وزیر رفتار بدی دارد؟ وایت هال به روند مبهم شکایات خود می اندیشد | خدمات کشوری

سیاست حرفه ای است خشن و پرخاشگر که در آن درگیری بین وزرای سرسخت و مقامات محتاط تر غیر معمول نیست. اما وقتی ادعاهایی مبنی بر رفتار یک سیاستمدار در آستانه قلدری است، سیستم‌های کنونی چقدر برای مقابله با فشار مناسب هستند و چه چیزی کارمندان دولت را وادار می‌کند که به طور ناشناس ادعاهایی را برای روزنامه‌نگاران مطرح کنند؟ این سؤالات در حدود دوجین ادارات دولتی در امتداد وایت هال در گردش هستند.

پس از گزارش های متعدد رسانه ای در انتقاد از رفتار دومینیک راب، زمانی که دو شکایت رسمی مطرح شد، تحقیقات مستقلی درباره رفتار او آغاز شد. راب گفت که مطمئن است همیشه حرفه ای رفتار کرده و قلدری را انکار کرده است.

در حالی که نظارت فزاینده ای بر رفتار نمایندگان مجلس در قبال کارکنان پارلمانی آنها صورت گرفته است، توجه کمتری به نحوه رسیدگی به نگرانی های مطرح شده توسط کارمندان دولت شده است.

کاترین استون، کمیسر استانداردها، اخیراً متوجه این اختلاف شد، او اشاره کرد که “فرآیندهای متفاوتی” برای این دو مجموعه از کارکنان وجود دارد، حتی اگر آنها به یک رئیس خدمت کنند.

این باور در میان بسیاری از کارمندان دولت – به ویژه آنهایی که در دفاتر خصوصی کار می کنند – وجود دارد که تطبیق خود با نیازهای وزیرشان بخشی از کار است. ناظران قدیمی وایت هال بر این باورند که از مقامات انتظار می رود مقدار معینی “شک شوک” را جذب کند، و اینکه اگر افراد با وزیر خود “جول” نکنند، غیرعادی نیست که نقش خود را تغییر دهند.

در واقع، آنها می گویند که برخی به این افتخار می کنند که احساس نمی کنند توسط کسانی که ممکن است برای مدت طولانی در پست سیاسی خود نباشند، مجبور به کنار زدن آنها شوند.

طغیان‌های ناامیدکننده گاه به گاه می‌توانند به صورت دوستانه و بدون نیاز به عذرخواهی بیشتر از بین بروند، مانند بسیاری از مشاغل. اما اگر مشکلات همچنان ادامه داشته باشد، چه اتفاقی می افتد؟ چه زمانی «اظهار جدی نگرانی» (همانطور که آبان نیوز فاش کرد در مورد راب مطرح شد) به «شکایت رسمی» تبدیل می شود؟ و آیا شکایت رسمی خطر خراب کردن شغل شما را دارد؟ در اینجا دنیای تاریک کشش وایت هال با شکایات رفتاری می تواند به خطر بیفتد.

الکس توماس، مدیر برنامه در مؤسسه دولتی، می‌گوید: «کارمندان دولت احساس می‌کنند که هیچ راه خروجی جز افشای ناشناس آنها وجود ندارد، نتیجه رویه‌های شکایت ناکافی است.

توماس می‌گوید عدم اعتماد به سیستم شکایات فعلی احتمالاً باعث ایجاد “روابط مخرب” بین وزرا و مقامات می‌شود که باید بتوانند به یکدیگر کاملاً اعتماد کنند و حداکثر صلاحدید را رعایت کنند.

اگر تصور شود که وزیری رفتار بالقوه مشکل‌ساز از خود نشان می‌دهد، می‌توان با منشی خصوصی اصلی او – یا اگر به اندازه کافی جدی بود، دبیر دائمی وزارتخانه با او صحبت کرد.

اما حتی اگر هیچ راه حلی در دست نباشد، ممکن است قربانی ادعایی با ایستادن بر شکایت خود و درخواست برای تشدید شکایت به جایگاه جدی تر، شکاف را عمیق تر کند.

یکی از کارمندان دولت گفت: «دوست داشتن و توانایی مانور دادن با وزیران برای پیشرفت در ادارات مرکزی وایت هال بسیار مهم است. “بنابراین اگر اینطور نیستید، یا حتی برای شکایت بیشتر پیش بروید، در مرحله بعدی خود را در میان می بینید.”

یکی دیگر گفت “چیزی به نام ردای ناشناس وجود ندارد” بنابراین مقامات احساس کردند که طرح شکایت می تواند سال ها آنها را آزار دهد. آنها ادعا کردند که از آنجایی که بوریس جانسون گزارشی را که نشان می‌داد پریتی پاتل، وزیر کشورش، کارکنان را مورد آزار و اذیت قرار داده است، نادیده گرفت، «همه پذیرفتند که شکایت بی‌ثمر خواهد بود».

کارمندان دولتی صحبت می کنند – و برخی از مقامات ارشد تاکید می کنند که اگر وزیر ارتقا یا جابجایی شود، آنها هر دلیل خوبی برای نگرانی به همکاران در بخش دیگری اعلام می کنند. اما بدون شکایت رسمی، توانایی ردیابی نگرانی‌ها در مورد رفتار وزیر در بخش‌ها می‌تواند دشوار باشد.

همچنین درست است که رفتار یک فرد غیرقابل قبول از سوی دیگران به عنوان بخشی از کار برای یک وزیر کارآمد، هرچند مطالبه گر تلقی می شود.

اما یک منبع اصرار کرد: «بسیاری از افراد در خدمات ملکی نگران این هستند که داستان‌های قلدری اینطور به نظر برسد که همه ذهنیت قربانی دارند، در حالی که این نمی‌تواند فراتر از این مورد باشد. می توانید بپذیرید که این یک ورزش تماسی است، در حالی که همچنان انتظار سطحی از حرفه ای بودن و ادب را دارید که در هر محیط دیگری مشاهده می کنید.

با توجه به اینکه دفتر کابینه احتمالاً هرگونه شکایت رسمی را دریافت خواهد کرد، برخی تردید دارند که با توجه به اینکه این وزارت چقدر با دفتر نخست وزیر هماهنگ است، به اندازه کافی محتاطانه خواهد بود.

همانطور که توماس بیان کرد، «اتکای بیش از حد به رویه‌های غیررسمی»، غیبت یک مشاور اخلاقی را بیشتر قابل توجه می‌کند. اگرچه لرد گیدت در 15 ژوئن این نقش را ترک کرد، اما روند جایگزینی او به تازگی آغاز شده است – و هیچ تضمینی از طرف داونینگ استریت در مورد سرعت یافتن یک مشاور جدید وجود ندارد.

توماس بر نیاز به انتصاب سریع تاکید کرد تا اطمینان حاصل شود که وزرا “می دانند عواقبی برای رفتار بد وجود دارد” و کارمندان دولت اطمینان دارند که شکایات “جدی گرفته خواهد شد”.

توماس بر این باور است که با افزایش اختیارات برای شروع تحقیقات خود بدون مجوز نخست وزیر، منابع بیشتر و توانایی انتشار آزادانه یافته های خود، یک مشاور جدید «این نظارت اخلاقی را تقویت خواهد کرد».