توصیه می کند، 100 میلیارد دلار حق برداشت ویژه (پول بین المللی صادر شده توسط صندوق بین المللی پول) باید فوراً از کشورهای ثروتمند به فقیر توزیع شود و نیمی از آن صرف تامین مالی سبز شود. پروژه ها. نشست ژوئن رئیس جمهور ماکرون در مورد تامین مالی آب و هوا باید بدهی های پرداخت نشدنی کشورهای کم درآمد را در ازای اقدامات این کشورها در مورد آب و هوا لغو کند. برای کسانی که می توانند پرداخت کنند، بازپرداخت بدهی باید در صورت بروز بلایای آب و هوایی متفاوت باشد.

همانطور که بریج تاون تشخیص می دهد، بودجه عمومی هرگز کافی نخواهد بود، بنابراین ضروری است که از هر پوند، دلار و یورو کمک برای ایجاد منابع حمایتی دیگر استفاده شود. بسیج مالی خصوصی محور گزارش مهم 2015 صندوق بین المللی پول و بانک های توسعه بود. دولت‌ها، پیشنهاد می‌کند، باید مشوق‌های مناسبی را برای تشویق سرمایه‌گذاری خصوصی برای سرمایه‌گذاری در فروپاشی و توسعه اقلیمی ایجاد کنند. در واقع، اگر ما هر سال فقط 1 درصد از دارایی‌های مالی 400 تریلیون دلاری بانک‌ها، سرمایه‌گذاران نهادی و مدیران صندوق را بسیج کنیم، می‌توان به نیازهای مالی SDG پاسخ داد.

با این حال، علیرغم میلیاردها تعهد، نیت خیر و سیل بیانیه‌های مطبوعاتی که محیط اجتماعی مسئولیت‌پذیر، پروژه‌های اجتماعی و دولتی را تبلیغ می‌کنند، هنوز سرمایه‌گذاری خصوصی بسیار اندکی در جریان است که منجر به اتهامات سبزشویی می‌شود. سرمایه گذاری تاثیرگذار که توسط رونالد کوهن پیشگام بود، که در آن هزینه های شرکت نه تنها از نظر ریسک و پاداش، بلکه در نتایج اجتماعی سودمند اندازه گیری می شود، دارای پتانسیل تامین منابع مالی انرژی پاک، انرژی های تجدیدپذیر و کاهش و سازگاری است. اما این تقریباً به طور قطع مستلزم قانون گذاری برای حسابداری با وزن تأثیر است، به طوری که در کنار سود و زیان، شرکت ها مزایای اجتماعی و زیست محیطی بلادرنگ فعالیت های خود را به صورت پولی بررسی کنند.

اما همه اینها زمان می برد و نیاز فوری به تامین مالی آب و هوا دارد. باید فوراً با تبدیل بانک جهانی به یک بانک جهانی کالاهای عمومی آغاز شود. انجمن بین المللی توسعه بازوی این بانک است که به کشورهای کم درآمد اختصاص دارد. با استقراض از طریق وام های بازپرداخت شده، می تواند بیش از 100 میلیارد دلار سرمایه اضافی را باز کند. ادغام این تسهیلات با تسهیلات بانکی که به کشورهای با درآمد متوسط ​​کمک می کند، می تواند پایه سرمایه بانک را چهار برابر کند.

حتی می‌توان از طریق استفاده نوآورانه از ضمانت‌های ارائه شده به بانک‌های توسعه منطقه‌ای توسط ثروتمندترین کشورها، وجوه بیشتری ایجاد کرد و بانک توسعه آسیایی در حال برنامه‌ریزی برای تامین مالی پروژه‌های آب و هوایی است که تضمین‌هایی از سوی دولت‌های اروپایی تضمین می‌کند. اگر در تمام بانک‌های چندجانبه مستقر شود، 10 میلیارد دلار کمک بلاعوض اولیه، برخی از کمک‌های بشردوستانه جهانی، همراه با 60 میلیارد دلار ضمانت، می‌تواند برای جمع آوری 270 میلیارد دلار برای حمایت از انتقال به صفر خالص استفاده شود. نهادهای منطقه ای و بین المللی به زودی نه تنها میلیاردها بلکه یک تریلیون دلار در سال سرمایه گذاری خواهند کرد.

و اگر ثروتمندترین کشورهای جهان توافق کنند که بر اساس ظرفیت پرداخت آنها به طور عادلانه بار را تقسیم کنند، وجوه می تواند به طور پایدار تضمین شود. در حالی که این یک مدل اثبات شده است که در سال 1966 در تلاش برای از بین بردن آبله استفاده شد، امروزه تنها 7 میلیارد دلار بودجه سازمان ملل (برای حفظ صلح) و تنها 1 میلیارد دلار بودجه بهداشتی (برای پرداخت 25 درصد بودجه جاری سازمان جهانی بهداشت) در حال حاضر وجود دارد. از طریق فرمول تقسیم بار مطرح شده است. بقیه از طریق عبور از اطراف یک کاسه التماس می آید.

جهانی که به یک چالش وجودی می پردازد نباید به خیریه تکیه کند. یک برنامه عملیاتی برای Cop28 که از اهداکنندگان می‌خواهد بر اساس ظرفیت پرداخت خود در تامین مالی آب و هوا مشارکت کنند – و در صورت ضرر و زیان، بر اساس مسئولیت تاریخی انتشار گازهای گلخانه‌ای – باید نقطه شروع دور بعدی آب و هوا باشد. دارایی، مالیه، سرمایه گذاری. تأمین مالی کافی برای اهداف جهانی ما برای اولین بار واقعاً جای خوشحالی دارد. ما ابزار و دانش داریم. آنچه اکنون به آن نیاز داریم اراده سیاسی است.