اولیویه ژیرو و فرانسه در قطر از همان جایی که در روسیه متوقف شدند، ادامه یافتند | فرانسه

نo برنده توپ طلا، مشکلی نیست. علیرغم استعداد آشکار کریم بنزما، غیبت مهاجم رئال مادرید ممکن است نعمتی برای فرانسه باشد. مدافع عنوان قهرمانی جهان با پیروزی 4-1 مقابل استرالیای ضعیف، مسابقات خود را آغاز کرد.

استرالیا پیشنهادات بسیار کمتری نسبت به تیمی ارائه کرد که فرانسه چهار سال پیش در مرحله گروهی روسیه برای شکست دادن آن تلاش کرد، اما این واقعیت که تیم دیدیه دشان موفق شد 4 گل به ثمر برساند در حالی که کیلیان امباپه کمی دور از جوش بود، نشان می دهد که آنها چقدر خطرناک خواهند بود. در این مسابقات درست است، این اولیویه ژیرو – بازیکنی که زمانی توسط بنزما به عنوان یک “کارت برو” در مقایسه با ماشین فرمول یک خودش مورد تمسخر قرار می گرفت – بود که نقش اصلی را در 4-2-3-1 تغییر داد. با یک جفت پایان خوب، مهاجم میلان با تیری آنری به عنوان بهترین گلزن تاریخ کشورش با 51 گل برابری کرد.

ژیرو زمانی که حتی در ترکیب تیم تردید داشت، نشان داد که چرا حداقل در سیستم دشان، مهاجم ایده آل فرانسه است. او از نظر بدنی با ابهت است، مشتاق کار سخت و خوشحال است که تعداد فردی خود را فدای خیر تیم کند. اگر ژیرو بتواند آمادگی جسمانی خود را حفظ کند، فرانسه با او به عنوان یک مهاجم تنها تیم خطرناک‌تری به نظر می‌رسد – حتی اگر نکاتی در نظر گرفته شود.

راهنمای سریع

قطر: فراتر از فوتبال

نمایش دهید

این جام جهانی است که شبیه هیچ جام جهانی دیگری نیست. در 12 سال گذشته آبان نیوز درباره مسائل مربوط به قطر 2022، از فساد و نقض حقوق بشر گرفته تا رفتار با کارگران مهاجر و قوانین تبعیض آمیز، گزارش داده است. بهترین‌های روزنامه‌نگاری ما در صفحه اصلی قطر: فراتر از فوتبال برای کسانی که می‌خواهند عمیق‌تر به مسائل فراتر از زمین بازی بروند جمع‌آوری شده است.

گزارش آبان نیوز بسیار فراتر از آن چیزی است که در زمین اتفاق می افتد. امروز از روزنامه نگاری تحقیقی ما حمایت کنید.

اول از همه، استرالیا سایه‌ای از واحد پویا و سرسخت به نظر می‌رسید که به فرانسه و دانمارک تمام توانایی‌هایشان را در سال 2018 داد. تعداد کمی از چهره‌های آشنا در تیم گراهام آرنولد وجود دارد، از جمله دروازه‌بان متیو رایان و آرون موی، اما آنها هستند. به مراتب بیشتر از تورنمنت های قبلی. تیم کیهیل، مارک میلیگان و مایل جدیناک همگی پیشرفت کرده‌اند، به نظر می‌رسد این تیم استرالیا فقیرترین تیم در یک نسل است. جدا از گل اولیه خود، آنها عصبی به نظر می رسیدند و پیشنهاد کمی داشتند.

همچنین باید دید که فرانسه چقدر در خط دفاعی قدرتمند است. دشان می خواست رافائل واران را با پرسنل کیمپمبه در مرکز خط دفاعی خود جفت کند، اما مدافع پاری سن ژرمن به دلیل مصدومیت مجبور شد از ترکیب خارج شود و مدافع میانی منچستریونایتد هنوز به آمادگی کامل نرسیده است. قبل از تورنمنت، سرمربی گفت که هر بازیکنی که به اندازه کافی خوب باشد که در تیمش باشد، به اندازه کافی خوب است که بازی کند، و او پول خود را در جایی گذاشت که با ایمان به شروع Dayot Upamecano و ابراهیما کوناته در پشت او بود. چهار

اوپامکانو از زمانی که اولین بازی خود در فرانسه را انجام داد، پیوسته برای آر بی لایپزیگ و بایرن مونیخ عالی بوده است، اما عملکرد او برای کشورش جای تامل دارد. حتی زمانی که در کنار سرهای با تجربه تر بازی می کند، انرژی عصبی و سرد او به سختی باعث ایجاد اعتماد به نفس می شود. مصدومیت ها یکی از عوامل بوده است، اما، پس از اولین بازی نابرابر در سال 2020، او به ندرت برای کشورش انتخاب شد قبل از اینکه سال گذشته برای واران مصدوم در فینال لیگ ملت ها مقابل اسپانیا وارد زمین شود – بازی ای که فرانسه 2-1 آن را برد.

