آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار اقتصادی پایگاه خبری آبان نیوز ،
آرمسافران هواپیما به سختی از اختلال تازه آخر هفته فرار کردند، زیرا اتحادیه‌ها سه روز اعتصاب را به حالت تعلیق درآوردند – اما در هفته‌ها و ماه‌های آینده، دولت ریشی سوناک هنوز با مهمترین موج اقدامات صنعتی از زمان اعتصاب کارگران معدن در دهه 1980 مواجه است.
بزرگترین اعتصاب پرستاری در تاریخ NHS قرار است قبل از کریسمس برگزار شود، با اکثریت بزرگی از 300000 عضو کالج سلطنتی پرستاری انتظار می‌رود با اعلام نتایج رأی‌گیری سراسری در هفته آینده، اقدام صنعتی را تأیید کنند.
تورم دو رقمی و کاهش دستمزدها برای یک دهه شرایط را برای یک رشته اختلافات تلخ ایجاد کرده است. با وجود صدراعظم جدید، جرمی هانت، که به طور متوسط تنها 2 درصد افزایش دستمزد را در بخش دولتی به شدت تشکل شده در اتحادیه ها مد نظر قرار داده است، به نظر می رسد دولت برای برخورد مستقیم با کارگران خود آماده است.
فرانسیس اوگریدی، دبیر کل TUC گفت: «اگر در ماه‌های آینده اقدام اعتصابی در مقیاس بزرگ صورت گیرد، دولت تنها خود را مقصر می‌داند. به جای دور زدن میز، مبارزه با اتحادیه ها و کارگران است.»
تجزیه و تحلیل داده های ارائه شده توسط آبان نیوز توسط 16 اتحادیه بزرگ از این ایده حمایت می کند که بریتانیا ممکن است با مهمترین موج اقدامات صنعتی برای دهه ها روبرو باشد.
تقریباً 1.7 میلیون کارگر، که بیشتر آنها در بخش دولتی هستند، یا در این ماه در رای گیری هستند یا قبلاً به حمایت از تعطیلی ها رأی داده اند. (هنگامی که چنین رأی گیری صورت گرفت، اتحادیه موظف است ظرف شش ماه دست به اعتصاب بزند.)
اگر همه این افراد به اعتصاب رای می‌دادند و دو روز در همان ماه اقدام می‌کردند، منجر به از دست دادن 3.4 میلیون روز کاری می‌شد که بیشترین اختلال را از سپتامبر به این سو خواهد داشت. 1979، زمانی که مارگارت تاچر پس از زمستان نارضایتی به قدرت رسید.
داده‌های بلندمدت جمع‌آوری‌شده توسط دفتر آمار ملی (ONS) نشان می‌دهد که وقتی مهندسان شرکت‌هایی از جمله بریتیش لیلاند در آن سال از کار خارج شدند، ۱۱.۷ میلیون روز خارق‌العاده در یک ماه از دست رفتند.
آخرین باری که بیش از 2 میلیون روز کاری در یک ماه به دلیل فعالیت های صنعتی از دست رفت، 2.42 میلیون روز در جولای 1989 بود، زمانی که کارگران راه آهن، لوله و دولت محلی همگی در اعتصاب بودند. قبل از آن، نوامبر 1984، در زمان نخست وزیری مارگارت تاچر بود که اعتصاب معدنچیان بیداد می کرد.
در کنگره سالانه TUC در ماه گذشته در برایتون، با پایان کار فاجعه بار نخست وزیری لیز تراس، روحیه مخالفت آمیز بود، همراه با ناامیدی از فشارهای هزینه زندگی که بسیاری از کارگران کم دستمزد با آن مواجه بودند. تقریباً هر دبیر کل اتحادیه داستانی برای گفتن داشت در مورد یک رای گیری اعتصابی که در راه بود یا در حال انجام بود. بسیاری از آنها در خدمات عمومی کلیدی هستند و پرستاران و کارکنان پشتیبانی مدرسه، معلمان، ماماها و کارمندان دولت خط مقدم همگی برای اقدام آماده می شوند.
