این نباید به تبلیغ کریسمس جان لوئیس برای دفاع از کودکان تحت مراقبت باشد | دانیل لاول

تیتبلیغ کریسمس جان لوئیس سال او، یک پدر خوانده را نشان می‌دهد که تلاش می‌کند با یک اسکیت بورد مهارت پیدا کند تا با یک فرزند خوانده‌ای که وارد می‌شود ارتباط برقرار کند. گرم، مبهم و خوش نیت است. این شرکت در نظر دارد تا در دوره های کارآموزی، افرادی را که مراقبت می کنند، بپذیرد و از آنها در آموزش حمایت کند. براوو، جان لوئیس! اما، و متاسفم که اینجا اسکروج را بازی می‌کنم، این که یکی از بزرگترین خرده‌فروش‌های کشور وظیفه دولت را برای آن انجام می‌دهد، روحیه‌آمیز است.

شرکت بزرگی مانند جان لوئیس که تبلیغ کریسمس خود را – یکی از ویژگی‌های فصل جشن – به بچه‌های تحت مراقبت تقدیم می‌کند، بسیار استقبال می‌شود. برای روشن شدن، من به موسسات خیریه، کارمندان خیریه یا داوطلبان سر نمی زنم. این آگهی علاوه بر روشن کردن انواع مختلف خانواده ها، حتی ممکن است مردم را وادار کند تا دولت را تحت فشار قرار دهند تا اقدام کند. با این حال، متأسفانه، 12 سال گذشته ریاضت ثابت کرده است که صدقه راه حلی برای کاهش دولت نیست.

«صدقه امری سرد، خاکستری و بی عشق است. اگر یک مرد ثروتمند می خواهد به فقرا کمک کند، باید مالیات خود را با خوشحالی بپردازد، نه اینکه از روی هوس پول خرج کند. این سخنان نخست وزیر سابق کلمنت آتلی به همان اندازه که در زمان نوشتن آنها در 100 سال پیش وجود داشت امروز نیز مرتبط است. یکی از دلایلی که موسسات خیریه پول نقد را برای مراقبت از کودکان جمع آوری می کنند، این است که دولت خدمات محلی را مخدوش کرده و قطعات آن را به بخش خصوصی داده است، که خدمات نخ نما را با قیمت های گزاف ارائه می دهد. بزرگترین ارائه دهندگان خصوصی خانه های کودکان به طور متوسط ​​هفته ای 3830 پوند برای هر کودک از شوراها دریافت می کنند و به طور متوسط ​​23 درصد از آن را به عنوان سود به جیب می زنند. اجازه دهید این رقم در هنگام خواندن صورتحساب های خود در زمستان جاری شود.

این کشور کودکان تحت مراقبت را به کالایی در بازار فلاکت تبدیل کرده است. سپس آن‌ها را هنگامی که خیلی پیر شده‌اند دور می‌اندازند – معمولاً در ۱۶ سالگی تا محل اقامت نیمه‌مستقل، یا به‌عنوان گزارش سال ۲۰۱۹ که توسط گروه پارلمانی همه‌حزبی برای کودکان و بزرگسالان فراری و مفقود شده انجام شد، در «دنیای ترسناک و گرگ و میش». خانه‌های نیمه مستقل بی‌نظم». در این گزارش آمده است که جوانانی که در این اقامتگاه زندگی می‌کنند، هدف آسانی برای بهره‌کشی جنسی و اداره مواد مخدر هستند. بنابراین، نباید تعجب آور باشد که تقریباً 25٪ از جمعیت زندانیان و بی خانمان ها مدتی را در سیستم “مراقبت” سپری کرده اند.

به نظر می رسد که ارائه کمک های خیریه به کودکان تحت مراقبت، بسیار شبیه به بی خانمان ها، تبدیل به یکی دیگر از مسائل همیشگی خواهد شد که ما در کریسمس به آن دلسوزی بیشتری اختصاص می دهیم. همین موضوع در زمستان هر سال در مورد بی خانمانی رخ داده است: ناگهان موضوع به بالاترین حد خود می رسد. درخواست تجدید نظر می شود، کمک های مالی جمع آوری می شود و مردم از خیابان ها خارج می شوند. سپس وضعیت اضطراری می گذرد، دما افزایش می یابد و به نظر می رسد مردم دیگر اهمیتی نمی دهند.

دیگر هیچ کس در مورد “جامعه بزرگ”، مرکز مبارزات انتخاباتی دیوید کامرون در سال 2010 صحبت نمی کند، اما این جامعه ای است که اکنون داریم. ایده فروخته شده توسط محافظه‌کاران کامرون این بود که ما جامعه‌ای از داوطلبان ایجاد می‌کنیم تا مردم فقیر را بالا ببرند، و اقتصاد ضعیف بقیه کار را انجام دهد. این کار جواب نداد و اکنون فروشگاه‌های بزرگ در حال سروصدا کردن قوطی‌های جمع‌آوری برای کودکان تحت مراقبت هستند.

متأسفانه، مانند هر مسئله اجتماعی مهم دیگری، حل آن بسیار بیشتر از کمک های مالی و حسن نیت شما نیاز دارد. این امر مستلزم یک تغییر لرزه ای در نحوه انجام سیاست و اقتصاد است. دست کشیدن از سرمایه داری بشردوستانه یک مکان عالی برای شروع است. زیرساخت های اجتماعی جایی در بازار ندارند. اگر می خواهیم نتایج بهتری برای کودکان مراقبت ببینیم، باید خدمات کودکان را به شوراهای محلی برگردانیم.

سپس در خدمات اجتماعی با تاکید بر مداخله زودهنگام و آموزش مناسب برای کارکنان مراقبت سرمایه گذاری می کنیم و برای ارزش واقعی کارشان به آنها پول می دهیم. در نهایت، متعهد شوید که بدون در نظر گرفتن سن آنها، تا زمانی که به آن نیاز دارند، از آنها حمایت کنید تا از نقشه خارج نشوند. جان لوئیس کار بزرگی انجام داده است. شماره 10: حالا نوبت شماست.