با این حال، در مقابل استرالیا، او تصویری از خونسردی، در پاس‌های واضح و در دوئل زیبا بود. واران احتمالاً پس از آماده شدن، گزینه اول خواهد بود، اما اوپامکانو جایگاه خود را در ترکیب بهبود بخشیده است. در کنار او، کوناته کمتر مطمئن بود و گاهی اوقات عصبی به نظر می رسید. دشان ممکن است روز شنبه با ژول کونده یا ویلیام سالیبا مقابل دانمارک به میدان برود، اما، حتی اگر بازیکن لیورپول و هوگو لوریس هر دو یک قدم از بهترین ظاهر خود به نظر می رسیدند، بعید است که اگر مهاجمان به همان اندازه که مقابل استرالیا تیز بودند بمانند، چالش بزرگی نخواهد بود. .

فرانسه 4 گل به ثمر رساند، اما می توانست بیشتر باشد، با امباپه و اورلین توامنی که هر دو موقعیت های قابل ارائه را از دست دادند. باخت دیرهنگام بنزما، دشان را مجبور کرد که 4-3-1-2 را کنار بگذارد، که در آن آنتوان گریزمان پشت سر مهاجم رئال مادرید و امباپه بازی می کرد. در عوض، سرمربی ترکیب هجومی تری را به کار گرفت، به طوری که چوآمنی خط هافبک را لنگر انداخت و آدرین رابیو نقش جعبه به باکس را در سمت چپ او بازی کرد.

اگر اوپامکانو بیشترین تلاش را برای بالا بردن جایگاه خود به عنوان یک بازیکن کلیدی انجام داد، رابیوت خیلی عقب نبود. بازیکن یوونتوس – باتجربه ترین گروه هافبک با استعداد اما تا حد زیادی آزمایش نشده – چهار سال پیش از حضور در ترکیب آماده به کار دشان برای روسیه امتناع کرد، اما پس از دو سال در بیابان، او به آرامی خودش را به سمت مربیگری خود بازگرداند. او مقابل استرالیا عالی بود.

گل او خوب زده شد اما پاس گل او حتی چشمگیرتر بود. روشی که او دفاع استرالیا را تحت فشار قرار داد، یک توپ شل ایجاد کرد و پس از تبادل هوشمندانه با امباپه، ژیرو را برای گلزنی آماده کرد. دویدن خستگی‌ناپذیر او فقط به صفحه‌نمایش چرمی اضافه شد که نقش بلز ماتوئیدی را در موقعیتی مشابه در سال 2018 تداعی کرد. کار او دوباره به دلیل کیفیت حریف آسان‌تر شد و آسیب لوکاس هرناندز که برادرش تئو را دید. بیایید تا نیروی هجومی بیشتری ارائه دهید، اما رابیوت به گونه ای به این موقعیت رسید که در هیچ یک از 28 بازی قبلی خود نشان نداده است.

او همچنین، و شاید مهم‌تر از همه در تیمی که فقط ژیرو و گریزمان بزرگ‌تر از 26 سال سن دارند، بلوغ زیادی ارائه کرد، به‌ویژه با توجه به ضربه یک یا دو ناشی از از دست دادن لوکاس هرناندز و واگذاری درهای اولیه. رابیوت پس از بازی گفت: “فکر وحشت وجود نداشت.” در حالی که ممکن است کمی شجاعت در آن بیانیه وجود داشته باشد، اما ثابت شد که چنین است – که با توجه به وزن انتظارات در مورد آن، به ویژه چشمگیر بود. بلوز.

گریزمان رو به جلوتر، مثل همیشه ترکیبی ایده آل از تخیل و پیوند، بازی را به خوبی با خط میانی پیوند می داد، زیرا او و ژیرو اغلب برای دریافت توپ از زمین زمین می خوردند و به امباپه و عثمان دمبله اجازه می دادند تا از داخل زمین بروند. دمبله معماگونه بود. پاس گل امباپه قابل توجه بود، اما او مرتباً توپ را هدر می داد. بزرگ‌ترین دارایی او – غیرقابل پیش‌بینی بودن او – نیز در مواقعی خنثی کردن او بود.

پس امباپه چطور؟ با کنار گذاشتن بنزما، فشار روی او یک درجه افزایش یافت. او پس از یک روند درخشان برای کشورش به جام جهانی رفت و در 11 بازی 12 گل به ثمر رساند حتی در حالی که نتایج فرانسه نابرابر بود. او در همان اوایل یک ضربه روی تیر افقی اسکی کرد و تلاش کرد تا مالکیت توپ را حفظ کند، اما پس از آن، انگار برای یادآوری ناآگاهانه توانایی‌هایش بود، یک پاشنه پشتی عالی برای رابیو ایجاد کرد تا به گل اول ژیرو کمک کند.

نفوذ او در نیمه دوم به طور پیوسته افزایش یافت و تا زمانی که ژیرو را برای زدن گل چهارم و آخر فرانسه آماده کرد، به بهترین شکل خود نگاه کرد. امباپه که به راحتی بین خالق و گلزن جابه‌جا می‌شد، و با مهارت تئو هرناندز حمایت می‌شد، با پایان مسابقه مشتاق‌تر به نظر می‌رسید و به نظر می‌رسید که با تفاوت‌های تاکتیکی رویکرد فرانسه کنار بیاید.

هرگز نمی توان امباپه را با ایده سوختگی آهسته مرتبط دانست، اما در حالی که او و هم تیمی هایش بدون بنزما به زندگی خود باز می گردند، قطعا بهترین ها هنوز در راه است. این تیم فرانسه گرسنه‌تر و هیجان‌انگیزتر است و آنها واقعاً چشم‌انداز خطرناکی به نظر می‌رسند.