فشار دادن دستمزد بخش دولتی به طور مکرر به عنوان ابزاری برای ریاضت طی 12 سال گذشته مورد استفاده قرار گرفته است. جورج آزبورن، به عنوان صدراعظم، از سال 2011 تا 2013، دستمزدها را تعلیق کرد و به دنبال آن محدودیتی 1 درصدی اعمال کرد که چهار سال دیگر تا سال 2017 ادامه داشت. ریشی سوناک در طول همه گیری همه گیر، کارمندان بخش دولتی را متوقف کرد.
بر اساس گزارش موسسه مطالعات مالی (IFS)، با در نظر گرفتن تورم، میانگین دستمزد بخش عمومی اکنون 4 درصد کمتر از سال 2007 است.
کارگران بخش خصوصی نیز با فشاری طولانی مواجه شده اند، به طوری که میانگین درآمد آنها فقط 0.9 درصد بیشتر از 15 سال پیش به صورت واقعی است – اما عضویت در اتحادیه، که کمتر از یک چهارم در کل نیروی کار بریتانیا است، قوی ترین است. بخش عمومی و خدمات عمومی سابق مانند راه آهن و پست سلطنتی.
هنگامی که اعتصابات قطار در اوایل سال جاری آغاز شد، دولت بوریس جانسون به دنبال این بود که میک لینچ، رهبر اتحادیه ملی کارگران راه‌آهن، دریانوردی و حمل‌ونقل (RMT) را یک ستیزه‌جوی خطرناک معرفی کند – و القا کرد که حزب کارگر به نوعی مقصر است. . منشی حمل و نقل، گرانت شاپس، حتی به کیر استارمر نامه نوشت و از او خواست که “از دستمزدهای اتحادیه خود بخواهد صحبت کنند، نه پیاده روی”.
اگر اقدامات صنعتی به طور گسترده‌تر گسترش یابد و پرستاران، معلمان و کارمندان دولت خط مقدم را جذب کنند، ممکن است این استدلال سخت‌تر شود.
پروفسور مایکل جیکوبز، از دانشگاه شفیلد، اقتصاددان و مشاور سابق گوردون براون، می‌گوید که تورم بالا عامل کلیدی پشت افزایش کنونی در حمایت از اقدام اعتصابی بوده است.
او می‌گوید: «فکر می‌کنم تورم محرک بزرگ است، و البته جای تعجب نیست که آخرین باری که دوره‌ای از ناآرامی‌های صنعتی زیاد داشتیم، در دهه 1970، دوره تورم بالاتر نیز بود.
“باید به نقطه ای برسد که به آنها پیشنهاد کاهش دستمزد واقعی داده شود، مردم فقط می گویند، “من این را نمی پذیرم، این مضحک است.”
او می‌افزاید که همدردی عمومی با اعتصاب‌کنندگان ممکن است به کمک این حس گسترده‌تر باشد که در سراسر اقتصاد، بسیاری از مردم شاهد سخت‌تر شدن زندگی کاری‌شان بوده‌اند.
او می گوید: «با بدتر شدن شرایط کارگران، اتحادیه ها دوباره به مد بازگشته اند. «یک حس کلی وجود دارد که فشار زیادی به کارگران وارد شده است. اقتصاد گیگ یکی از نسخه‌های آن است، اما حتی در مشاغلی که ناامن نیستند، فکر می‌کنم مردم بسیار سخت‌تر از گذشته کار می‌کنند. آنها با شدت بیشتری کار می کنند و خسته ترند.»
همچنین ممکن است تصادفی نباشد که بسیاری از بخش‌هایی که اکنون مردم تهدید به ترک شغل می‌کنند، بخش‌هایی هستند که کارکنان آنها در روزهای سیاه همه‌گیری به سر کار می‌رفتند، از جمله پرستاران، معلمان و بسیاری از کارمندان دولت.
