مشکلات استارتاپ Britishvolt باید بریتانیا را از خود توهم برگزیت بیرون بیاورد | دیوید ادگرتون

افآن را تا زمانی که بسازید، اصل راهنما سیاست دولت بریتانیا برای تجدید ملی از زمان برگزیت بوده است. آنها می گویند که یک انحطاط طلب نباشید، به جای آن از احساس یک ابرقدرت علمی، یک مرکز نوآوری، یک بازیگر جهانی، یک منبع جدید مقررات، لذت ببرید و تماشا کنید که آن کارآفرینان می روند، می روند، می روند. آنها را در بازارهای جدید ببینید زیرا آن معاملات بزرگ تجاری جهان را به روی نبوغ بریتانیا باز می کند.

در واقعیت، کشور در عرض چند ماه از قهرمان به صفر رسیده است. بانکداران فریاد می زنند تا با کاهش دستمزدها و کاهش هزینه های عمومی، اقتصاد را کند کنند.

این زمینه ای است که ما باید داستان متاسف بریتیش ولت را درک کنیم. این استارت آپ در سال 2019 برای ساخت باتری برای خودروهای الکتریکی در بریتانیا تاسیس شد. ابتدا قرار بود (با وعده یارانه های دولتی) در جنوب ولز، و سپس در بلیت در نورثامبرلند، دوباره با وعده یارانه های بزرگ تأسیس شود. سه سال بعد، در میان گزینه های دیگر، در حال بررسی حضور در مدیریت است.

300 کارگر آن نیمی از دستمزد را دریافت می کنند و شرکت به مدت پنج هفته با تزریق 5 میلیون پوند توسط یکی از صاحبان آن به نام گلنکور ادامه یافته است. این پول به سختی برای تغییر جهان یا حتی بلیت لازم است. این هزینه یک خانه در یک بخش گران لندن است. دولت هنوز 100 میلیون پوند وعده داده شده را به شرکت نداده است زیرا این پیش پرداخت برای تجهیزات ابزارسازی در کارخانه در نظر گرفته شده بود که خریداری نشده است.

مقاله پس از مقاله تصویری از یک کارخانه گیگ درخشان را ترسیم می‌کرد، در حالی که هیچ کارخانه‌ای وجود نداشت، در مورد 1.7 میلیارد پوند اینجا، 3.8 میلیارد پوند در آنجا صحبت می‌کردند، زمانی که به نظر می‌رسد سرمایه‌گذاری واقعی در شرکت ده‌ها میلیون بود. در مورد باتری های واقعی صحبت چندانی نشده است، Britishvolt با تاخیر اولین نمونه باتری های خود را در ماه سپتامبر (ساخته شده در یک مرکز توسعه با بودجه دولت بریتانیا) ارسال کرد.

ممکن است تکه‌ای از فناوری نوآورانه باتری وجود داشته باشد که یک شرکت بزرگ خودرو یا باتری بتواند آن را بخرد. چنین شرکت هایی در حال حاضر میلیاردها دلار سرمایه گذاری می کنند. اما نکته اینجاست. مسلما تولید باتری در حال حاضر یک تجارت برای استارت آپ ها نیست. این صنعت با بازیگران بزرگ، از جمله شرکت های چینی و خودروسازان جهانی است. تنها سازنده باتری قابل توجه در بریتانیا یک شرکت چینی است که نیسان را تامین می کند.

در 40 سال گذشته، دولت های بریتانیا سیاستی را بر اساس مفهوم یک نابغه نوآور بریتانیایی دنبال کرده اند که باید از طریق ایجاد استارتاپ ها مورد بهره برداری قرار گیرد. راه اندازی باتری یک مورد عالی بود، زیرا مدت ها ادعا می شد که بریتانیا پیشرو جهانی در فناوری باتری است. اما، همانطور که سال ها پیش اشاره شد، اگر واقعاً این کار را نکنید، سخت است که در باتری ها یک رهبر جهانی باشید. ساختن آنها در آن زمان ناامیدی خاصی وجود داشت، نه تنها برای بهره برداری از فناوری باتری، بلکه برای انجام آن با یک شرکت انگلیسی. به نیازهای صنعت خودروسازی که به سمت خودروهای الکتریکی روی می آورند، اضافه کنید، به نظر مقاومت ناپذیر می رسد. برگزیت را اضافه کنید، و شما می توانید بریتیش ولت را بسازید.

