به گزارش دپارتمان اخبار بین المللی پایگاه خبری آبان نیوز ،
در جستجوی بیرون کشیدن یکی از عزیزان از چنگال یک رژیم استبدادی، بهتر است از توصیه های وزارت خارجه بریتانیا پیروی کنید و آن را به حرفه ای سنجی محتاطانه طبقه دیپلماتیک بسپارید، یا در عوض جهشی به ناشناخته ها داشته باشید و علنی شوید. ?
کیم داروک، سفیر سابق بریتانیا در واشنگتن، قبل از توافق بر سر برنامه ITV پستون این هفته تردید داشت که همسر نازنین زاغری-رتکلیف، ریچارد رتکلیف، احتمالاً حق داشته است که توصیه های وزارت خارجه را نادیده گرفته است.
رتکلیف سه سال پیش به آبان نیوز گفت که او به سادگی نمی تواند در مورد خرد تاکتیک های خود صحبت کند. او تصمیم خود را برای انتشار عمومی گرفته بود، نمیتوان آن را لغو کرد، و وقتی همسرش آزاد شد، ممکن بود این امتیاز را داشته باشد که فکر کند.
اخیراً، او گفت مطمئن است که حق با او بوده است و بدون حمایت مردم، او آزاد نمی شد.
تولیپ صدیق، نماینده مجلس او و متحد بزرگ مبارزات انتخاباتی هر کسی، موافقت کرد، اما او در سخنرانی در برنامه امروز رادیو بیبیسی 4 اذعان داشت که وزارت خارجه بارها به او و رتکلیف گفته بود که «اگر ریچارد این کار را نمیکرد، میتوانستند او را زودتر بیرون کنند. چنین آهنگی بساز و در مورد آن برقص.
از آنجایی که تاریخ برگشت ناپذیر است، غیرممکن است که بدانیم اگر راتکلیف مسیر دیگری را در جاده می گرفت و ساکت می ماند، نتیجه متفاوت بود یا خیر.
شواهد از هر دو طرف جریان دارد. جیمی کارتر به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده، از اعزام فاجعه آمیز تفنگداران دریایی گرفته تا آزادسازی میلیاردها دارایی، برای آزادی گروگان هایی که در سفارت آمریکا در تهران در سال 1979 گرفتار شده بودند، از هر تکنیکی استفاده کرد. ایرانی ها با نفرستن گروگان ها به خانه بر روی قبر سیاسی کارتر رقصیدند. تا 20 دقیقه از سخنرانی جانشین او رونالد ریگان در مراسم تحلیف.
در بریتانیا، برخی از ایرانیان-بریتانیایی پایینتر پس از دورههای کوتاهتری در زندانهای ایران به خانه بازگشتهاند. در سال ۲۰۱۹، مقامات نیکلاس پلهام، روزنامهنگار اکونومیست را مجبور کردند که نزدیک به دو ماه در تهران بماند، نه در زندان، و او توسط وزارت امور خارجه بدون هیچ گونه تبلیغاتی بیرون کشیده شد.
خانواده کمال فروغی تاجر تنها در اکتبر 2015، چهار سال پس از این اتفاق، دستگیری وی را فاش کردند. سایر افراد دوتابعیتی بدون دسترسی به اطلاعات عمومی در بازداشت به سر می برند.
آنا دایموند که در سال 2016 دستگیر و در سال 2020 منتشر شد، گفت: «احتمالاً یک فرمول برای موفقیت یا یک اندازه برای همه وجود ندارد. به نظر می رسد که اگر نصف راه را بروید، عواقب منفی بیشتری وجود دارد. اگر مانند ریچارد رتکلیف یا جیسون رضائیان با حمایت کارفرمایش واشنگتن پست وارد عمل شوید و بدانید که میتوانید یک کمپین را حفظ کنید، احتمالاً کار میکند.»
اما دیگرانی که دستگیر شدهاند، مانند کایلی مور-گیلبرت، آکادمیک استرالیایی-بریتانیایی، که در نوامبر ۲۰۲۰ پس از ۸۰۴ روز حبس در زندانهای ایران آزاد شد، میگویند که نور آفتاب تبلیغات میتواند به شرایطی که زندانیان باید تحمل کنند کمک کند.
این امکان وجود دارد که هر مورد بر اساس ماهیت خود به بهترین وجه مورد بررسی قرار گیرد. نکته ای که رتکلیف توانست به آن بچسبد، پیوند بین بدهی چند دهه ای پرداخت نشده بریتانیا به ایران و بازداشت همسرش بود، چیزی که در ابتدا آشکار نبود اما با افزایش توجه عمومی آشکار شد.
او همچنین استدلال کرده است که تبلیغات برای افشای روند رو به رشد گروگانگیری حیاتی است. در آخرین نامه خشم آلود خود به وزارت خارجه – که روز جمعه، بدون اطلاع از معاملات در حال انجام، نوشته شد – بزرگترین درخواست راتکلف این بود که گروگانگیری را به نام خود بخواند. هفته های آینده نشان خواهد داد که آیا وزارت خارجه این تماس را پذیرفته است یا خیر.
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار روز ایران و جهان آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.