ده ها کشور برای مهار بمباران در مناطق شهری قرارداد امضا می کنند | سلاح های شیمیایی

انتظار می رود 75 کشور به رهبری ایالات متحده، بریتانیا و فرانسه روز جمعه در دوبلین بیانیه ای را امضا کنند تا از بمباران شهری خودداری کنند، اولین باری است که کشورها برای محدود کردن استفاده از سلاح های انفجاری در مناطق پرجمعیت موافقت می کنند.

توافق بین‌المللی محصول بیش از سه سال مذاکره است – قبل از جنگ در اوکراین – اما انتظار نمی‌رود که توسط چندین قدرت نظامی بزرگ از جمله روسیه، چین، اسرائیل، هند یا خود اوکراین تایید شود.

فعالان کمپین گفتند که امیدوارند این توافق به تغییر هنجارهای نظامی کمک کند و انتظار می رود دو سوم اعضای ناتو امضا کنند و منجر به تابویی مشابه تابوهایی که علیه سلاح های شیمیایی یا بمب های خوشه ای وجود دارد، شود.

سحر محمدعلی، مدیر مرکز غیرنظامیان در منازعه، گفت که استفاده از سلاح های انفجاری در مناطق پرجمعیت اکنون به “علت اصلی مرگ غیرنظامیان” در درگیری های مدرن تبدیل شده است. وی افزود: «از موصل تا طرابلس، موگادیشو و خارکف، فهرست نمونه‌ها بی‌پایان است».

داده‌های Action on Armed Violence نشان می‌دهد که 91 درصد از کشته‌شدگان یا مجروح‌شدگان بر اثر استفاده از سلاح‌های انفجاری در مناطق پرجمعیت در دهه گذشته غیرنظامی بوده‌اند و زمانی که روسیه شهرها و شهرها را هدف قرار می‌دهد به 98 درصد افزایش می‌یابد. لورا بولو، از گروه حمایت از ماده 36، گفت: «تلفات انسانی غیرقابل قبول است.

اگرچه این توافق ابتدا در پس زمینه تخریب بی امان شهری در جنگ داخلی سوریه و درگیری ها در غزه، یمن و جاهای دیگر شکل گرفت، اما جنگ در اوکراین به آن شتاب بیشتری بخشیده است.

روسیه در حالی که در خط مقدم مبارزه کرده است، به بمباران شهری مستمر متوسل شده است و شهرهایی مانند میکولایف در جنوب را مورد حمله قرار داده است که تقریباً هر روز به طور غیرمجاز بمباران می شود و منجر به کشته شدن 150 غیرنظامی می شود.

مهم برای موفقیت مذاکرات، متقاعد کردن ایالات متحده برای امضای قرارداد در تابستان امسال بود، که راه را برای سایر اعضای ناتو، از جمله آلمان و ترکیه، هموار کرده است تا تعهد را انجام دهند.

بسیاری از لابی‌گران و سازمان‌های غیردولتی بر کار ایرلند، به‌عنوان هماهنگ‌کننده ابتکار، در کمک به جمع‌آوری اعلامیه تأکید می‌کنند. قرار است سیمون کاونی، وزیر امور خارجه این کشور همزمان با امضای این توافق نامه سخنرانی کند.

متن کلیدی در متن، امضاکنندگان را متعهد می‌کند تا اطمینان حاصل کنند که ارتش‌هایشان در «محدود کردن یا خودداری از استفاده از سلاح‌های انفجاری در مناطق پرجمعیت، زمانی که انتظار می‌رود استفاده از آن‌ها به غیرنظامیان یا اشیاء غیرنظامی آسیب برساند»، مشارکت می‌کنند.

برخی از دولت‌ها تاکید کرده‌اند که این عبارت اجازه می‌دهد تا حدی اختیار داشته باشد. در ماه ژوئن، چارلز ترامبول – معاون مشاور حقوقی مأموریت ایالات متحده در ژنو، جایی که دور قبلی گفتگوها در آنجا انجام شد – گفت که فرماندهان میدانی در استفاده از سلاح‌های انفجاری ملاحظات مختلفی از جمله موارد بشردوستانه و نظامی را در نظر خواهند گرفت. .

با این حال، اگرچه یک ممنوعیت کامل یا یک معاهده الزام آور نیست، مبارزان گفتند که انتظار می رود این توافق منجر به تغییر سیاست های هدف گیری دولت ها برای جلوگیری از ضربه زدن به مناطق مسکونی شود – و سایر کشورها را برای پیروی از آن تحت فشار قرار دهد.

بویلوت افزود: «این یک نقطه عطف بزرگ برای رسیدن به نقطه این توافقنامه است و به ویژه، دیدن چنین گروه بزرگی از کشورها که برخی از آنها را با ارتش های بزرگ امضا می کنند. “اما این اولین قدم در یک روند طولانی کار است.”