دولت آمارهای گمراه‌کننده‌ای در مورد اندازه بخش‌های فناوری بریتانیا ارائه کرده است، مقیاس اقتصاد دیجیتال را با گنجاندن سینماها، و اقتصاد فضایی را با گنجاندن ایستگاه‌های تلویزیون ماهواره‌ای Earthbound و نصب کننده‌های بشقاب، افزایش داده است. حتی صحبت هایی در مورد اینکه بریتانیا جهان را به سوی چهارمین انقلاب صنعتی سوق داد، همانطور که آن را به سوی اولین انقلاب سوق داد، وجود داشت.

در یک سخنرانی اخیر، کیر استارمر به درستی و به طور قابل توجهی نسبت به تقویت و تخیلات هشدار داد. اما وقتی نوبت به فناوری بریتانیا رسید، خودش این کار را کرد. او گفت: «آنطور که من آن را می بینم، برخی از کشورها در وسایل نقلیه الکتریکی، بادی شناور در دریا، هیدروژن و فناوری های هسته ای جدید رهبری جهان را خواهند داشت. چرا بریتانیا نه؟» او ادعا کرد که «بریتانیا در زمینه تولید از نبوغ خارق‌العاده‌ای برخوردار است». او گفت که کشور به نوآوری بیشتر، فناوری جدید بیشتر، تحقیق و توسعه بیشتر، باز کردن بیشتر قدرت تجاری دانشگاه‌های ما، تخصص بیشتر در صنایع دانش‌آمیز آینده و استارت‌آپ‌های بیشتر نیاز دارد.

اما آیا این درست است؟ در حال حاضر رهبران جهانی در وسایل نقلیه الکتریکی، بادی دریایی شناور، و هیدروژن و هسته ای وجود دارند و هیچ یک از آنها بریتانیا نیستند. آیا اینطور نیست که استراتژی نوآوری بیشتر هسته اصلی سیاست صنعتی برای 40 سال بوده و نتایج ناچیز داشته است؟ بهره وری نزدیک به 15 سال است که راکد بوده است.

حزب کارگر باید در برابر وسوسه قوی برای پیشی گرفتن از دولت در شوونیسم تکنولوژیک مقاومت کند. Tech Broker Rishi Sunak برنده آن مسابقه خواهد بود. این کشور به یک سیاست جایگزین نیاز دارد که احتمال بیشتری دارد کار کند. ایده اقتصاد روزمره، که توسط صدراعظم سایه، ریچل ریوز مورد بحث قرار گرفت و بارها توسط استارمر به آن اشاره شد، کلیدی را ارائه می دهد. بیایید به تقلید و در صورت لزوم نوآوری برای بهبود زندگی مردم با تمرکز بر خدمات عمومی و خصوصی، نیروی کار و سرمایه بر که از خانه‌های سالمندان گرفته تا اینترنت استفاده می‌کنیم، بیاندیشیم. به‌جای رویاهای کیشوتیسم تسلط بر جهان، به یاد داشته باشیم که بریتانیا بین 2 تا 3 درصد از تحقیق و توسعه و تولید جهانی را نمایندگی می‌کند و رقبای بزرگ‌تر و قوی‌تری در آنجا وجود دارد.

برگزیت بریتانیا آن را جعل کرده اما موفق نشده است. بیایید امیدوار باشیم که حس تناسب به گفتمان بریتانیا بیاید، و به یاد داشته باشیم که بسیاری از کشورهای دیگر حداقل ادعای خوبی دارند که خانه‌های نبوغ علمی و تولیدی هستند. تنها در این صورت است که ملت واقعاً موفق خواهد شد.