چرا دموکرات های مجلس نمایندگان در صف قرار گرفته اند و جمهوری خواهان نه؟

در بازی انتظارات که سیاست آمریکاست، باخت برنده جدید است.

جمهوری خواهان در حالی که سرنوشت نهایی وی نامشخص است، رئیس مجلس نمایندگان، نماینده کالیفرنیا، کوین مک کارتی، را در یک سری آزمایشات عمومی طاقت فرسا قرار می دهند. تاکنون حداقل پنج جمهوری‌خواه گفته‌اند که با پیشنهاد مک‌کارتی در صورت رای‌گیری مجلس نمایندگان در ماه ژانویه، مخالفت خواهند کرد. او به 218 رای نیاز دارد.

در مقابل، دموکرات‌های مجلس نمایندگان تنها رهبران جدید خود را انتخاب کرده‌اند، نمایندگان سه‌گانه حکیم جفریس از نیویورک، کاترین کلارک از ماساچوست و پیت آگیلار از کالیفرنیا.

در پایان فرآیندی که عمدتاً در خلوت و در طول چند ماه انجام شد، این سه قانونگذار بی سر و صدا حمایت گسترده ای را به دست آوردند و رقبای احتمالی مانند نمایندگان آدام شیف از کالیفرنیا و پرامیلا جایپال از واشنگتن را کنار زدند. اگر انتخابات یا انتقال رهبری هر گونه شکاف ایدئولوژیک عمده ای را در فلک دموکرات مجلس آشکار کرد، هنوز مشهود نیست.

نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان، استنی هویر از مریلند و جیمز کلایبرن از کارولینای جنوبی نیز کنار رفت. با فرض اینکه همه چیز طبق برنامه پیش برود، میانگین سنی سه گانه رهبری مجلس دموکرات از 82 به 51 سال کاهش خواهد یافت.

برای اینکه بفهمم چرا دموکرات‌ها در صف قرار گرفته‌اند در حالی که جمهوری‌خواهان نه، با جولی هیرشفلد دیویس، سردبیر کنگره در نیویورک تایمز گپ زدم. در اینجا چیزی است که او گفت:

به نظر می‌رسد دموکرات‌ها انتقال خود به رهبران جدید مجلس نمایندگان را با کمترین درام ممکن مدیریت کرده‌اند، در حالی که جمهوری‌خواهان ممکن است چند هفته دشوار را در پیش بگیرند. چه چیزی تفاوت را توضیح می دهد؟

شما باید ببینید که شخصیت و موقعیت سیاسی دو حزب در حال حاضر چقدر متفاوت است.

جمهوری خواهان از یک انتخابات میان دوره ای ناامید کننده تاریخی بیرون می آیند که اکثریت بسیار اندک و تنها یک مجلس کنگره را برای آنها به ارمغان آورد، بنابراین آنها در حالت انگشت اشاره و سرزنش هستند و این همیشه اختلافات را تشدید می کند.

از سوی دیگر، دموکرات‌ها نتیجه‌ای بسیار بهتر از آنچه انتظار می‌رفت را جشن می‌گیرند که به آنها اجازه می‌دهد کنترل سنا و اقلیت آنقدر قوی در مجلس را حفظ کنند که در واقع زندگی را برای جمهوری‌خواهان سخت کنند، اگر بتوانند کنار هم بمانند – یا حتی به طور بالقوه. کارهایی را که می خواهند انجام دهند – و اکنون انگیزه واقعی برای انجام آن دارند.

سپس شما این دو رهبر را دارید که نمی توانند کمتر شبیه هم باشند. مک کارتی، نامزد جمهوری خواهان برای رئیس مجلس، مدتی است که در موقعیت بسیار نامطمئنی در حزب خود قرار دارد. او باید این تعادل دشوار را بین رهبری محافظه‌کار جریان اصلی و توجه به جناح راست افراطی کنفرانس خود برقرار می‌کرد، که او را با شک و تردید می‌نگرید و واقعاً بر نفوذش افزوده شده است و اکنون احساس می‌کند که برای شکل دادن به آنچه اکثریت جمهوری‌خواه جدید قرار است ظاهر شود، بسیار شجاع است. پسندیدن. او هرگز از آن نوع رهبری نبوده است که بتواند نظم و انضباط واقعی را بر مردم خود اعمال کند، و مطمئناً اکنون در موقعیتی نیست که چنین کند.

این را با پلوسی مقایسه کنید، که اساساً در اوج قدرت است، حتی اگر حزب او اکثریت را از دست داد. او در کنترل گروه خود بسیار مؤثر بوده است، از جمله یافتن راه‌هایی برای مدیریت یک چپ مترقی بسیار ناآرام، و در طول سال‌ها زمان و انرژی زیادی صرف کرده است و در طول سال‌ها مذاکره کرده تا دقیقاً نتیجه‌ای را که می‌خواهد و فکر می‌کند برای حزبش بهترین است، تنظیم کند.

