غذای هدر رفته، آمریکایی های گرسنه – آیا اهدای مازاد راه حلی ایجاد می کند؟ | زباله های مواد غذایی

آهنگامی که بازار کشاورزان Mar Vista در لس آنجلس به پایان رسید، تیم کوچکی از داوطلبان با پیشبندهای نارنجی روشن جعبه های مقوایی بزرگی را با گوجه فرنگی، زردآلو، توت، فلفل سبز، کاهو و بادمجان پر می کردند. به هدر رفت پس از توزین و فهرست بندی، جعبه ها در توده های منظمی چیده شده و توسط سه سازمان محلی که به افراد نیازمند خدمات رسانی می کنند، برداشته شدند.

این رویداد توسط فود فوروارد مستقر در هالیوود شمالی در کالیفرنیا برگزار شد. هدف این سازمان غیرانتفاعی مبارزه با گرسنگی و جلوگیری از هدر رفتن مواد غذایی از طریق نجات محصولات اضافی از حیاط خلوت، باغ‌های عمومی، بازارهای کشاورزان و بازار محصولات عمده فروشی لس آنجلس است. این گروه روزانه به طور متوسط ​​250000 پوند غذا به بیش از 340 شریک امداد گرسنگی در 12 شهرستان کالیفرنیا، شش ایالت مجاور و سرزمین های قبیله ای جمع آوری و اهدا می کند و در این فرآیند به 150000 نفر غذا می دهد.

فود فوروارد و سایر گروه ها می گویند که تقاضا برای محصولات اهدایی در سال های اخیر افزایش یافته است.

“در طول همه گیری، بسیاری از ما [hunger relief agency] شرکا باید تعطیل می‌شدند، اما برای آنهایی که باز ماندند، چهار یا چند برابر افرادی را می‌بینند که به آنها خدمات می‌دهند. به طور کلی در صورت وجود تورم اقتصادی، ما شاهد افزایش آمار هستیم، اما همیشه افرادی هستند که ناامنی غذایی را تجربه می کنند.

در حالی که 34 میلیون آمریکایی با گرسنگی روبرو هستند، تا 40 درصد از همه چیزهایی که در ایالات متحده پرورش داده یا رشد می کنند به هدر می رود.

در گزارشی در سال 2021 تخمین زده شد که سالانه 2.5 میلیارد تن غذا در سراسر جهان خورده نمی‌شود که تقریباً 10 درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای را شامل می‌شود – معادل تقریباً دو برابر انتشار سالانه تولید گازهای گلخانه‌ای توسط همه اتومبیل‌هایی که در ایالات متحده و اروپا رانندگی می‌کنند.

در سال 2019، مواد غذایی مازاد 408 میلیارد دلار برای کشور هزینه داشت.

طبق گزارش آژانس حفاظت از محیط زیست (EPA)، ضایعات مواد غذایی رایج ترین مواد دفن شده و سوزانده شده در ایالات متحده است. همانطور که این زباله ها تجزیه می شوند، متان تولید می کنند که بیش از 80 برابر بیشتر از دی اکسید کربن در گیاه ما در کوتاه مدت گرما به دام می اندازد.

هنگامی که ما غذا را هدر می دهیم، نه تنها غذای فیزیکی را هدر می دهیم، بلکه هر نیروی کار، زمان، زمین و آب و انرژی را که برای جمع آوری، برداشت، تولید، حمل و نقل و ذخیره سازی صرف شده است، هدر می دهیم، بنابراین در اینجاست که واقعاً تأثیرات می تواند ایجاد شود. نینا سویلا، مدافع برنامه برای پسماند مواد غذایی و سیستم های غذایی در شورای دفاع از منابع طبیعی (NRDC) گفت.

برداشت، برداشت محصول بلااستفاده یا مازاد و توزیع آن به افراد ناامن غذایی، یکی از راه حل های چالش های گرسنگی و هدر رفتن مواد غذایی است. شکلی از رفاه اجتماعی برای هزاران سال، برداشت یک هنجار بود تا زمانی که فناوری مزرعه و قوانین مالکیت خصوصی شروع به محدود کردن این عمل کردند.

اما همانطور که در سال های اخیر آگاهی از ضایعات مواد غذایی افزایش یافته است، محبوبیت جمع آوری نیز افزایش یافته است. انجمن سازمان های گلچین تخمین می زند که بیش از 200 گروه در سراسر کشور وجود دارد که به ارائه محصولات با کیفیت تازه به افراد نیازمند کمک می کنند.

غذای کافی برای تغذیه همه افراد روی کره زمین تولید می شود. در حالی که هیچ گلوله نقره ای برای حل گرسنگی وجود ندارد، کاهش ضایعات مواد غذایی یکی از راه حل های هدف سازمان ملل برای دستیابی به گرسنگی صفر تا سال 2030 است.

