آیا برای کشورهایی که نمی‌خواهند این کار را انجام دهند، می‌توان محاسبه حقوقی داشت؟

اما جایی که واکنش متفاوت بود در آن ها بود دیگر کشورهای عضو شورای حقوق بشر که رای آنها برای تحت فشار قرار دادن یک سازمان قوی لازم بود تحقیق بین المللی

در سوابق آن جلسات شورا، که من در برخی از آنها در ژنو حضور داشتم، می‌بینیم که این کشورهای دیگر زبانی را که سریلانکا برای دفاع از نهادهایش به کار می‌برد، به کار می‌گیرند و لفاظی‌هایی درباره اعتراض به «فشار حقوق بشر غرب» به کار می‌گیرند. و، می دانید، “نقض حاکمیت سریلانکا.”

و در پایان، در واقع پنج سال بود که یک تحقیق بین‌المللی در سال 2014 آغاز شد، و بسیار ضعیف‌تر از آنچه در ابتدا می‌خواستند بود. و من فکر می‌کنم این به خاطر این واقعیت است که سریلانکا این مؤسسات را دقیقاً در لحظاتی که فشارهای بین‌المللی ادغام می‌شود، راه‌اندازی کرد و، می‌دانید، آنها را به سختی برای مخاطبانی خرید که ممکن است متقاعدکننده باشد.

بدیهی است که این یک ضرر برای گروه هایی بود که خواستار تحقیقات بین المللی فوری و قوی بودند. اما نکته‌ای بزرگ‌تر در اینجا وجود دارد که در واقع من را کاملاً خوش‌بینانه به‌نظر می‌آورد: این نشان می‌دهد که واکنش‌های بین‌المللی مانند محکومیت و تحقیق دارای وزن واقعی هستند، زیرا در غیر این صورت چرا برای اجتناب یا به تأخیر انداختن آن‌ها تا این حد تلاش کنیم؟

اگر من یک شعار شخصی داشته باشم، این است که، می دانید، نهادهای بین المللی و فشار حقوق بشر کاری را که ما می خواهیم انجام نمی دهند، اما این بدان معنا نیست که آنها انجام می دهند. هیچ چی.

ما تمایل داریم وارد این تفکر همه چیز یا هیچ شویم، اما واقعاً ارزش دارد که ببینیم تأثیرات آنها در واقع چه هستند، و فکر کنیم که چگونه می توانیم آنها را به حداکثر برسانیم و چگونه می توانیم واقعاً از اهرم هایی که در آنجا هستند استفاده کنیم.

به نظر می‌رسد که می‌تواند یک اثر تقویت‌کننده هنجار نیز داشته باشد، زیرا وقتی مرتکبین این شبه تبعیت را انجام می‌دهند، در واقع علناً اعلام می‌کنند که این قوانین حقوق بشر باید رعایت شود، حتی اگر نقض آن را انکار کنند. که از جهاتی برای من اطمینان‌بخش است، زیرا مسیری را به سوی پیشرفت‌های تدریجی نشان می‌دهد، زیرا این هنجارها در طول زمان تقویت می‌شوند.