هیچ چیز در لیورپول بی رحمانه کارآمد یورگن کلوپ هدر نمی رود | لیورپول

تیاو شکافی که تیاگو آلکانتارا از طریق آن پاس خود را به دیوگو جوتا رد کرد: یک یارد، با یک تخمین سخاوتمندانه. فضایی که جوتا در پست نزدیک آرون رمزدیل پیدا کرد تا توپ را در آن گیر کند: شاید چند فوت. فضایی که روبرتو فیرمینو باید به نحوی سانتر اندی رابرتسون را از کنار دروازه بانی که به معنای واقعی کلمه در کنار او ایستاده بود منحرف کند: چند اینچ. اینها حواشی است که لیورپول را به سمت قله لیگ برتر می برد و در حال حاضر آنها بهتر از هرکس دیگری موفق به یافتن آنها می شوند.

خلاصه بازی: آرسنال برای 50 دقیقه تیم بهتری بود و هیچ کاری با آن انجام نداد. لیورپول در 15 دقیقه آینده تیم بهتری بود و بازی را به طور کامل کشت. در مورد بقیه، چه کسی اهمیت می دهد؟ آرسنال دوید و داد و بیداد کرد و فتنه زد و جنگید، درست مثل تمام شب. اما یک چیز قهرمانانه در ارائه بهترین ها وجود دارد، حتی وقتی می دانید که از راه دور به اندازه کافی خوب نیست.

آرسنال تیمی در کریسالیس است که هنوز در حال یادگیری و پیشرفت است. آنها سریع و گرسنه و مبتکر بودند، توپ را به زیبایی از خط هافبک پاس می دادند، تمایل و قصد نشان می دادند و خود را به موقعیت های خوبی رساندند. اما آنها نتوانستند شکاف ها را پیدا کنند. هنگامی که یک پایان بالینی یا یک ضربدر دقیق یا یک توپ کامل مورد نیاز بود، نمی‌توانستند آن را پیدا کنند. میکل آرتتا یک ماشین بازی عالی ساخته است. در مقابل، یورگن کلوپ یک ماشین برنده ساخته است و در اینجا تفاوت بین این دو فاحش بود.

توماس پارتی در نیمه اول درخشان بود اما در نیمه دوم سطح خود را کاهش داد. بوکایو ساکا در جناح راست خستگی ناپذیر بود، اما یک خطای مهم مرتکب شد که باعث شد رابرتسون برای گل دوم لیورپول وارد دروازه شود. مارتین اودگارد چند پاس درخشان انجام داد اما یک فرصت طلایی را از دست داد تا آرسنال را به برتری برساند. در این بین جردن هندرسون 90 دقیقه عالی بود. آلیسون هم همینطور. ویرجیل ون دایک هم همینطور بود. این تفاوت بود.

این تفاوت در رفتار هم بود. روی خط تماس آرتتا تصویری از حرکت دائمی، اشاره و تکان دادن، فشردن آکاردئونی خیالی بین دستانش، اصرار به اعتقاد بیشتر، دویدن بیشتر، بیشتر از همه چیز بود. و در بیشتر بازی، آرسنال مطمئناً تیم متحرک تر بود، همه انرژی پیچیده و خشم درست. اما به نوعی لیورپول همیشه شادتر بود، به تجهیزات اضافی خود مطمئن بود، برنده کفش طلایی که روی نیمکت آنها نشسته بود.

در اوایل نیمه دوم نشانه هایی وجود داشت که لیورپول در حال حرکت است. تلاش آگاهانه ای برای منظم تر بودن در مالکیت توپ وجود داشت تا توپ را پایین بیاوریم و آن را از طریق آرسنال پخش کنیم به جای اینکه توپ را از بالای صفحه نمایش دهیم. درست از روی چنین پاسی بود که تیاگو جوتا را برای گل ابتدایی پیدا کرد: گلی که نه فقط از کیفیت فنی بی‌نظیر، بلکه ایمان خالص، ایمان به روش، اعتقاد به برنامه سرچشمه می‌گیرد.

جوتا گل زد و مستقیماً برای فیرمینو به بیرون فرستاده شد. سردی! این نکته دیگری است که این روزها در مورد لیورپول وجود دارد: در زمان‌های گذشته ممکن بود احساس می‌کردید که وقتی بازی به یک ساعت می‌رسد، آنها کمی عصبانی می‌شوند و با عصبانیت به نیمکت نگاه می‌کنند و به این فکر می‌کنند که آیا ژردان شقیری واقعاً چیزی را ارتقا می‌دهد یا خیر. اکنون آنها نیمکتی به خوبی هر نیمکتی در اروپا دارند. یک بار آنها را شکست دهید، و سپس باید دوباره این کار را انجام دهید.

فیرمینو به طرز ماهرانه ای گل دوم را به ثمر رساند و لیورپول بازی را با آلارم کمی تماشا کرد. شما به سختی می توانید آنها را به خاطر کمی رکاب زدن سرزنش کنید. این چهلمین بازی هندرسون در تمام رقابت‌ها، سی و هشتمین بازی جوتا و سی و هفتمین بازی ون دایک بود. این بچه ها اساسا یک فصل کامل لیگ برتر را تا ماه مارس بازی کرده اند. هنوز مسابقات جام حذفی و رقابت های اروپایی باید پیگیری شود.

و بنابراین، آنچه آنها در طول سالها آموخته اند، توانایی خود را در گام برداشتن، مهار منابع فیزیکی و عاطفی خود، حذف و حذف هر چیز اضافی تا زمانی که فقط ضروری ترین چیز باقی بماند، است. آنها به ندرت انرژی خود را در یک روکش هدر می دهند. آنها نه با رها کردن بی فکر، بلکه با دقت جراحی فشار می آورند و لحظه ها و اهداف خود را انتخاب می کنند. این یک تیم لیورپولی است که هیچ اونس چربی روی آن نیست: بدون زواید، بدون شکوفایی، بدون مسافر.

آیا این در کل فصل صدق می کند؟ مطمئناً لیورپول در حال حاضر نسبت به منچسترسیتی تیم کامل‌تر و ثابت‌تری به نظر می‌رسد: نه در کنترل بازی‌ها یا خلق موقعیت‌ها، اما مطمئناً کارآمدتر. مدتها قبل از اینکه هواپیمای آنها در شمال غربی سقوط کند، آرسنال فراموش خواهد شد. به بعدی، و بعدی، و بعدی. در یک مسابقه عنوانی که با بهترین حاشیه ها تعریف می شود، ممکن است فقط کافی باشد.