دیدگاه گاردین در مورد منچستریونایتد برای فروش: به هواداران در آینده نظر بدهید | سرمقاله

تیاو خرید منچستر یونایتد توسط خانواده آمریکایی گلیزر در سال 2005، بارزترین نمونه از قالیبافی در تاریخ ورزش بود. برای خرید یکی از معروف ترین و سودآورترین موسسات فوتبال در جهان، گلیزرها 540 میلیون پوند بدهی جمع کردند و سپس آن را به خود باشگاه بار کردند. در طول 17 سال گذشته، در مقابل پس‌زمینه اعتراضات هواداران و کاهش عملکرد در زمین، مالکیت گلیزر بیش از 1.5 میلیارد پوند برای پرداخت بهره، بدهی و سایر موارد خروجی برای باشگاه هزینه داشته است. این خانواده از منچستریونایتد به عنوان دستگاه خودپرداز خصوصی خود استفاده کرده اند و شخصا مبالغ هنگفتی را در پرداخت سود سهام و «هزینه های مدیریتی» استخراج کرده اند و به دیگر شرکت های خود وام های نرم سازماندهی کرده اند. شیوه های استثمار بی رحمانه آنها یک رسوایی ورزشی در یک دید آشکار بوده است.

پس جای تعجب نیست که هواداران یونایتد از اعلام ناگهانی این که گلیزرها اکنون آماده پیشنهادات برای باشگاه هستند خوشحال هستند. به نظر می رسد از بین رفتن برنامه های نامطلوب برای یک سوپرلیگ پرسود اروپا، همراه با فروش چلسی پس از آبراموویچ به خریداران آمریکایی برای سرمایه گذاری 4.25 میلیارد پوندی، خانواده را متقاعد کرده است که اکنون ممکن است زمان مناسبی برای پول نقد باشد. در اوایل ماه جاری، مالکان آمریکایی لیورپول به همین نتیجه رسیدند و یکی دیگر از مؤسسات انگلیسی مشهور جهان را وارد بازار کردند. به گفته فوربس، یونایتد 3.9 میلیارد پوند ارزش دارد، اما این رقم ممکن است در یک جنگ پیشنهادی به طرز چشمگیری افزایش یابد. گزارش های اولیه حاکی از آن است که گلیزرها ممکن است به 6 میلیارد پوند امیدوار باشند.

خروج آنها – البته با جیب های برآمده – یک خبر نشاط آور برای ورزشی است که در آن موسسات با ارزش کمترین محافظت را از مهمانداران اسمی بازی دریافت کرده اند. برای مدت طولانی، لیگ برتر و دولت عقب نشسته اند و اجازه داده اند که سطوح بالای فوتبال به زمین بازی برای سودجویان بی پروا، صندوق های سرمایه گذاری و ایالت های ورزشی شوی تبدیل شود. برخی از هواداران یونایتد نفس راحتی می کشند که صندوق سرمایه گذاری عمومی عربستان سعودی که سال گذشته اجازه خرید نیوکاسل یونایتد را داشت، بعید است که درب گلیزرها را بزند.

در غیاب چیزی شبیه به بررسی دقیق خریداران احتمالی، یکپارچگی ورزشی و رفاه بازی گسترده‌تر به افکار بعدی تبدیل شده‌اند. پاسخگویی به حامیان و جوامعی که این وسایل مولد ثروت را پرورش داده و حفظ کرده اند، به طور کامل غایب بوده است.

تماشای منچستریونایتد و لیورپول – دو باشگاه معروف این کشور – برای فروش باید ذهن ها را هم در وست مینستر و هم در لیگ برتر متمرکز کند. دقیقاً یک سال پیش، بررسی‌های Crouch به رهبری هواداران درباره حاکمیت فوتبال – که در پی شکست سوپرلیگ اروپا راه‌اندازی شد – خواستار یک تنظیم‌کننده مستقل برای بازی، آزمون مالکان و مدیران قوی‌تر و صدای بلندتری برای هواداران شد. اجرای این پیشنهادها یک شروع خواهد بود، اما ایده بازپس گیری بازی برای هواداران عادی یک رویای دور به نظر می رسد.

هرگز نباید به خانواده گلیزر این فرصت داده می شد که مدل تجاری خود را به منچستریونایتد تحمیل کنند. طرفدارانی که ممکن است اعتراض‌شان به تصمیم خانواده برای کشف یک فروش کمک کرده باشد، می‌توانند یک لحظه موفقیت را جشن بگیرند. اما مشکلات حاکمیت در راس فوتبال انگلیس گسترده تر و عمیق تر است.