برخی می گویند بازیکنان بزرگ مربیان بزرگی نمی شوند – آلونسو می تواند به آنها ثابت کند که اشتباه می کنند | فوتبال

من دوست داشتم در کنار فوتبالیست ها در زمین بازی باشم. مربیان سابق من کارلو آنچلوتی، پپ گواردیولا، یوپ هاینکس و فلیکس ماگات به عنوان بازیکن قهرمان جهان یا قهرمان جام ملت های اروپا بودند. به عنوان تمرین‌کنندگان، آن‌ها می‌دانند که چه چیزی باعث می‌شود اتاق رختکن لقب بگیرد. آنها تشخیص می دهند که پیروزی با کدام بازیکن ممکن است. آنها از سلسله مراتب طبیعی یک تیم استفاده می کنند. زمانی که مربیانشان این غریزه را نداشته باشند، فوتبالیست ها بوی آن را حس می کنند.

می توانستم ژابی آلونسو را به عنوان مربی خود تصور کنم. او فوتبال را از درون می شناسد. او به مدت سه سال برای بایرن بازی کرد و در سال 2017 با در دست داشتن جام بوندسلیگا، دوران حرفه ای خود را با هم به پایان رساندیم. اینکه او اکنون مربی بایرلورکوزن است، من را شگفت زده نمی کند. او در سال‌های پایانی دوران فعال خود در این زمینه تلاش می‌کرد.

ژابی پیش نیازهای تعیین کننده ای برای تبدیل شدن به یک بازیکن بزرگ در عرصه مربیگری نیز دارد، زیرا او همه چیز را به دست آورده است: لیگ قهرمانان اروپا با لیورپول و رئال مادرید، جام جهانی و دو بار قهرمانی اروپا با اسپانیا، و همچنین قهرمان ملی اسپانیا شده است. و آلمان

ژابی قبلاً به عنوان یک بازیکن، روشنفکری بود که صحبت کردن با او فوق العاده بود و مسئولیت کل را بر عهده گرفت. او برای یک دهه موقعیت هافبک دفاعی را مشخص کرد. با او دفاع هیچ فضایی برای حریف باز نمی کرد و در ترکیب همیشه از خطر از دست دادن توپ آگاه بود. او به تیم هایش ثبات، نظم و امنیت داد.

او این مزیت را دارد که خود را در سه لیگ قدرتمند جهان نشان داده است: لیگ برتر، بوندسلیگا، لالیگا. بهترین مربیان روی او به عنوان یک رهبر حساب می کردند: گواردیولا، آنچلوتی، خوزه مورینیو، رافائل بنیتز، ویسنته دل بوسکه. با این واقعیت که او در باشگاه‌های برتر جایگاه خود را حفظ کرد، حتی زمانی که بازی پویاتر شد و حریفان سریع‌تر شدند، می‌توانید بفهمید که او چه استراتژی‌ست.

بازی کردن فوتبال زندگی او را از سن 5 تا 35 سالگی تعریف کرد. ناگفته نماند که این تجربیات شدید به شما کمک می کند که بعداً فوتبالیست ها را راهنمایی کنید. در انگلستان، ایتالیا و فرانسه این قانون رایج است که مربیان باشگاه های برتر در گذشته در دسته اول یا دوم حرفه ای بودند. در اسپانیا هر سه باشگاه بزرگ توسط بازیکنان ملی پوش سابق هدایت می شوند.

از سوی دیگر، بوندسلیگا رویکرد خاصی را در پیش گرفته است. ژابی با کلکسیون جام هایش استثناست. نیکو کواچ از وولفسبورگ تنها بازیکنی از رقبای خود است که به عنوان بازیکن قهرمان لیگ برتر شده است. اولیور گلاسنر (فرانکفورت) و اورس فیشر (اتحادیه) فاتح جام در اتریش و سوئیس، آندره برایتنرایتر (هوفنهایم) در آلمان با یک باشگاه دسته دوم و بو سونسون (ماینتس) قهرمان دانمارک شدند.

در آلمان، سال هاست که مردم به مربیان بدون شغل قابل توجه تکیه می کنند. برخی از آنها فوتبالیست های لیگ هفتم یا پایین تر بودند، 35 سال یا کمتر. اما مدرک علمی بسیار خوبی دارند. آنها رالف رانگنیک را دنبال می کنند که زمانی گفته بود فوتبالیست ها و مربیان دو حرفه متفاوت هستند.

به نظر من این رویکرد اشتباه است. البته یک فوتبالیست در سطح جهانی به طور خودکار مربی خوبی نمی شود. شواهد زیادی برای آن وجود دارد. و البته من فوتبالیست لیگ یکشنبه آریگو ساکی را می شناسم که دفاع توپ گرا را اختراع کرد. اما این استثنا به این معنا نیست که نظریه می تواند جایگزین عمل شود.

در هر صورت نمی توان گفت که بوندسلیگا موفق است. اگرچه باشگاه ها و شهرهای بزرگ زیادی در آلمان وجود دارد، بایرن در 10 سال گذشته همیشه در صدر قرار گرفته است. جدای از آنها، تیم های آلمانی در مسابقات بین المللی تقریباً همیشه از پتانسیل خود فاصله دارند.

فوتبالیست های سابق آلمانی که می خواهند کار مربیگری را یاد بگیرند کجا هستند؟ بدون آنها، دانش ذاتی عظیم برای فوتبال آلمان از بین می رود. تخصص در مورد کارهایی که بازیکن باید انجام دهد تا توپ را از حریف بدزدد یا او را بیرون کند. تخصص در مورد اینکه چه زمانی در یک دوئل به جلو یا عقب گام بردارید، چگونه بچرخید، کجا بدوید و تمام جزئیات دیگری که اهمیت ویژه ای دارند. همچنین تخصص در مورد نحوه گردآوری تیم های عالی. الکس فرگوسن درست می گوید: این یک اثر هنری است.

ژابی همیشه در زمین قابل اعتماد بوده است. به همین دلیل است که به او اعتماد دارم تا کار دومش را درست انجام دهد. یک مربی باید اجازه داشته باشد که آزمایش کند تا سبک خود را پیدا کند. چیزی که بسیاری از حرفه ای های سابق نادیده می گیرند این است که آنها با کار دشوار یادگیری یک حرفه جدید روبرو هستند. برنامه ها، سازماندهی، آماده سازی، کار اداری – نظریه پردازان همه اینها را در پیش دارند. از آنجاست که فدراسیون های فوتبال باید آموزش مربی را شروع کنند.

ژابی با احتیاط شروع کرد. برخلاف بسیاری دیگر، او خیلی زود شروع نکرد، اما در دوران جوانی رئال مادرید و با تیم B رئال سوسیداد تلاش کرد. او چهار سال کارآموزی پشت سر دارد، که به سرعت انجام می شود و او همچنان اشتباهات زیادی را مرتکب خواهد شد. حالا او مربی باشگاهی است که بلافاصله تحت فشار است. که شامل یک ریسک است. یک مربی یک شبه به بلوغ نمی رسد.

دوران بازی او تضمینی برای تبدیل شدن ژابی به مربی بزرگی نیست. اما او قطعاً همه چیز لازم را دارد: کاریزما، سن، شرایط و شخصیتی که بخواهد به رشد خود ادامه دهد. و دانشی که فقط می توانید در زمین به دست آورید.