درگذشت برایان رابینسون | دوچرخه سواري

برایان رابینسون، که در سن 91 سالگی درگذشت، اولین بریتانیایی بود که نه تنها تور دو فرانس را کامل کرد، بلکه سپس در مرحله تور پیروز شد.

تکمیل تور تاریخی او در سال 1955 اتفاق افتاد، زمانی که او در مجموع در مکان بیست و نهم به پایان رسید. سه سال بعد، پس از چندین آزمایش و مصیبت در داخل و خارج از جاده، او در مرحله تور بر بخشی از سنت بریوک تا برست، و پس از آن در سال 1959، از آنسی تا شالون سور-سان، به پیروزی رسید.

با انجام این کار، او راه را برای سایر بریتانیایی ها هموار کرد تا در دهه های بعدی روی این ورزش در سرزمین اصلی اروپا اثر بگذارند.

برایان متولد میرفیلد، یورکشایر غربی، پسر امیلی (نی بک هاوس)، یک کارگر مهمات در طول جنگ جهانی دوم، و هنری رابینسون، یک نجار و سازنده بود. خانواده ای دوچرخه سوار بودند و هنری غرایز مسابقه جاده ای رقابتی برایان و برادرش دزموند را که هر دو از اعضای باشگاه جاده هادرزفیلد بودند تشویق می کرد.

اما هنری همچنین اصرار داشت که برایان باید به مدت 6 سال به عنوان یک نجار کار کند. علاوه بر این، او باید خدمات ملی را انجام می داد و تا سال 1953 بود که کاملاً خود را به دوچرخه سواری حرفه ای متعهد کرد.

با دزموند، برایان به عنوان یک آماتور بریتانیای کبیر را در المپیک 1952 هلسینکی نمایندگی کرده بود، اما جزیره‌ای بودن و نگرش‌های گیج‌کننده، بریتانیا را از دوچرخه‌سواری حرفه‌ای در سرزمین اصلی اروپا دور نگه داشت. با این حال، برایان دیدگاه شورشی لیگ دوچرخه سواران مسابقه بریتانیا را داشت که اعضای آن افق های گسترده تری داشتند. او پس از کسب مقام چهارم در تور بریتانیا در سال 1952 و رتبه دوم در سال 1954، به تور دو فرانس توجه کرد.

هرکول، سازنده دوچرخه موفق بریتانیا، در این زمان شروع به جمع آوری تیمی کرده بود که می توانست در خارج از کشور مسابقه دهد، و رابینسون به آن پیوست. در زمستان 1954-1955 او و هم تیمی هایش به یک کمپ تمرینی در Les Issambres در جنوب فرانسه رفتند. این دهکده مورد علاقه متخصصان دوچرخه سواری فرانسوی بود که سایر دوچرخه سواران بریتانیایی ترجیح دادند از آنها اجتناب کنند. اما رابینسون احساس می‌کرد که می‌تواند با شناخت رقبای خود پیشرفت کند. بنابراین او شروع به آموزش زبان فرانسه کرد و با آنها دوست شد.

در تور دو فرانس سال 1955، 10 عضو تیم بریتانیا از کلاس خارج شدند. هیچ یک از آنها چنین رقابت شدیدی را نمی شناختند و هیچ تصوری از مشکلات کوه های آلپ و پیرنه نداشتند.

فقط دو نفر حتی به مرحله نهایی در پاریس رسیدند – تونی هور متولد رابینسون و همپشایر. رابینسون در نقاط مختلف نزدیک بود مسابقه را رها کند، اما طنز خوب هار برای روزها به او کمک کرد.

آنها هر دو این رویداد را با Hoar به پایان رساندند فانوس قرمز در مکان شصت و نهم و پایانی. این دو در هنگام ورود به پارک دو پرنس پاریس با استقبال گرمی روبه رو شدند. هجده سال پس از اینکه چارلز هالند و بیل برل اولین بریتانیایی‌هایی بودند که وارد مسابقه شدند، این یک لحظه خاص در entente cordiale بود و آغاز دوره جدیدی در دوچرخه‌سواری بریتانیا بود.

علیرغم این موفقیت، تیم هرکول به سرعت در میان اتهامات متقابل منحل شد. رابینسون زمستان 1955-1956 را در میرفیلد گذراند و در تجارت پدرش کار کرد و امیدوار بود برای مبارزات انتخاباتی آینده در اروپا.

در سال 1955 با یک دوچرخه سوار باشگاهی به نام شیلا فرنلی ازدواج کرد که با سختی های زندگی یک مسابقه دهنده آشنا شد – که بیشتر در یک کاروان زندگی می کرد.