وقتی قرنطینه ها به پایان رسید، به جای پاداش گرفتن توسط یک ملت سپاسگزار، پرستاران خود را با مشکلات عقب افتاده NHS، معلمان دارای کودکان آسیب دیده به شدت از دست دادن یادگیری، و کارکنان بخش دولتی به طور کلی با کمبود بودجه مزمن مواجه شدند.
مارک سرووتکا، دبیر کل اتحادیه PCS، می‌گوید که در حال رای دادن به 150000 عضو در سراسر خدمات عمومی است تا شرایط و ضوابط آنچه را که او «این قهرمانان همه‌گیری» می‌نامد را بهبود بخشد.
او گفت: «اعضای ما از این که دولت با آنها مورد تحقیر قرار می‌گیرد به قدر کافی نوش جان کرده‌اند. هنگامی که آنها به اعتصاب رای مثبت دادند، دولت متوجه خواهد شد که اعضای ما در ارائه خدمات عمومی کلیدی چقدر حیاتی هستند.”
تونی ویلسون، از موسسه مطالعات اشتغال، می‌گوید شکاف رو به رشد بین دستمزد بخش دولتی و خصوصی نیز احتمالاً به احساس بی‌عدالتی کمک کرده است.
“تفاوت گسترده ای بین بخش دولتی و خصوصی وجود دارد. بنابراین رشد دستمزد بخش دولتی به سختی 2 درصد سال به سال است. رشد دستمزد بخش خصوصی بالای 6 درصد است. بنابراین نه تنها استانداردهای زندگی کاهش یافته است، زیرا حقوق با تورم همخوانی ندارد. این کاملاً کارگران بخش دولتی را به شدت بیشتر از همتایان بخش خصوصی آنها تحت فشار قرار می دهد.
برخی از کارفرمایان با بودجه دولتی قبلاً هشدار می‌دهند که محدودیت طولانی‌مدت دستمزد توانایی آنها را برای استخدام و حفظ کارکنان مورد نیازشان مختل میکند.
متیو تیلور، از کنفدراسیون NHS، که نماینده کارفرمایان مراقبت‌های بهداشتی است، می‌گوید: «دو کلمه‌ای که اغلب هنگام صحبت با NHS و رهبران مراقبت می‌شنوم آمازون و آلدی هستند: و دلیل شنیدن این کلمات این است که کارکنان آنها در حال ترک کردن هستند. برای کار در آمازون و آلدی.
او می افزاید: «این تا حدودی به دستمزدها مربوط می شود، اما به فشارهایی که مردم تحت آن هستند نیز مربوط می شود. این حس وجود داشت که وقتی از این وضعیت بیرون آمدیم، می‌توانیم مردم را تصدیق کنیم و شاید کمی استراحت و بهبودی به مردم بدهیم، و انجام این کار ممکن نیست – ما فقط باید شخم بزنیم. بر. این بسیار چالش برانگیز است.»
او به کمک هایی اشاره می کند که برخی از کارفرمایان مراقبت های بهداشتی برای حمایت از کارگران خود در بحران هزینه های زندگی – از جمله بانک های مواد غذایی – ارائه می دهند.
دبیر کل اتحادیه، کریستینا مک‌آنیا، که اتحادیه‌اش در حال حاضر با 350000 عضوی که در NHS کار می‌کنند، رای می‌دهد، می‌گوید: «جای تعجب نیست که صدها هزار کارگر کلیدی تصمیم می‌گیرند برای دستمزد بهتر اعتصاب کنند یا خیر. دولت باید برای جلوگیری از اختلال در خدمات با افزایش درآمد آنها وارد عمل شود.
در غیر این صورت، کارکنان ماهر و باتجربه به دلیل دستمزدهای بالاتر و کار با استرس کمتر در سایر بخش‌ها به ترک شغل خود ادامه خواهند داد. این بدان معناست که خدمات عمومی که از قبل کم کار شده اند، به سادگی فرو می ریزند و جوامع را بدون مراقبت و حمایت رها می کنند.»
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
