قطارهای بریتانیا باید قبل از اقدام محافظه‌کاران چقدر بد حرکت کنند؟ | هلن پید

روز چهارشنبه به کاتارسیس امیدوار بودم. وزیر امور خارجه جدید در امور حمل و نقل، مارک هارپر، قرار بود برای سخنرانی اصلی در منچستر حضور داشته باشد و من برای او آماده بودم.

وزیر امور خارجه، آیا امروز صبح برای اوج بازگشت در ساحل غربی آوانتی 369.40 پوند پرداخت کردید؟ آیا این قیمت برای سفری که به سختی دو ساعت طول می کشد، به نظر می رسد؟ آیا بلیط‌ها فقط یک یا دو روز قبل در Trainline ظاهر می‌شدند و همه ارزان‌ترین گزینه‌ها به طرز مرموزی فروخته می‌شدند؟

آیا فقط برای یافتن قطاری که آنقدر شلوغ است، صندلی رزرو کرده اید که «از طبقه بندی خارج شده است»، با تمام رزروها بی اعتبار است؟ آیا به دلیل نرسیدن به توالت ها مجبور شدید در قابلمه پرینگلز ادرار کنید؟ وای فای خراب بود؟ آیا فروشگاه آنبورد کارت قبول نمی کرد؟ آیا بیدار دراز کشیدی و نگران بودی که آیا واقعاً می‌توانی به منچستر برسی و در نهایت به این فکر کردی که من ساعت 5 صبح بیدار می‌شوم و رانندگی می‌کنم؟

افسوس، هارپر غیر حضوری بود. او به جای اینکه شخصاً در کنفرانس بزرگ شمال، گردهمایی سالانه رهبران تجاری و سیاسی شمال انگلستان حضور یابد، از طریق پیوند ویدیویی ظاهر شد. او در سخنرانی از پیش ضبط شده خود گفت که از نبودن او ناراحت بود، اما برخی از کارهای دولتی لحظه آخری مطرح شده بود. نگفت چی

او اصرار داشت که دولت ریشی سوناک “تعهد تزلزل ناپذیری نسبت به شمال انگلستان” داشته است. او اضافه نکرد، تا زمانی که وزرای مانند او مجبور نباشند زیاد به آنجا بروند.

هارپر در سخنرانی پنج دقیقه‌ای خود قول داد HS2 را به منچستر بیاورد و راه‌آهن نیروگاه شمالی را در سراسر پنین‌ها در یک صورت فلکی نامشخص بسازد (تونل‌های جدید؟ ایستگاهی در برادفورد؟ ایده‌ای نیست). اما او هیچ اشاره ای به وضعیت وخیم حمل و نقل عمومی در خارج از لندن نکرد.

این یک حذفی بود که نشان می‌دهد، چهار هفته پس از کار جدیدش، هارپر به بدبختی‌هایی که شرکت‌های ریلی خصوصی‌شده ما در سراسر کشور ایجاد کرده‌اند، توجه نکرده است.

پس در اینجا برخی از پیشینه خواندن برای او وجود دارد. یک سال پیش، جیسون وود “شغل رویایی” خود را به عنوان مدیر اجرایی برنامه های عمومی و مخاطبان در موسسه فیلم بریتانیا به دست آورد، که به معنای رفت و آمد از منچستر به لندن دو بار در هفته بود. آوانتی خدمات خود را در تابستان امسال به دلیل کمبود راننده کاهش داد و گفت که این حرکت قابلیت اطمینان بهتری را ارائه می دهد. اما وود اصرار دارد که همه رفت و آمدها از آن زمان به تعویق افتاده است. او گفت: “این برای من هزینه زیادی دارد، ازدواج من را خراب می کند و شغل رویایی من را ناپایدار می کند.”

راشل برنان یکی دیگر از کاربران راه آهن می گوید که 3000 پوند برای رزرو بلیط قطار برای نمایندگان در کنفرانسی در بیرمنگام در روز دوشنبه برای Groundswell، موسسه خیریه بی خانمان ها، هزینه کرده است. داوطلبان و کارکنان از لندن، منچستر بزرگ، نیوکاسل و برادفورد سفر کردند – یا حداقل سعی کردند. او گفت: «بیشتر مردم مجبور شدند بایستند، برخی تغییر مسیر دادند و مجبور شدند قطار را عوض کنند، حتی اگر مستقیماً رزرو کرده بودیم.

دیگران از از دست دادن شغل، از دست دادن تحصیل، خراب شدن تعطیلات و از بین رفتن سلامت روانی صحبت می کنند که هرگز نمی توانند بدانند که آیا قرار است به موقع به مقصد برسند یا خیر.

در نامه ای به هارپر در روز چهارشنبه، کریس اوگلزبی، رئیس هیئت صدای کسب و کار منچستر، گفت که کارکنان یک شرکت حسابداری تمام سفرهای خود را به شمال غرب محدود می کنند و اخیراً کنفرانس مشتری برای بیش از 120 کسب و کار در منچستر را لغو کرده اند. آوانتی. اوگلسبی نوشت: «کنفرانس در تاریخ بعدی تغییر خواهد کرد، اما به احتمال زیاد در لندن خواهد بود.

این فقط آوانتی نیست. TransPennine Express که دارای حق امتیاز برای بسیاری از خدمات شرق به غرب در شمال انگلستان و همچنین خدمات به اسکاتلند است، هنوز تنها 69٪ از قطارها را در جدول زمانی قبل از همه گیری در حال حرکت است و هنوز هم 5.8٪ از قطارها را لغو کرده است. 12 هفته گذشته به نظر می رسد مکان های ساحلی بدترین آسیب را دیده اند. در بسیاری از ساعات صبح خدمات کلیدی رفت و آمد از کلیثورپس و هال لغو می شود.

اگر هارپر به کنفرانس می رفت، می شنید که اندی کلارک از فرودگاه منچستر می گفت که مسافران شروع به پرواز از قطب های جایگزین کرده اند زیرا TransPennine بسیاری از خدمات فرودگاهی را لغو کرده است.

ضربات کابوس را تشدید می کند. اما چرا کارگران راه‌آهن در شرایط بحرانی هزینه‌های زندگی، در شرایطی که کارفرمایانشان قادر به پرداخت میلیون‌ها دلار به سهامداران علی‌رغم ارائه خدمات غیرقابل اعتماد هستند، نباید مطالبه دستمزد منصفانه داشته باشند؟

من افراد زیادی را می‌شناسم که رانندگی می‌کنند یا ماشین دومی می‌خرند تا مجبور نباشند برای رسیدن به محل کار یا دانشگاه به قطار تکیه کنند – با توجه به بحران آب و هوا، یک پیشرفت فاجعه‌بار. در حال حاضر 3.1 میلیون خودروی شخصی بیشتر از 10 سال قبل در بریتانیا ثبت شده است که افزایش 11 درصدی را نشان می دهد و شهرهای خارج از لندن بیشترین رشد را در مالکیت خودرو داشته اند.

آیا این افزایش سطح است؟ می‌خواستم از دهنا دیویسون، وزیر سطح‌بندی، که قرار بود در کنفرانس بزرگ شمال نیز سخنرانی کند، بپرسم. اما او هم حاضر نشد.