“مردم در ون زندگی می کنند”: پورتمادوگ موضوع نگران کننده خانه های دوم را در نظر می گیرد | ولز

حتی در یک روز غم انگیز نوامبر، به راحتی می توان فهمید که چرا در طول سال ها بسیاری از مردم خانه های دوم را در شهر بندری پورتمادوگ در شمال ولز خریداری کرده اند.

بین خور زیبای گلاسلین و کوه های سر به فلک کشیده ایری – اسنودونیا – در هر نقطه چشم اندازهای شگفت انگیز و همچنین مرکز شهر شلوغ با کافه ها، میخانه ها و فروشگاه های مستقل بزرگ وجود دارد.

کریگ آب یاگو، یکی از اعضای کابینه مسکن گویند، گفت: «زیبا است. اما در اینجا یک وضعیت اضطراری وجود دارد، یک موج عظیم از یک مشکل. خارج از کنترل است.»

آن اضطراری تعداد افراد بی خانمان است که در دو سال گذشته در گویند 47 درصد افزایش یافته است. “این پنهان است. شما مردم را نمی بینید که خشن می خوابند. اما مردم روی مبل ها، در هتل ها، در تختخواب و صبحانه، در ون می خوابند. این غیراخلاقی است که برخی افراد در اینجا خانه دومی دارند در حالی که برخی دیگر خانه دومی ندارند.

کابینه شورای Gwynedd که تحت کنترل Plaid Cymru است، این هفته رای داد که حق بیمه های مالیاتی شورا در سال آینده به 150 درصد افزایش یابد و 3 میلیون پوند جمع آوری شده برای مقابله با بی خانمان ها استفاده شود. شورای کامل، که توسط Plaid Cymru کنترل می شود، تصمیم نهایی را هفته آینده خواهد گرفت.

حق بیمه های شورایی بر خانه های دوم در گویند در حال حاضر 100 درصد تعیین شده است و بحث بر روی این موضوع متمرکز شده است که آیا این تأثیری بر بازار فروش مسکن دارد یا خیر. منطق معرفی حق بیمه آزاد کردن خانه‌ها برای مردم محلی، برای جلوگیری از توخالی شدن جوامع است که بر دوام زبان ولزی تأثیر می‌گذارد.

اما شورا اکنون استدلال می کند که موضوع حیاتی دیگر تأثیر تعداد خانه های دوم بر بخش اجاره است. افرادی که توانایی خرید ندارند در حال اجاره هستند، بنابراین تعداد املاک موجود در حال کاهش است و آمار بی خانمان ها افزایش می یابد.

آب یاگو گفت زمان اقدام فرا رسیده است. «هیچ فایده ای ندارد که ما فقط شکایت کنیم و جوانانمان را تماشا کنیم و شاهد مرگ جوامع، زبان و فرهنگمان باشیم. این در مورد کنترل است.»

او با برخی از صاحبان خانه دوم، کسانی که سال‌ها به این منطقه آمده‌اند و با جامعه ارتباط دارند، همدردی می‌کند، اگرچه قطعاً با دیگرانی که خانه‌ها را می‌خرند و آن‌ها را در سایت‌هایی مانند Airbnb استخدام می‌کنند، مشکل دارد. . “آنها کسانی هستند که من با آنها مبارزه می کنم.”

او داستان‌های بی‌خانمانی را به تصویر می‌کشد، مثلاً مادری که می‌شناسد با سه فرزند در اتاق نشیمن مادرش می‌خوابد در حالی که شوهرش در خانه پدر و مادرش می‌خوابد. شما باید به آنها بگویید که منتظر دو سال انتظار هستند. این دلخراش است.»

بتان (نام واقعی او نیست) ماه ها در B&B و در یک هتل ارزان قیمت در حومه پورتمداگ با پسر بچه اش زندگی کرده است. او باردار به گوئیند بازگشت تا از پدرش مراقبت کند.

بتان که در اواسط 20 سالگی است، گفت: “من رفتم تا با او زندگی کنم اما همه چیز درست نشد.” بنابراین من باید جایی را پیدا می کردم. شورا هیچ چیز دائمی نداشت، بنابراین او مجبور به حفاری موقت شد. من سه چهار ماه در هتل بودم. این برای یک نوزاد ایده آل نیست. تنها چیزی که داشتم یک کتری در اتاق بود. بیرون رفتن و یافتن سه وعده غذایی در روز یک چالش بود.»

او اکنون در یک “خانه نگهداری” در داخل کشور، کیلومترها دورتر از هر خانواده ای است. پیاده و اتوبوس دو ساعت طول می کشد تا به پدرش برسد. “من از داشتن سقف سپاسگزارم. من غر نمی زنم.» اما او نمی داند چه زمانی ممکن است به یک خانه دائمی نقل مکان کند. من در یک گروه با اولویت اصلی هستم و با یک نوزاد در یک هتل زندگی می کنم. من به افرادی که پشت سرم در لیست هستند فکر می کنم. کی قراره خونه بگیرن؟ و من تعجب می کنم که چه کسی در مقابل من است. این دیوانه است.»