مازاد مواد غذایی پس از جنگ جهانی دوم به یک مشکل جدی تبدیل شد. در حالی که زمانی از آمریکایی ها خواسته شد که برای تلاش های جنگ قربانی کنند، زندگی پس از جنگ به معنای مواد غذایی فراوان تر، فرآوری شده و ارزان تر بود. با تمرکز بیشتر مردم در محیط های شهری، ضایعات مواد غذایی به یک امر عادی تبدیل شد زیرا زیرساختی برای پردازش زباله وجود نداشت. تغییر نگرش‌های فرهنگی به این معنی بود که دور انداختن غذا دیگر تابو نبود، بلکه توسط جامعه پذیرفته شد.

در حالی که طرفداران می گویند ایده آل ترین رویکرد برای کاهش ضایعات مواد غذایی این است که از ابتدا آن را ایجاد نکنید – با بهبود توسعه محصول، ذخیره سازی، سفارش، بازاریابی، برچسب زدن و روش های پخت و پز – جمع آوری و اهدای غذا می تواند به افراد گرسنه کمک کند، در حالی که غذای غیرخوراکی می تواند به افراد گرسنه کمک کند. بازیافت به محصولاتی مانند خوراک دام، کمپوست و پوشش کرم، انرژی زیستی، پلاستیک های زیستی و حتی لباس تبدیل می شود.

در سال 2019، ضایعات مواد غذایی بیشتر در محل سکونت و پس از آن مزارع، خدمات غذایی، تولید و خرده فروشی رخ داده است.

آندره نوگویرا، محقق و مدرس بخش سیاست گذاری و مدیریت سلامت در دانشکده بهداشت عمومی TH Chan هاروارد، گفت: «مدل های تجاری تولید و مصرف مواد غذایی عمداً برای تولید زباله طراحی شده اند.

«اگر تهیه کننده هستید، هر چه بیشتر تولید کنید، درآمد بیشتری خواهید داشت. در سمت مصرف کننده، همه دوست دارند این تصور را داشته باشند که خوب تغذیه شوند – به خصوص اگر آمریکایی باشید.

از دست دادن غذا در مزارع عمدتاً به دلیل شرایط آب و هوایی، نیروی کار و بازار است. قیمت‌گذاری، استانداردهای درجه‌بندی و ترجیحات مصرف‌کننده بر میزان برداشت یا ماندگاری یک تولیدکننده در مزرعه تأثیر می‌گذارد.

در برخی ایالت‌ها، اعتبارات مالیاتی در ازای تولید مازاد کشاورزان در دسترس است، اما ممکن است برای ایجاد انگیزه قوی برای کمک مالی کافی نباشد زیرا کشاورزان هزینه‌های مواد، منابع و نیروی کار را متحمل می‌شوند.

حدود 30 درصد مواد غذایی از فروشگاه های مواد غذایی آمریکا دور ریخته می شود و سالانه حدود 16 میلیارد پوند ضایعات غذایی ایجاد می کند. در کروگر، که هدف آن دستیابی به بیش از 95 درصد انحراف است، مواد غذایی به ارزش 4 درصد از فروش سالانه نزدیک به 140 میلیارد دلاری این زنجیره 2800 فروشگاهی هر ساله هدر می رود – معادل حدود 5.6 میلیارد دلار.

خواربارفروشان، توزیع کنندگان مواد غذایی و مصرف کنندگان ترجیح می دهند سیب قرمز براق، گوجه فرنگی بدون لک و هویج صاف و یکنواخت بخرند. اما برای به نمایش گذاشتن محصولی با ظاهری عالی، قطعات بی شماری رد می شوند و حتی هرگز از مزرعه برداشت نمی شوند.

در دره کواچلا، Hidden Harvest سالانه بیش از یک میلیون پوند محصولی را که پس از برداشت در مزارع و باغ ها باقی می ماند، نجات می دهد. موسس کریستی پورتر در سال 2000 پس از صحبت با کشاورزانی که کارشان غذا دادن به میلیون ها نفر را در حالی که آنها و خانواده هایشان گرسنه بودند، شروع کرد.

Hidden Harvest به کشاورزان کم درآمد دستمزد عادلانه ای برای نجات محصولاتی می دهد که هر ماه از طریق برنامه های خود و بیش از 60 آژانس شریک که به خانواده های فقیر خدمت می کنند به نزدیک به 50000 نیازمند اهدا می کنند.

