تمام هیس، بدون استیک: چگونه سنگاپور به مرکز صنعت گوشت گیاهی تبدیل شد | محیط

هفته گذشته، سنگاپور اولین کشوری بود که فروش تجاری پروتئینی را که “از هوای رقیق” تولید شده بود، تایید کرد، طبق شعار بازاریابی خود. سولین، پودر زرد رنگی شبیه پارمزان رنده شده، محصول میکروب هایی است که با گازها – دی اکسید کربن، هیدروژن و اکسیژن – و مواد مغذی تغذیه می شوند. به گفته توسعه‌دهنده آن، شرکت فنلاندی سولار فودز، از آن در محصولاتی مانند گوشت‌های گیاهی، نان و اسپری استفاده خواهد شد.

سنگاپور به عنوان یک کانون جهانی برای صنعت پروتئین جایگزین ظاهر شده است و استارت آپ هایی به این جزیره هجوم می آورند تا جایگزین های بدون حیوانات برای محصولات گوشتی سنتی را توسعه دهند و راه اندازی کنند.

بازیگران پیشرو صنعت غذایی جهان هفته گذشته برای اجلاس نوآوری کشاورزی-غذایی آسیا-اقیانوسیه در یک کشور-شهر گرد هم آمدند، جایی که ده ها استارتاپ و اندیشکده توافق کردند که از این پس به گوشت تولید شده در آزمایشگاه – همچنین به عنوان کشاورزی سلولی – به عنوان “کشت شده” اشاره کنند. گوشت».

میرته گوسکر، مدیر عامل اندیشکده موسسه غذای خوب (GFI) آسیا-اقیانوسیه، می‌گوید سنگاپور “بدون شک قطب پروتئین جایگزین در آسیا – و مسلماً در جهان” است. به گفته این موسسه، در حال حاضر حداقل 36 شرکت پروتئین جایگزین مستقر در شهر وجود دارد که مجموعا بیش از 213 میلیون دلار بودجه جمع آوری کرده اند.

GFI دریافته است که همراه با اسرائیل، دولت سنگاپور “باصداترین و فعال ترین در حمایت از پروتئین های جایگزین” در سطح جهان بوده است و به طور قابل توجهی در استارتاپ ها و صندوق های زیرساخت سرمایه گذاری کرده است.

سنگاپور اولین کشوری است که فروش تجاری گوشت پرورشی را به شکل ناگت مرغ و سینه مرغ تولید شده توسط گود میت، یکی از شرکت های تابعه شرکت آمریکایی Eat Just تایید کرده است. در اجلاس COP27 که از روز یکشنبه در مصر آغاز می شود، غرفه سنگاپور نمونه هایی از گوشت های کشت شده را عرضه خواهد کرد.

چگونه سنگاپور به یک مرکز فناوری غذایی تبدیل شد؟

رشد سنگاپور در بخش پروتئین جایگزین تا حدودی ناشی از جغرافیا است. این جزیره کمی بیش از 700 کیلومتر مربع وسعت دارد و کمتر از 1 درصد از آن زمین کشاورزی است.

پروفسور ویلیام چن، مدیر برنامه علوم و فناوری غذایی در دانشگاه فناوری نانیانگ، می گوید که سنگاپور بیش از 90 درصد مواد غذایی خود را به واردات متکی است که این امر آن را در برابر کمبود و تورم قیمت آسیب پذیر می کند.

چن می گوید: «در زمان صلح، ما از بیش از 170 کشور غذا وارد می کنیم.

او می گوید که دولت از سال 2014 امنیت غذایی را بررسی کرده است، به ویژه با توجه به “بحران قریب الوقوع” تغییرات آب و هوایی.

دولت یک استراتژی “30 در 30” را تعیین کرده است – هدف آن تولید 30٪ از نیازهای غذایی خود به صورت محلی و پایدار تا سال 2030 است.

این استراتژی بر افزایش تولید میوه، سبزیجات و تخم‌مرغ متمرکز است، اما دولت نیز با پیش‌بینی تقاضای آینده، روی پروتئین‌های جایگزین سرمایه‌گذاری کرده است. انتظار می رود تقاضای غذا در سطح جهان بین سال های 2005 تا 2050 حداقل 59 درصد افزایش یابد، زمانی که سازمان ملل پیش بینی کرد جمعیت جهان به 9.7 میلیارد نفر خواهد رسید.

پروفسور میشل کولگریو، که مأموریت آینده پروتئین را در CSIRO، آژانس علمی دولت استرالیا رهبری می‌کند، می‌گوید افزایش شهرنشینی و ثروت در بخش‌هایی از آسیا و آفریقا منجر به افزایش تقاضا برای پروتئین و به‌ویژه پروتئین‌های مشتق شده از حیوانات می‌شود.

او می‌گوید: «در عین حال، برای رسیدگی به شکاف غذایی در حال ظهور، ما باید این منابع مکمل پروتئین را … از گیاهی تا سلولی داشته باشیم.»

