تیته، مربی عاقل و باهوش برزیل، «طبیعی بودن» رقص های جشن گل را تمجید می کند | جام جهانی 2022

تیسوال او در مورد رقص حدود 35 دقیقه بود. و انصافاً، آنقدرها هم که به نظر می رسد تصادفی نبود. اوایل هفته رافینیا اعلام کرد که تیم برزیل 10 روتین مختلف رقص را آماده کرده و تمرین کرده است تا هر بار که در این جام جهانی گلزنی کنند، از آنها رونمایی شود. بنابراین، یک روزنامه نگار برزیلی از تیته پرسید: «اهمیت این پدیده فرهنگی چیست؟ رقصیدن چقدر مهم است؟ پیامی که می توانیم با رقصیدن به دنیا برسانیم چیست؟»

سرمربی برزیل بلافاصله پاسخ داد: “طبیعی”. “احترام به فرهنگ، احترام به کسی که هستیم. این شادی است، شادی است. بله، لحظه ای است که باید متمرکز و جدی باشیم. اما لحظاتی وجود دارد که می توانیم از آن لذت ببریم، زمانی که می توانیم ارتعاش کنیم. هر کس راه خود را دارد. راه ما رقصیدن است.» شاید این ایده کوچکی را ارائه دهد که چرا سرمربی دانا و باهوش برزیل می تواند چنین شرکت جذابی باشد. در آنجا عقلی کم فرسوده وجود دارد، عشق به کلام، توجه به جزئیات، وقار و نرمی، و همچنین نجابت اولیه برای دادن یک پرسش صادقانه، پاسخی صادقانه.

عباراتی مانند “تغییر پارادایم”، “توانایی بخشیدن به فضایل بازیکنان” و “یادگیری ممکن است تئوری باشد اما اساساً عملی است” جزء اصلی مخاطبان معمول صبح جمعه شما – مثلاً – استیو ایوانز نیستند.

راهنمای سریع

قطر: فراتر از فوتبال

نمایش دهید

این جام جهانی است که شبیه هیچ جام جهانی دیگری نیست. در 12 سال گذشته آبان نیوز درباره مسائل مربوط به قطر 2022، از فساد و نقض حقوق بشر گرفته تا رفتار با کارگران مهاجر و قوانین تبعیض آمیز، گزارش داده است. بهترین‌های روزنامه‌نگاری ما در صفحه اصلی قطر: فراتر از فوتبال برای کسانی که می‌خواهند عمیق‌تر به مسائل فراتر از زمین بازی بروند جمع‌آوری شده است.

گزارش آبان نیوز بسیار فراتر از آن چیزی است که در زمین اتفاق می افتد. امروز از روزنامه نگاری تحقیقی ما حمایت کنید.

آنها او را «پروفسور تیته» در اردوگاه برزیل صدا می زنند، و مطمئناً چیزی در مورد او وجود دارد: مردی که فوتبال را صرفاً به عنوان یک بازی دست و پا و لجبازی نمی بیند، بلکه به عنوان فرصتی برای باز کردن ذهن ها. تیته در آستانه بازی افتتاحیه آنها مقابل صربستان دقیقا می داند که مردم برزیل از او چه انتظاری دارند. اما او همچنین می‌داند که این انتظار در بخشی از یک میراث عاطفی به‌خوبی خارج از کنترل او متولد شده است: این احساس گسترده که این جام جهانی به‌نوعی سرنوشت برزیل است، بخشی از DNA آن‌ها، و از آن آن‌هاست که مانند یک تکه دارایی از دست رفته را پس بگیرند.

تیته با لبخند گفت: “من مسئول 20 سال گذشته نیستم، فقط 4 سال.” تیته این توشه را خلق نکرد، اما اکنون حمل آن متعلق به اوست، و شاید به همین دلیل به نظر می رسید که او بسیار مشتاق به نظر می رسید که بر مقیاس چالش پیش رو تأکید کند، حجم عظیمی از چیزهایی که باید درست پیش برود تا برزیل ششمین قهرمانی خود در جام جهانی را به دست آورد. .

او اذعان کرد: «فشار وجود دارد، اما همچنین آرامش در شناخت فرصت‌هایی که در زندگی به وجود می‌آیند. رویا دیدن بخشی از زندگی است. ما رویای داشتن یک جام عالی و قهرمانی را داریم. و اگر نتوانیم، بهترین استفاده را از آن ببریم، زیرا فقط یک برنده وجود دارد. ما می دانیم که تیم های بزرگ دیگری هم هستند که در سطح برزیل بازی می کنند.

در همه اینها، شاید، رد بی سر و صدا از استثناگرایی بود که بسیاری از طرف های برزیل در گذشته را تقویت کرده و در نهایت آن را محدود کرده است. بارزترین نمونه آن در سال 2014 در زمین خانگی بود، زمانی که مردم برزیلی هیستریک به سخت ترین روش دریافتند که جادو، سرنوشت و شور عاطفی جایگزینی برای توجه به جزئیات و یک تله آفساید مبهم نیست.

البته تیته این را می داند. او در قلب یک مرد جزئیات است: یک تحلیلگر کامل بازی که دوست دارد یک مشکل را از هر زاویه ای در نظر بگیرد و هر احتمالی را پوشش دهد. در هماهنگی با دستیار مورد اعتمادش کلبر خاویر، او یک تیم متعادل و به سبک اروپایی را با تأکید کمتری بر روی مدافعان کناری غارتگرانه و شماره 9 های توتمیک، تشکیل داده است. در عوض، یک دفاع با تجربه توسط کازمیرو و دو وینگر پرانرژی (احتمالا رافینیا و وینیسیوس جونیور) محافظت می شود.

تیته گفت: «من به پر کردن تیم با مهاجمان یا مدافعان اعتقادی ندارم. نقطه تعادل، هافبک است. در آن نقطه، تیته با رشته دیگر خود اسطوره‌شناسی برزیل مواجه می‌شود: سبک. جالب است بدانید که آخرین تیمی که خشکسالی را شکست، تیم کارلوس آلبرتو پاریرا در سال 1994، در بین پنج تیم قهرمان جام جهانی برزیل کمترین احترام را دارد. این تا حدودی به دلیل غیبت چهره محبوبی مانند پله یا رونالدو است، تا حدی به دلیل روشی که آنها این کار را انجام دادند: فوتبال جامد و عملگرایانه در مسابقات که با هوشمندی و غرغر بازی می شد. یوهان کرایف در مورد آن تیم نوشت: “لحظه هایی وجود دارد که باید تماشایی را قربانی کرد.” و حتی روماریو اعتراف کرده است که تاکتیک های برزیل در ایالات متحده کاملاً مطابق میل او نبود.

و وضعیت عجیب و غریب مورد علاقه آن تیم، عمل متعادل کننده ظریفی را که Tite در اینجا با آن روبرو است، در بر می گیرد. به طور خلاصه: تا کجا می‌تواند دو هدف کاملاً متفاوت پایان دادن به خشکسالی و انجام این کار را به گونه‌ای که واقعاً برزیلی به نظر می‌رسد، آشتی دهد؟ او چقدر می‌خواهد مقابل یک تیم بسیار خطرناک صربستان و دو خط مقدم آنها الکساندر میتروویچ و دوسان ولاوویچ ریسک کند؟ آیا آنها می توانند همزمان دفاع کنند و برقصند؟ اینها سوالات فوری هستند. شما می توانید تضمین کنید که تیته از عقل قابل توجه خود برای یافتن پاسخ ها استفاده کرده است.