رابینسون برای دو سال بعد به اطراف سفر می کرد و سعی می کرد در مسابقات کوچک فرانسوی پول دربیاورد، اغلب مجبور می شد در مزارع و انبارها بخوابد، زمانی که سرمایه کم بود.

در بهار 1956 او برای یک تیم کوچک در Vuelta a España سوار شد، یک تور پر هرج و مرج در اسپانیا که توسط سازمان گاردیا سیویل فرانکو اداره می شد. شجاعت او در آن رقابت باعث شد تا او را برای تیم بین المللی در تور دو فرانس 1956 سوار کند که در آن رتبه چهاردهم را به پایان رساند و سال بعد در مسابقه میلان-سن رمو ایتالیا درخشید و در حالی که ممکن بود با شانس بیشتری برنده شود سوم شد. روز

در سال‌های 1957 و 1958 او مجبور شد تور دو فرانس را رها کند که در هر دو مورد قربانی تصادفات و خستگی شد. با این وجود، قبل از اینکه در سال 1958 عقب نشینی کند، پیروزی او در مرحله هفتم 170 کیلومتر در سراسر بریتانی به دست آمد، که در ابتدا دوم شد، اما زمانی که سوارکار ایتالیایی آریگو پادووان، که از خط پیشرو عبور کرده بود، به دلیل داشتن قبل از آن جریمه شد، در ابتدا دوم شد. رابینسون را به زور وارد موانع کرد.

اگر این یک پیروزی توخالی بود، در سال 1959 رابینسون ثابت کرد که تصادفی نبوده و در مرحله بیستم 202 کیلومتری که در Chalon-sur-Saône به پایان رسید، پیروز شد. در سحرگاه که احساس می کرد ممکن است روز متعلق به او باشد، سبک ترین چرخ ها و لاستیک های خود را نصب کرد و یک جدایی انفرادی قاطع را طراحی کرد و 20 دقیقه جلوتر از پلوتون به پایان رسید.

این یک سواری با قدرت فرماندهی بود تا درخشش، و رابینسون گفت که سال‌ها قبل در زمان‌سنجی بریتانیا برای آن آماده شده بود.

در سال 1961 او به معتبرترین پیروزی خود در مسابقات هفت روزه Critérium de Dauphiné Libéré در جنوب شرقی فرانسه رسید.

با گذشت تقریباً هشت سال از یک حرفه حرفه‌ای طاقت‌فرسا، رابینسون شروع به احساس تنش‌های برنامه طاقت‌فرسا خود کرده بود و اجرای او به تدریج شروع به کاهش کرد. اما به عنوان یک سوارکار شناخته شده که در فرانسه به خوبی شناخته شده بود و مورد احترام تمام حرفه ای های برتر آن زمان بود، دانش زیادی در مورد ورزشی که هم قهرمانانه و هم فاسد بود به دست آورده بود.

او که یک رقیب صادق و یک مرد اصولی بود، از موقعیت خوبی برای هدایت سواران بی تجربه بریتانیایی برخوردار بود که از اواخر دهه 1950 سعی در پیروی از او داشتند. برجسته ترین مورد حمایت او تام سیمپسون بود که به یکی از موفق ترین دوچرخه سواران بریتانیا تبدیل شد.

با این حال، در سن 33 سالگی و با کسب درآمد کمی از ورزش خود، رابینسون تصمیم گرفت به میرفیلد و اولین شغل خود به عنوان وصال بازگردد. بعداً با دیگر متخصصان سابق در دیدارهای سالانه اسکی در سوئیس در تماس ماند و تا زمانی که به دهه 80 سالگی رسید، لذت بردن از آن بود که با همکلابی های هادرسفیلد در جاده های تپه ای یورکشایر که از کودکی می شناخت. .

زمانی که تور دو فرانس در سال 2014 از یورکشایر بازدید کرد، رابینسون مورد تجلیل قرار گرفت و ادای احترام بسیاری از سوارکاران جوان بریتانیایی مانند مارک کاوندیش و سر بردلی ویگینز دریافت کرد.

برایان و شرلی سه فرزند به نام های میشل، مارتین و لوئیز داشتند. آنها در سال 1974 طلاق گرفتند. سال بعد برایان با آدری اولدروید ازدواج کرد و سه فرزند ناتنی به نام‌های الیزابت، مارک و آماندا به دست آورد.

آدری، فرزندان و ناتنی‌هایش از او جان سالم به در می‌برند، نوه‌هایش، ربکا و جیک، که در رویدادهای سراسر جهان دوچرخه سواری کرده‌اند، و پنج نوه ناتنی‌اش. دزموند در سال 2015 درگذشت.