شهری که نمی تواند موسسه ای مانند سیمپسون را نجات دهد، اصلاً شهر نیست | راشل کوک

Dدر زمان همه‌گیری، به همان اندازه که به سالن‌ها و گالری‌ها کمک مالی کوچکی به رستوران‌های مشکل‌ساز انجام دادم، اکلرهای قهوه در Maison Bertaux در سوهو (est 1871) به نظر من از نظر فرهنگی تقریباً به اندازه یک فصل در Donmar مهم هستند. انبار.

اما اگر انتظار داشتم که همه اینها پس از قرنطینه پایان یابد، به نظر می رسد اشتباه کرده ام. آخرین درد دل من برای میخانه سیمپسون در شهر لندن است، که صاحبخانه آن با اخطار تخلیه به صاحبانش خدمت کرده است، اجاره معوقه ای که در ماه هایی که به دلیل کووید-19 بسته شده بود، ایجاد شده است. اکنون یک سرمایه‌گذار جمعی به امید اینکه بتوان آن را نجات داد، در محل است.

Simpson’s از سال 1757 در همان محل در حیاطی در نزدیکی Cornhill بوده است. چارلز دیکنز و ویلیام تاکری از حامیان آن بودند. دارای پنجره های کمانی و ریل های برنجی، غرفه های چوبی و کارکنان دوست داشتنی و قدیمی است. بهتر از همه، یک غذا در منو وجود دارد – برای قرن ها بدون تغییر – به نام پنیر خورش: یک سس تند که روی نان تست پخش می شود، مانند ولش راربیت. به عبارت دیگر، این یک گنجینه ملی است و به نظر من شهری که نتواند از چنین مکانی حمایت کند، اصلاً شهر نیست.

من نمی‌توانم به اتهام‌زنی غم‌انگیزتر از گم شدن چنین مستاجری برای صاحبخانه فکر کنم، اما همچنین معتقدم که باید یک ناجی لندن‌دوست در جایی وجود داشته باشد: روح سخاوتمندی که به همان اندازه با استیک و استیک رایگان خوشحال می‌شود. پودینگ کلیه مادام العمر مانند دیدن نام او با حروف طلایی در پشت یک صندلی مخملی قرمز رنگ.

پوست کندن پرتقال

زنی را که رنگ مورد علاقه اش، تقریباً در حد وسواس، نارنجی است، چه بنامیم؟ اورانژین، شاید؟ و من تعجب می کنم که علت چنین ترجیحی چیست؟ در مورد من، فکر می‌کنم باید به ستون‌های جلد شومیز پنگوئن‌هایی که خانه دوران کودکی‌ام را پر کرده بودند، مرتبط باشد، جلدهایی که حتی به عنوان یک دختر با گرمی، خوش‌بینی و ایده‌های روشن بی‌پایان همراه می‌کردم.

در جستجوی پاسخ به این سوالات، من در حال خواندن هستم کروموراما، کتاب جدیدی درباره رنگ توسط ریکاردو فالچینلی، طراح ایتالیایی. او تا به حال نه از پنگوئن و نه از هرمس، سازنده کالاهای چرمی که جعبه های نارنجی اش شهوت وحشتناکی را به من القا می کند، اشاره نکرده است. اما من خیلی چیزا یاد میگیرم نظر بازدیدکنندگان در مورد کاغذ دیواری نارنجی در دفتر من چیست؟ این تعداد کلمات من را به طرز چشمگیری افزایش می دهد، اما به نظر می رسد ممکن است دیگران را افسرده کند. همانطور که فالچینلی اشاره می کند، در کتاب برناردو برتولوچی آخرین تانگو در پاریس و فرانسیس فورد کاپولا آخرالزمان اکنوناز رنگ های نارنجی برای ایجاد فضایی از “مالیخولیا فراگیر” استفاده شد، غروبی دائمی که غبار خاطرات را در بر می گرفت.

آرایشگران جذاب

با دیدن نمایشگاه جدید گالری کورتولد از شیطنت آمیزترین نقاشی های هنری فوزلی، حاضرم باور کنم که او و همسرش، سوفیا، واقعاً هر روز صبح آرایشگری داشتند. فوسلی، که از طرفدارانش ویلیام بلیک و مری ولستون کرافت بودند، به وضوح از فتیش مو برخوردار بود.

در این عکس‌ها، مدل‌های او به صورت فالیک، با شانه‌ها، کوسن‌ها، سنجاق‌ها و پودر در جای خود قرار می‌گیرند، و سرتاسر آن را با مرواریدهایی می‌چسبانند که حتی از آن‌هایی که در درام تلویزیونی خنده‌دار دیده می‌شود، به طرز عجیب‌تری پیچیده‌تر هستند. بریجرتون – و نگاه کردن به آنها باعث می شود که فرد هم کمی خجالتی و هم کمی کسل کننده احساس کند.

کورتالد مطمئناً یک ترفند را از دست داده است، زیرا موفق به فروش یک برس مو با مارک Fuseli در فروشگاه خود نشده است، که هم برای استفاده در گیرودارهای تاسف بار بازدیدکنندگان گالری و هم – برای کسانی که تمایل درستی دارند – برای پشت سرهای سخاوتمندانه طراحی شده است.