پورتر، عکاس سابق، می‌گوید: «من متوجه می‌شوم که هرکسی که با آن‌ها صحبت می‌کنم از هدر دادن غذا وحشت زده می‌شوند. “مردم آگاه و وحشت زده هستند، اما برای ایجاد تغییر نیاز به اراده است.”

در ماه دسامبر، سناتور ریچارد بلومنتال، یک دموکرات از کانکتیکات، لایحه‌ای ارائه کرد که با ایجاد الزاماتی برای استاندارد کردن تاریخ کیفیت و دور انداختن برچسب‌های تاریخ روی بسته‌بندی مواد غذایی، به ضایعات مواد غذایی می‌پردازد، که می‌تواند به جابجایی سوزن روی ضایعات غذا از زمان فاسد شدن واقعی یا درک شده غذا کمک کند. یکی از دلایل اصلی دور ریختن مواد غذایی مصرفی توسط مردم است.

سویلا از NRDC گفت: “بیشتر تاریخ های چاپ شده، تولیدکنندگان بهترین حدس می زنند که چه زمانی غذا در اوج کیفیت خود مانند رنگ یا ترد بودن خواهد بود و نه زمانی که غذا بد می شود.”

کارشناسان می‌گویند زنجیره‌های تامین کوتاه‌تر و سیستم غذایی منطقه‌ای‌تر به مردم کمک می‌کند تا بیشتر از غذا استقبال کنند و دولت می‌تواند تهیه کمپوست را الزامی کند.

شهرهایی مانند لس‌آنجلس در تلاش هستند تا به ضرب‌الاجل تعیین شده ایالتی برای انتقال ضایعات مواد غذایی به خارج از محل‌های دفن زباله تا پایان سال عمل کنند، که به زیرساخت‌ها برای رسیدگی به 3000 تن زباله‌های آلی در روز برای تولید کمپوست یا فناوری‌های جایگزین نیاز دارد. هضم بی هوازی

سانفرانسیسکو بیش از یک دهه پیش شروع به دفع زباله های آشپزخانه در سطل های سبز کرد و بیش از 200 شهر در ایالات متحده در حال حاضر جمع آوری ضایعات مواد غذایی در کنار خیابان را دارند.

علاوه بر کالیفرنیا، قانون‌گذاران در کانکتیکات، ماساچوست، نیویورک، رود آیلند و ورمونت قوانینی را تصویب کرده‌اند که میزان زباله‌های غذایی را که به محل‌های دفن زباله می‌رود محدود می‌کند. قانون بازیافت جهانی 2020 ورمونت ضایعات مواد غذایی را به طور کلی ممنوع کرد و منجر به افزایش کمک های غذایی شد.

در حالی که افراد مطمئناً می توانند با کاهش ضایعات غذایی خود در خانه و کمپوست سازی تفاوت ایجاد کنند و ایالت ها و شهرها می توانند رهبری خود را نشان دهند، مدافعان می گویند که باید تغییرات عمده ای در سطح فدرال و سمت نوآوری تجاری ایجاد شود تا واقعاً تفاوت ایجاد شود.

نوگوئرا، که اشاره کرد که دولت ایالات متحده خود مقدار حیرت آور ضایعات غذایی ایجاد می کند، گفت: «ما باید فراتر از اصلاحات کوچک برویم و به طور گسترده و سیستماتیک فکر کنیم.

کلینیک قانون و سیاست غذایی هاروارد، NRDC، ReFED و WWF گزارشی را منتشر کرده‌اند که در لایحه مزرعه 2023، یک لایحه تقریباً 500 میلیارد دلاری که به سیستم غذایی آمریکا می‌پردازد، توصیه‌های بیشتری برای سیاست ضایعات مواد غذایی ارائه می‌کند.

در این میان، گروه‌های جمع‌آوری‌کننده‌ای مانند آلیسون لوین، جامعه برداشت از مرکزی ورمونت، تمام تلاش خود را برای کمک انجام می‌دهند.

آنها که در سال 2014 با تمرکز بر برداشت محصولات تازه از مزارع محلی و همچنین نان، گوشت، لبنیات و پنیر از صاحبان تأسیس شدند، با 36 سازمان همکاری می کنند که غذا را در مکان هایی مانند برنامه های غذایی سالمندان، برنامه های مدرسه و سرپناه ها توزیع می کنند.

لوین که در یک مزرعه سبزیجات ارگانیک بزرگ شد و اولین بار در مورد جمع آوری در کتاب مقدس شنید، گفت: «سال گذشته ما 427 داوطلب داشتیم که تقریباً 3000 ساعت و 8000 مایل از زمان و وسایل نقلیه خود را اهدا کردند. “این یکی از مشاغل مورد علاقه داوطلبان است که بابانوئل بودن و رساندن همه آن غذا به سایت های شریک ما.”