“می دانستم این آخرین ناهار است”: آخرین روز یک پناهنده در کیف

یک روز قبل از حمله روسیه به اوکراین، ایرینا زملیانا برای خودش یک صبحانه خوب درست کرد، به رستوران مورد علاقه اش رفت و نزدیکترین دوستانش را دید.

او برای گرفتن مدارک مهم به مطب خود رفت و به دندانپزشک رفت تا بفهمد در طول جنگ با بریس هایش چه باید بکند. دندانپزشکش وقتی پرسید آیا برنامه ای وجود دارد خندید.

اما زملیانا 34 ساله، که هشت سال در طول جنگ در شرق اوکراین به خبرنگاران برای تحمل شرایط سخت جنگی آموزش می‌دهد، می‌خواست آماده باشد و می‌دانست که درگیری به زودی آغاز خواهد شد.

او گفت: “من واقعاً می دانستم که آخرین روز صلح است.” “از دوست خیلی خوبم خواستم با من ناهار بخورد. و به رستوران مورد علاقه ام رفتیم و غذاهای مورد علاقه ام را خوردم و تازه می دانستم که این آخرین ناهار است.”

نگرانی ها مبنی بر اینکه جنگ قریب الوقوع است در آن هفته پس از سخنرانی ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در 22 فوریه، زمانی که او ادعا کرد که اوکراین یک کشور مستقل نیست، افزایش یافته بود.

زملیانا برای جمع آوری اسناد و کمک های اولیه به دفتر خود در موسسه اطلاعات انبوه مستقر در کیف رفت، کیف اضطراری خود را جمع کرد، با آپارتمان خود خداحافظی کرد و با یکی از دوستانش در طرف دیگر کیف اقامت کرد — در منطقه ای فرار آسان تر خواهد بود

او نمی توانست بخوابد و هنگامی که در روز پنجشنبه 24 فوریه صدای انفجار در شهر شنیده شد، چند دقیقه منتظر ماند تا دوستش را بیدار کند.

او درباره آخرین لحظات قبل از فرارش گفت: «نمی‌خواستم آرامش را به هم بزنم».
**

باورش برای مردم سخت است که جنگی وجود دارد**

زملیانا و دوستش از قبل برنامه تخلیه را تنظیم کرده بودند، بنابراین او آماده بود فورا کیف را ترک کند.

کیف او یک ماه قبل از شروع جنگ بسته شده بود، اگرچه او می گوید برخی او را مسخره کرده بودند و او را سرزنش می کردند که آماده شدن برای بدترین شرایط ناشی از آدرنالین است.

هنگامی که او کیف را تخلیه می کرد، پیامی از درمانگر خود دریافت کرد که قرار بود بعداً در روز او را ببیند. او به او گفت که امیدوار است روزی دوباره او را ببیند، اما او در پاسخ از او پرسید که آیا قرار ملاقاتش را از دست می دهد یا خیر.

می توانید تصور کنید که از قبل شروع شده است، اما مردم هنوز باور نمی کنند که این یک جنگ است؟ زملیانا گفت.

“مردم نمی‌خواستند باور کنند، دلیلش بد بودن آنها نیست. فقط نمی‌خواستند باور کنند که این اتفاق می‌افتد.”

اما زملیانا، که در اعتراضات یورومیدان در سال 2013 فعال بود، گفت که بخشی از او هشت سال برای این لحظه آماده شده بود. بخش دیگر نگران بود و امیدوار بود که این اتفاق نیفتد.

او گفت: “من دو قسمت از وجودم دارم، البته، یک بخش پناهنده ای است که می خواهد گریه کند و نمی داند روز بعد چه کنم و چگونه زندگی کنم، اما من کاملاً خوشبین هستم.”

زملیانا اکنون در ورشو هر کاری که می تواند انجام می دهد تا به حمایت از روزنامه نگاران در اوکراین و ارتش آنجا ادامه دهد. اما در حال حاضر، او در لهستان کار ندارد.

او گفت: “ما پیروز خواهیم شد یا خواهیم مرد. مردم در اشغال زندگی نخواهند کرد. این برای اوکراینی ها غیرممکن است. بنابراین من مطمئن هستم که ما پیروز خواهیم شد.”