برای طرفداران ولز، جام جهانی قطر به یکباره تاریک و درخشان است | ولز

افابروهای درهم ریخته در نیمه دوم دوستان قدیمی با آگاهی ابروها را بالا انداختند و نفس خود را بیرون دادند. محوطه استادیوم احمد بن علی جایی بود که با دوستانی از دوران مدرسه که سال‌ها ندیده بودید برخورد کردید، اما همه از خوش‌گذرانی‌ها صرف نظر کردند تا مستقیماً به سراغ چیزهای مهم بروند: «چرا کیفر بازی نمی‌کرد؟ آیا دل ما برای جو آلن در خط هافبک تنگ نمی شود؟ اوه، شما DVLA را برای راه اندازی کسب و کار خود ترک کرده اید و به تازگی صاحب دوقلو شده اید؟ ایول! احسنت.”

ولز 1-0 شکست خورده بود و وحشتناک بود، یک عملکرد غیرمعمول پس از یک روز عجیب. شاید جام جهانی همیشه اینگونه باشد. من چیزی برای ادامه دادن نداشتم.

همانطور که در اطراف دوحه قدم می زدیم، مکزیکی ها، آرژانتینی ها و اکوادوری ها پیراهن های ماکت را تشخیص دادند و فریاد زدند: «ولز! گیلز! ولز!» چند برزیلی که خواستند با ما عکس بگیرند، در مترو دست زدیم. آنها به طرز شگفت انگیزی از جان چارلز و بازی دو کشورمان در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 1958 اطلاع داشتند. اگر به این طرفداران پول پرداخت می‌شد، حداقل پس‌زمینه خواندن را انجام می‌دادند.

راهنمای سریع

قطر: فراتر از فوتبال

نمایش دهید

این جام جهانی است که شبیه هیچ جام جهانی دیگری نیست. در 12 سال گذشته آبان نیوز درباره مسائل مربوط به قطر 2022، از فساد و نقض حقوق بشر گرفته تا رفتار با کارگران مهاجر و قوانین تبعیض آمیز، گزارش داده است. بهترین‌های روزنامه‌نگاری ما در صفحه اصلی قطر: فراتر از فوتبال برای کسانی که می‌خواهند عمیق‌تر به مسائل فراتر از زمین بازی بروند جمع‌آوری شده است.

گزارش آبان نیوز بسیار فراتر از آن چیزی است که در زمین اتفاق می افتد. امروز از روزنامه نگاری تحقیقی ما حمایت کنید.

همانطور که در بازار سوق واقف قدم می زدیم، نوجوانان محلی با پیراهن های چلسی و رئال مادرید حضور داشتند. تعداد زیادی از افرادی که از گرت بیل نام بردند، سطح شهرت او را به ارمغان آورد. او به گونه ای باکس آفیس است که باعث می شود آنتونی هاپکینز، کاترین زتا جونز یا ریچارد برتون در مقایسه با آنها کوچک شوند. برای پسر سرایدار مدرسه از کاردیف بد نیست.

هواداران ولز توسط مردم محلی در حال آواز فیلمبرداری شدند کشور کالون و به صحبت دوستم تریستان گوش دادم که با یک زن اکوادوری به زبان بین المللی فوتبال صحبت می کرد و در شگفت بودم که او با لهجه لنگفنی با او در مورد همسترینگ آلن صحبت می کرد آنقدر قوی که می توانست زمین را از محورش جدا کند. همانطور که از طریق یک مرکز خرید به اندازه گلاستر به سمت زمین می رفتیم، هواداران از ایالات متحده به طعنه ای برای ما آرزوی موفقیت کردند و امیدوار بودند که مسابقات خوبی داشته باشیم.

شاید من در فوتبال باشگاهی بریتانیا بیش از حد آموزش دیده باشم، اما مانند نگاهی اجمالی به یک جهان موازی به نظر می‌رسید – فقدان آشکار و تقریباً نگران‌کننده نشانه‌های سرگردان در حالی که از کنار یک Sunglass Hut و Louis Vuitton دیگر به زمین می‌رفتیم.

در نهایت، با گذر از کنار رستوران‌ها و هتل‌هایی که از صحرا برخاسته‌اند، اما در روز سنت دیوید، مانند یک مدرسه ابتدایی در Llanelli تزئین شده بودند، عکس‌برداری با هیجان از هر پرچم ولزی که می‌دیدم، ناپایدار شد. پس از زیارت کلاه سطلی غول پیکر ولزی در یکی از مناطق هواداری، عکسی از تابلویی که ولز را برای افراد کنجکاو و ناآشنا توصیف می کرد گرفتم: «ولز کشوری است که میزبان اعمال مهربانانه، تجارت جهانی، آغوش باز و درخشان است. ایده‌ها…» (اگر می‌خواهید درباره طرفداران، فرهنگ و کشور حماسی ما بیشتر بدانید، این کد QR را اسکن کنید).