همچنین به یاد داشته باشید که منتقدان پلوسی در صفوف دموکرات‌ها مدت‌هاست که فریاد می‌زنند که او بالاخره افسار را رها کرده و اجازه می‌دهد نسل دیگری از رهبران صعود کند، بنابراین دموکرات‌ها از مزیت افزوده اشتهای فرورفته زیادی برخوردار هستند. این اتفاق بیفتد

این دلیل دیگری است که دیدید دو رهبر دیگر زیر او، هویر و کلایبرن، نسبتاً به راحتی کنار رفتند. آنها می‌دانستند که حتی اگر نمی‌خواهند از پلوسی خارج از رهبری پیروی کنند، رتبه‌بندی و پرونده واقعاً این تغییر را می‌خواهند. بدون اینکه او همه چیز را در جای خود منجمد کند، همانطور که او برای چندین سال انجام داده است، آنها قادر به مقابله با این جزر و مد نبودند.

جفریس کفش های بزرگی برای پر کردن دارد. آیا تاکنون نشانه‌هایی وجود دارد که نشان دهد او قصد دارد گروه دموکرات را متفاوت از پلوسی اداره کند؟

تصور اینکه کسی مانند پلوسی، گروه دموکرات را اداره کند، سخت است و او و جفریس کاملاً متفاوت هستند.

او هیچ‌کدام از سابقه‌ای که او دارد، چه در اجرای قوانین پیچیده و مهم از طریق مجلس یا در جمع‌آوری پولی که پلوسی دارد، ندارد، بنابراین منحنی یادگیری نسبتاً شدیدی در هر دوی آنها وجود خواهد داشت. چیزها جفریس همچنین به عنوان یک شورشی که سعی می‌کند دستگاه را به هم بزند، وارد سیاست در شهر نیویورک شد، بنابراین او کمتر از پلوسی رئیس حزب است و برای اداره امور تحت فشار قرار خواهد گرفت. روشی کمتر از بالا به پایین

با این اوصاف، او در ردیف اول فرماندهی بسیار استادانه پلوسی بر مردمش و سود سهامی که می‌تواند در مواقع حساس پرداخت کند، قرار دارد، بنابراین وسوسه تلاش برای تقلید از برخی از آن‌ها وجود خواهد داشت. آیا او قادر خواهد بود؟ غیر واضح.

پلوسی گفته است که قصد ندارد توصیه های ناخواسته بدهد، حتی اگر از صندلی خود استعفا نداده باشد. آیا دموکرات‌ها از این ترتیب غیرمعمول راضی هستند یا نگرانی وجود دارد که او تیم جدید را تحت الشعاع قرار دهد؟

فکر می‌کنم اکثر دموکرات‌ها حرف او را می‌پذیرند که می‌خواهد کمی عقب‌نشینی کند، اما دیدن این که چگونه به نظر می‌رسد جالب خواهد بود. آن‌هایی از ما که در طول این سال‌ها از نزدیک پلوسی را پوشش داده‌اند، برای تصور کردن او به عنوان یک بازیکن پشتیبان مشکل داریم. این زنی نیست که دوست داشته باشد کنترل را کنار بگذارد.

اما بخشی از آنچه هفته گذشته دیدیم، رهبری بود که اکنون بسیار بر داشتن یک خروجی برازنده متمرکز شده است، پس از اینکه دیگر تحت تعقیب نیست، به قدرت نمی‌چسبد، و از زمان باقی مانده در زندگی عمومی برای درخشان کردن میراث خود استفاده می‌کند. . بنابراین حدس من این است که او راهی برای عقب ماندن و حضور پیدا خواهد کرد، اما نه بسیار زیاد.

زندگی در اقلیت خانه می تواند بسیار آزاردهنده باشد. آیا دموکرات‌ها ذهنیت بیشتری برای مبارزه با جمهوری‌خواهان و پس گرفتن قدرت دارند یا سعی در یافتن راه‌هایی برای همکاری با آنها در دو سال آینده دارند؟

فکر کنم بستگی داره از کی بپرسی بسیاری از میانه‌روها هستند که می‌دانند با اکثریت بسیار کوچک جمهوری‌خواه، فرصتی برای دموکرات‌ها وجود دارد که به طور بالقوه کارها را انجام دهند و نقشی بسیار محوری ایفا کنند، زیرا رای آنها برای جبران آرای راست‌گرایان در حزب مورد نیاز است. طرف جمهوری خواه که به سادگی برای اکثر قوانین مهم وجود نخواهد داشت.

و در سنا، تمایل واقعی برای انجام این کار به همان اندازه که جمهوری خواهان مایل هستند وجود دارد، اگرچه مشخص نیست فضای سیاسی برای این نوع همکاری چقدر وجود خواهد داشت.

اما من همچنین می‌توانم بگویم تعداد زیادی از دموکرات‌ها هستند که تمایل زیادی به همکاری با اعضای حزبی که آن را کاملاً افراطی و غیرقابل جبران می‌دانند، ندارند و هر کاری که می‌توانند برای مبارزه با دستور کار جمهوری‌خواهان انجام خواهند داد.

امشب چی بخونیم

از شما برای خواندن در مورد سیاست و برای اینکه مشترک نیویورک تایمز هستید متشکریم. – بلیک

نسخه های گذشته خبرنامه را اینجا بخوانید.

اگر از مطالبی که می خوانید لذت می برید، لطفاً آن را به دیگران توصیه کنید. آنها می توانند در اینجا ثبت نام کنند. همه خبرنامه های مختص مشترکین ما را اینجا مرور کنید.

بازخورد دارید؟ ایده هایی برای پوشش؟ ما از اینکه ازت خبر داشته باشیم خوشحال میشویم. به ما در onpolitics@nytimes.com ایمیل بزنید.