قابل توجه است که کسانی که در اقامتگاه های موقت زندگی می کنند چقدر رواقی هستند. مردی که به مدت یک ماه در سفرنامه Porthmadog زندگی می‌کند، گفت که از خشک بودنش خوشحال است. “من یک تخت دارم، یک کتری دارم، خوبم.”

یک کارگر جوان فروشگاه Porthmadog گفت که او با دوستانش مبل‌سواری می‌کرد و امیدش به زندگی دائمی در آن منطقه را از دست داده است. “این اتفاق نخواهد افتاد. من را ناراحت می کند، اما شما باید عملی باشید.» او فکر می کند که در نهایت در منچستر یا لیورپول به آن سوی مرز خواهد رسید.

هدیر گرگوری، سخنگوی Shelter Cymru، گفت که بحران در حال حادتر شدن است. 89000 خانوار در لیست انتظار خانه های اجتماعی در ولز هستند. در حال حاضر حتی لیست های انتظار برای اسکان موقت وجود دارد. بیش از 8000 نفر از جمله 2500 کودک در اسکان موقت هستند.

گرگوری گفت که صاحبخانه‌ها مسکن‌های اجاره‌ای را در مکان‌هایی مانند Porthmadog «در دسته‌های خود» می‌فروشند. برخی از سقوط املاک واهمه دارند و یا تحت تاثیر افزایش نرخ بهره قرار می گیرند. دیگران قبل از اینکه مقررات جدید حقوق بیشتری به مستاجران ولزی بدهد، خارج می شوند. آنها به سرمایه گذاران Airbnb و به افرادی از خارج از Gwynedd می فروشند که می دانند می توانند در هر کجا از خانه کار کنند و از زمان شیوع بیماری همه گیر، تمایل بیشتری به این کار دارند.

پنجره کارگزاران املاک Bob Parry در Porthmadog مشکل را در بخش اجاره ای تایید می کند. همه خانه‌های اجاره‌ای «اجازه داده شده» روی آنها گچ شده است. نیل مک لین، مذاکره کننده ارشد فروش گفت: «در حال حاضر چیزی در دسترس نداریم. “وقتی ملکی ظاهر شد، ما 20 متقاضی برای آن خواهیم داشت.”

اما او معتقد نیست که افزایش بیشتر حق بیمه شورا کارساز باشد. او گفت: “اگر پولی برای خرید خانه دوم دارید، پول پرداخت مالیات شورا را دارید.”

بسیاری از مشاغل در Porthmadog نگران هستند که اگر صاحبان خانه دوم از خانه خارج شوند و گردشگری تحت تأثیر قرار گیرد، شهر آسیب خواهد دید.

الین توماس، که در مغازه اسباب‌بازی‌فروشی کار می‌کند، گفت که بازدیدکنندگان شهر را زنده کردند. اما از سوی دیگر، دختر 25 ساله او همچنان در خانه زندگی می کرد. “من نمی بینم که او بیرون می رود. کمبود واقعی خانه وجود دارد و باید برطرف شود.»

یکی از سخنگویان دولت ولز گفت که دادن قدرت به مقامات محلی برای افزایش حق بیمه های مالیاتی شورای شهر، بخشی از “بسته راه حل های مشترک” است. این سخنگو افزود: «ما معتقدیم که همه حق دارند خانه مناسب و مقرون به صرفه ای برای خرید یا اجاره در جوامع خود داشته باشند تا بتوانند در محل زندگی و کار کنند. ما متعهد به انجام اقدامات فوری و رادیکال با استفاده از سیستم های برنامه ریزی، دارایی و مالیات برای رسیدن به این هدف هستیم.»

برخی از صاحبان خانه دوم در حال ترک Porthmadog هستند. حدود دوازده خانه در اسکله ساوث اسنودون، جایی که بسیاری از آپارتمان ها و خانه ها خانه دوم هستند، برای فروش قرار دارند.

پل فیدرستون، 66 ساله، یک کشاورز ماهی بازنشسته که خانه دومی دارد – یک آپارتمان یک خوابه در اسکله – گفت که از اینکه افرادی مانند او هدف قرار می گیرند، آسیب دیده است. او در حال حاضر حق بیمه 100٪ را پرداخت می کند، به این معنی که صورت حساب او 3000 پوند در سال است – دو برابر مبلغی که یک مقیم دائم می پردازد. او گفت: “من می توانم با آن زندگی کنم.” “من این را به عنوان سهم اضافی خود می بینم.”

اما افزایش بیشتر – حق بیمه شورای شهر برای خانه های دوم می تواند به 300٪ بر اساس قوانین جدید معرفی شده توسط دولت ولز افزایش یابد. من از سال 1969 به اینجا آمده ام. من آن را دوست دارم و همیشه احساس می کنم بخشی از جامعه هستم. این مکان ها به عنوان خانه دوم ساخته شده اند، بنابراین من جایی را از یک فرد محلی دور نکرده ام. این صحبت از افزایش بیشتر باعث می شود که احساس کنم یک فرد خارجی هستم. این مرا غمگین می کند. این عادلانه نیست.”