گوسکر می گوید سنگاپور تنها کشوری است که در آن “هر سه ستون پروتئین های جایگزین” – مبتنی بر گیاه، تخمیر فعال و کشت شده – به صورت تجاری به فروش می رسد.

گوسکر می‌گوید محصولات گیاهی، که به‌طور گسترده‌ای در دسترس هستند، هنوز به برابری قیمتی با گوشت‌های معمولی دست پیدا نکرده‌اند. آنها شامل پروتئین های گندم، سویا، نخود و حبوبات و همچنین از جلبک هایی مانند اسپیرولینا هستند.

سوزی اونیل، رئیس بخش تعامل با صنعت در اندیشکده Food Frontier، می‌گوید حداقل 17 تولیدکننده بین‌المللی وجود دارد که محصولات پروتئینی گیاهی از جمله Beyond Meat و Impossible را در سنگاپور می‌فروشند. استارت آپ های مستقر در آسیا شامل TiNDLE و OmniFoods هستند.

در تخمیر دقیق، ارگانیسم‌های تک سلولی مانند مخمرها برای تولید پروتئین خاصی با استفاده از منبع کربن – مانند قندها یا در مورد سولین، گازها – و نیتروژن به عنوان مواد اصلی استفاده می‌شوند. این تکنیک توسط شرکت هایی مانند پرفکت دی برای تولید پروتئین های لبنی بدون گاو استفاده می شود.

اونیل اشاره می کند که فرآیند مشابهی برای دهه ها برای تولید محصولاتی مانند مایه پنیر غیر حیوانی استفاده شده است. او می‌گوید: «همچنین انسولین و برخی ویتامین‌ها مانند B12 از این طریق تولید می‌شود.

تعداد کمی از کشاورزان مخالف هستند

گوشت پرورشی که به عنوان یک جایگزین سازگار با محیط زیست برای گوشت حیوانات معمولی معرفی شده است، هنوز به جریان اصلی رسیده است. اونیل تخمین می زند که 11 شرکت کشاورزی سلولی در سنگاپور مشغول به کار هستند، از جمله Shiok Meat که در حال توسعه میگو، خرچنگ و خرچنگ پرورشی است و Good Meat که شهرت ناگت مرغ دارد.

«تقریباً 1000 مشتری توانسته‌اند خرید کنند [cultivated chicken] گوسکر می‌گوید از طریق یک سری از رستوران‌های پاپ‌آپ و اجراهای کوچک، اما فروش در مقیاس بزرگ هنوز فاصله دارد. علیرغم کاهش قابل توجه قیمت – اولین همبرگر تولید شده در آزمایشگاه در سال 2013 300000 دلار هزینه داشت – تحقیقات مهم نشان می دهد که گوشت کشت شده ممکن است هرگز نتواند از نظر قیمت با گوشت های معمولی رقابت کند.

چن، که بخشی از هیئت نظارتی بود که ناگت‌های مرغ کشت‌شده در آزمایشگاه را تأیید کرد، می‌گوید در سنگاپور نسبت به کشورهایی که صنایع بزرگ دامداری دارند، مقاومت کمتری نسبت به منابع غذایی جدید وجود دارد، جایی که شغل کشاورزان و سایرین در زنجیره تامین گوشت ممکن است. در خطر باشد

اگر گوشت گیاهی یا پرورشی تولید می کنید [in places like the US or Brazil]او می گوید، شما باید با مقاومت روبرو شوید. در سنگاپور، ما این مشکل را نداریم.»

مزیت دیگر این است که سنگاپور قبلاً یک مرکز فناوری بود.

چن می‌گوید: «در گذار از فناوری زیست‌پزشکی به توسعه فناوری غذایی، لازم نیست چرخ را دوباره اختراع کنید. «گوشت پرورشی شکل دیگری از مهندسی بافت است. تخمیر دقیق یکی دیگر از صنایع بیولوژیکی است.

منتقدان پروتئین‌های جایگزین گفته‌اند که توسعه آنها می‌تواند معیشت میلیون‌ها تولیدکننده مواد غذایی را به خطر بیندازد و سرمایه‌گذاری منابع را از “منطقه‌سازی تولید و فرآوری مواد غذایی به شدت مورد نیاز” دور می‌کند. برخی گفته‌اند که این بخش به جای حمایت از تغییرات دگرگون‌کننده در نحوه غذا خوردن، رویکرد «مرکز بشقاب» به پروتئین در رژیم‌های غذایی را تقویت می‌کند.

چن پروتئین های جایگزین را تهدیدی برای تولیدکنندگان سنتی گوشت نمی داند. او می‌گوید پروتئین‌های جدید بعید است جایگزینی برای غذاهای موجود شوند، اما باید گزینه‌های جدیدی را ارائه دهند تا برای بحران‌های غذایی آینده بهتر آماده شویم.

“این مکمل است.”