وقتی مل چارلز، هافبک میانی آرسنال و ولز از آخرین جام جهانی ما به خانه بازگشت، راننده بلیط در ایستگاه راه آهن سوانسی چمدان او را دید و از او پرسید که آیا در تعطیلاتش بوده است یا خیر. چارلز با ناباوری گفت: «ما فقط در یک چهارم نهایی جام جهانی بازی کرده بودیم. “شاید او روزنامه ها را نخوانده بود.” از سال 1958 خیلی چیزها تغییر کرده است.

من همراه با 1600 نفر دیگر در یک مهمانی در یک هتل شرکت کردم و در طبقه 55 بادوایزر را با قیمت هایی که برای ضربه زدن به زانوی شما کافی بود نوشیدند. جو لدلی مورد اوباش قرار گرفت، دافید ایوان وابسته فرهنگی فوتبال ولز بازی کرد هنوز اینجا به صحنه های هذیان با یکی از دوستان قدیمی مدرسه گرت “GO” جونز برخورد کردم، معلم مدرسه ای که من و صدها نفر مانند من را در کودکی به اولین مسابقه بین المللی ولز بردم، عملی که به اندازه یادگیری خواندن تاثیر عمیقی بر شخصیت من داشت.

GO خود را کاملاً فداکارانه وقف فوتبال پایه و جوانان در غرب ولز کرد، یک عمر کارهای ناسپاس که از عشق کاملاً خالص و بی آلایش به بازی ناشی می شد. «تصور کن، الیس. ولز در جام جهانی گرت خوشحال خواهد شد.” (“تصور کن الیس. ولز در جام جهانی. گرت خوشحال می شد.”)

من با اعضای Rainbow Wall صحبت کردم که کلاه های سطلی رنگین کمانی را آورده بودند تا روی صندلی های خالی بگذارند تا نماینده دوستان LGBTQ+ خود باشند که احساس نمی کردند می توانند آنجا باشند. قطر می تواند درخشان باشد. هرگز دور از تاریک نبودن نبود.

من مطمئن هستم که اگر بیشتر به مسابقات جام جهانی صعود می‌کردیم، اولین بازی ما در جام جهانی از نظر احساسی کمتر بود، یک بازی ابتدایی مرحله گروهی احساسی مانند مسواک زدن دندان‌هایتان یا عذرخواهی از صندوقدار در بوتس برای نداشتن آن. یک کارت مزیت اگر فرم ما را از زمان آغاز جام جهانی در سال 1930 به عنوان راهنما در نظر بگیرید، این اتفاق بعد از آن در 106 سالگی من رخ خواهد داد. من می خواستم همه چیز را در آن خیس کنم.

سرود روی زمین به صدا درآمد، اما تیم صاف بود. عصبی و صاف کف پا، خوش شانس بودیم که 1-0 به وقت استراحت رفتیم. کیفر مور وارد زمین شد، تیم بلافاصله بهبود یافت و آنها شروع به بازی با زیپ مورد نظر کردند. بیل پنالتی را برد، بیل پنالتی را گرفت، پایان ما به کرکر رفت. او آمد، او دید، او برابر شد.

نکو ویلیامز در تمام وقت برای پدربزرگش که روز قبل مرده بود گریه کرد. من را به یاد رمزی انداخت که پس از صعود به زمین ورزشگاه کاردیف سیتی هق هق می‌کرد، زیرا افکارش به سمت گری اسپید معطوف شد، آدرنالین مدیریتی که فوتبال ولز در سال 2010 به شدت به آن نیاز داشت، و برای او که صعود به جام جهانی همیشه بهترین بود. هدف – آرزو.

به من گفته شد که هواداران ولز کلاه های سطلی رنگین کمانی خود را در مسیر ورود به زمین مصادره کردند و من فکر کردم که چند وعده دیگر قبل از پایان مسابقات شکسته خواهد شد. به جام جهانی خوش آمدید.

الیس جیمز حق الزحمه خود را برای این ستون به عفو بین الملل اهدا کرده است که برای قطر و فیفا کمپین ایجاد صندوق غرامت برای کارگران مهاجر دارد.