گراهام پاتر همچنان راه حل چلسی برای مشکلات سیستمیک خود است | چلسی

تیهیاگو سیلوا با توپ در نیمه راه مکث کرد. در کنار او، هم تیمی هایش به او اشاره می کردند و فریاد می زدند که با آن کاری انجام دهد. در سکوها، رشته‌های مختلف توصیه‌های تشویقی که توسط هواداران چلسی ارائه می‌شد، اساساً در یک صدای نامفهوم جمع شده بود – چیزی شبیه به “faacckkinggettrrrrid”، اگر قصد داشتیم آن را رونویسی کنیم. و به این ترتیب بود که در آخرین دقیقه وقت‌های اضافه، در حالی که چلسی خود را در جستجوی گل تساوی دیرهنگام برانگیخت، تاکتیک انتخابی آن‌ها این بود که یک توپ بلند را به ارتفاع 5 فوت 7 اینچی رحیم استرلینگ برسانند.

همانطور که اتفاق افتاد، استرلینگ در آفساید قرار گرفت و بلافاصله پس از آن مایکل الیور روند کار را به پایان رساند. و به عبارت دقیق تر، چلسی این بازی را نه در تلفات وقت های تلف شده، بلکه در یک ساعت و نیمی که قبل از آن نامناسب و نامطلوب بود، باخت. با این حال، به عنوان نمادی از کمبودها و ناکارآمدی های آنها در اینجا، به خوبی همه بود. خبر خوب این است که چلسی مانند تیمی با ایده های فراوان به نظر می رسد. مشکل این است که به نظر می رسد هیچ کس ایده های خود را با دیگران به اشتراک نمی گذارد.

نتیجه شبیه یکی از آن بازی‌های کریسمس است که در آن یک نفر نقاشی را شروع می‌کند، کاغذ را تا می‌کند و سپس آن را به دیگری می‌دهد، او کمی اضافه می‌کند و آن را می‌گذراند، و در پایان همه می‌خندند و شری می‌خورند. یک حمله با روحیه ایجاد می‌شد، مردان خیس مختلف به جهات مختلف می‌دویدند، و به محض شروع حرکت، همه به بالا نگاه می‌کردند تا متوجه شوند که چلسی به نحوی با چهار وینگر چپ، هیچ‌کس در مرکز، رحیم استرلینگ در پشت او و توپ با سرعتی نگران کننده به سمت دروازه خودی می چرخد.

جریان زیرزمینی تهدیدآمیز دربی لندن، باران رانده و شروع یک ظهر را به جریان بیندازید، و شاید تعجب آور نباشد که چلسی نه تنها غرق شده بلکه کاملاً گیج شده زمین را ترک کرد. حتی آواز هم به فقدان انسجام خیانت می کرد: در حالی که جایگاه متیو هاردینگ بازی را با “قهرمانان اروپا، تو هرگز آن را نخواهی خواند” بازی را آغاز کرد، جایگاه شرقی به طور غیرقابل توضیحی این گونه را پر کرد: “جام اروپای شما کجاست؟” یک آشفتگی

در حال حاضر گراهام پاتر به جای مشکل اینجا هنوز راه حل است: یک مربی سیستمی که برای مدیریت گروهی از خریدهای فوری وارد شده است، استراتژیست بلندمدتی که در اواسط فصل به بزرگترین شغل زندگی خود پرتاب می شود.

اما اگر در این هفته‌های اولیه نقطه ضعفی وجود داشته باشد، آن ناتوانی در ایجاد حس کنترل بوده است، این احساس که در میان هرج و مرج غلتشی حداقل یک جهت مشخص و قابل شناسایی برای سفر وجود دارد.

ترکیب ها از بازی به بازی دیگر، گاهی از نیمه به نیمه تغییر می کنند. مطبوعات گاه خشمگین هستند و در برخی دیگر وجود ندارند. استرلینگ یک بازی دفاع کناری است، بازی بعدی یک وینگر و یک ربع بعد از آن به نوعی پرسه می زند. همه می دانند که او در حین کار در حال یادگیری است. اما مواقعی وجود دارد که آرزو می کنید او این موضوع را کمی کمتر آشکار کند.

اما پاتر در اینجا با مسائل عمیق و سیستمی مبارزه می کند. شاید این همان چیزی است که وقتی شما کل فرهنگ یک باشگاه فوتبال را حول ایده اختلال دائمی می سازید، اتفاق می افتد. جایی که موفقیت صرفاً موردی است که بهترین افراد را دور هم جمع کنید و امیدوار باشید که همه چیز برای یک فصل (هرگز دو فصل) باشد. فقط در نظر بگیرید که چند نقش و تاکتیک مختلف – مثلاً – روبن لوفتوس چیک باید در طول سال ها تحت مدیریت هفت مدیر مختلف خود یاد بگیرد. بارها و بارها شاهد بودیم که استرلینگ یا کای هاورتز یا آرماندو بروخا توپ را می گرفتند و به سادگی توقف می کردند تا کمی فکر کنیم. صبر کن، من این یکی را می شناسم. در کتاب بازی بود… میسون کوتاه می آید و اوبا وارد کانال چپ می شود و… اوه کریپ، گرانیت ژاکا وجود دارد.

به نوعی این نشانه خوبی است. این نشان می‌دهد که حداقل عنصری از یادگیری و سیم‌کشی مجدد در اینجا وجود دارد، که قطعات به آرامی در حال شکل‌گیری به یک کل عملکردی هستند. و اجمالی زودگذر از اینکه چگونه ممکن است در نهایت همه کار کند وجود داشت: ضربات سریع از ادوارد مندی به استرلینگ، تیرهای کوچک به کانال هاورتز.

اما در حال حاضر آرسنال به سادگی مشکلی بزرگ و پیچیده است که این چلسی نمی تواند آن را حل کند. و تا زمانی که ایده‌های پاتر شروع به ریشه‌کردن نکنند، همچنان آسیب‌پذیر به نظر می‌رسند: عبور کردن از آن‌ها آسان‌تر از آن است که به راحتی از توپ خارج شود. منچستریونایتد، برایتون، دینامو زاگرب و حالا آرسنال همگی این موضوع را در هفته های اخیر کشف کرده اند.

بخش جالب این است که ببینید آیا در اینجا درس های درستی گرفته می شود یا خیر. فقط فکر کنید که آرسنال میکل آرتتا چقدر طول کشید تا از راه دور توانمند به نظر برسد، چه رسد به اینکه بتواند منچسترسیتی را برای قهرمانی به چالش بکشد.

این صد و پنجاهمین بازی میکل آرتتا در تمام مسابقات بود. آخرین مردی که در چلسی این مدت زنده ماند 14 سرمربی پیش بود. پاتر می داند که آنچه او بیش از همه به آن نیاز دارد کمی زمان، کمی صبر، کمی ایمان، کمی فضای تنفس است. او حتماً باید بداند که هیچ کدام از اینها را نخواهد گرفت.