آیا رای گیری فیوژن راهی برای خروج از وضعیت پارتیزانی به آمریکایی ها ارائه می دهد؟

پاسخ‌دهندگان نیز به نظر می‌رسیدند که برای رای‌گیری تلفیقی آماده باشند، پس از اینکه برای آنها توضیح داده شد. 58 درصد گفتند که نیوجرسی باید این رویه را بازگرداند، و 72 درصد گفتند که نامزدهای حزب ثالث تقریباً هرگز در انتخابات پیروز نشدند زیرا این تصور وجود داشت که انتخاب آنها یک رأی «هدر رفته» است.

Beau Tremitiere، وکیل مدافع از دموکراسی، گفت که رای گیری تلفیقی “به رای دهندگان در سراسر طیف سیاسی که عمیقاً به دموکراسی و حاکمیت قانون اهمیت می دهند این امکان را می دهد که به طور موثر با هم کار کنند” و افزود: “با خط رای خود، آنها می توانند یک بازی را انجام دهند.” نقش تعیین کننده ای در انتخابات ما دارد و موج فزاینده افراط گرایی ضد دموکراتیک را متوقف می کند.»

با این حال، رای گیری ترکیبی همیشه دو حزب اصلی را به سمت مرکز سوق نداده است. به عنوان مثال، حزب خانواده های کارگری قصد دارد حزب دموکرات را در سیاست اقتصادی به سمت چپ بکشاند، حتی همانطور که معمولاً از نامزدهای دموکرات در انتخابات عمومی حمایت می کند.

با این حال، در اورگان، حزب مستقل، یک حزب ادغام میانه رو که در سال 2007 تأسیس شد، عموماً از نامزدهایی حمایت می کند که از دیدگاه های آن در مورد بازنگری کلی بودجه مبارزات انتخاباتی حمایت می کنند. در این سال، این حزب فهرستی از نامزدهای عمدتاً دموکرات را برای پست فدرال تأیید کرد، اما از انتخاب در رقابت داغ برای فرمانداری خودداری کرد.

الی لرر، رئیس موسسه R Street، یک اندیشکده راست میانه، گفت که رای گیری تلفیقی زمانی بهترین نتیجه را داشت که ائتلاف های فراحزبی را تشویق کرد.

او به نیویورک و کانکتیکات اشاره کرد، جایی که کاندیداها وقتی “می خواهند سیگنالی ارسال کنند که نوع دیگری از نامزدها هستند” از احزاب تلفیقی حمایت می کنند.

در دوران اوج خود، حزب لیبرال بیشترین تأثیر خود را بر سیاست نیویورک اعمال کرد که از جمهوری خواهان حمایت کرد: برای مثال، از جان لیندزی برای شهردار نیویورک در سال 1965 و از چارلز گودل برای سناتور در سال 1970 حمایت کرد.