سربازان روسی خرسون را غارت کردند، زیرا خطوط قبل از نبرد نهایی برای شهر دوباره ترسیم شدند | اوکراین

اوضاع در شهر خرسون اوکراین به سرعت در حال ناپدید شدن است. برخی اشیاء فیزیکی هستند. نیروهای روسی آمبولانس ها، تراکتورها و خودروهای شخصی دزدیده شده را با خود می برند. امور فرهنگی نیز در حال انجام است: آرشیوها، و نقاشی‌ها و مجسمه‌های موزه‌های هنر و فرهنگ محلی. حتی استخوان‌های دوست و معشوقه کاترین کبیر، گریگوری پوتمکین، از دخمه‌ای در کلیسای جامع سنت کاترین بیرون آورده شده است.

سربازان روسی این غارت را از طریق رودخانه Dnieper به سمت ساحل چپ منطقه Kherson می‌برند. آنها همچنین شهروندان محلی را تحت عنوان یک ماموریت نجات بشردوستانه اخراج کرده اند. دیگران از رفتن خودداری کرده اند. منع رفت و آمد شبانه روزی اعلام شده است. هیچ کس نمی داند که از 300000 ساکن خرسون قبل از جنگ چند نفر باقی مانده اند. به گفته بستگان کسانی که هنوز در آنجا هستند، شهر عمدتا خالی است و سرنوشت شبح‌آمیز آن احتمالاً طی چند هفته آینده در یک سری نبردهای خونین تعیین می‌شود.

پنج شنبه گذشته، پرچم روسیه از ساختمان اداری دولتی منطقه ای نئوکلاسیک خرسون پایین آمد. این ژست این گمانه زنی را برانگیخت که مسکو در آستانه رها کردن این شهر است که در اوایل ماه مارس تصرف کرد و راه را برای بازگشت پیروزمندانه ارتش اوکراین هموار کرد. از منظر نظامی این امر منطقی خواهد بود، زیرا نیروهای روسی عملاً محاصره شده اند. در عین حال، به نظر دور از ذهن است که ولادیمیر پوتین و ژنرال هایش بدون مبارزه خرسون را ترک کنند.

مردم محلی از دسیسه های مسکو متقاعد نشده اند. آلیونا لاپچوک به آن گفت: «احتمالاً این یک حقه است مشاهده کننده. روس‌ها لباس غیرنظامیان می‌پوشند و در خانه‌ها پنهان می‌شوند.»

لاپچوک که در ماه آوریل خرسون را ترک کرد، گفت که به احتمال زیاد نیروهای روسی در حال آماده شدن برای درگیری های خیابان به خیابان در پاییز و زمستان هستند. او پیشنهاد کرد که اگر این استراتژی شکست بخورد، ارتش روسیه احتمالاً خرسون را «ویران می‌کند»، تقریباً به همان روشی که ماریوپول را با خاک یکسان کرد و ده‌ها هزار غیرنظامی را کشت.

مقامات اوکراینی نیز نسبت به خروج مسکو پس از 9 ماه بدبین بودند. آنها گفتند که نیروهای تازه بسیج شده روسیه در حال ایجاد مواضع دفاعی در حومه خرسون هستند، همزمان با رها شدن پست های بازرسی در همسایه های چرنوبایوکا و استپانوفکا. آنها معتقدند که ناپدید شدن پرچم روسیه از ساختمان ها یک “حیله اطلاعاتی” برای کشاندن نیروهای اوکراینی به دام بود.

ما در حال دریافت اطلاعات ضد و نقیض هستیم. حرکتی از کرانه راست به سمت چپ وجود دارد. سرهی خلان، معاون شورای منطقه ای خرسون گفت، درک این که دقیقاً قصد روسیه چیست دشوار است. گزارش‌های موثقی وجود داشت که سربازان روسی از اسکله‌ای به اسکله دیگر در کنار رودخانه می‌رفتند، برخی قایق‌ها را دزدیدند و برخی دیگر را غرق کردند. «قایق‌های خوب یدک‌کش می‌شوند و می‌برند. یکی از محلی ها گفت: آنچه را دوست ندارند با تبر خرد می کنند.

خلان گفت که مقامات اشغالگر روسیه دکل ها را منفجر کرده اند و خرسون را بدون اتصال به اینترنت و تلفن همراه باقی گذاشته اند. در بحبوحه این خاموشی خبری، مقامات روسی از مردم محلی خواستند تا آنجا را ترک کنند و نسبت به اقدامات “تروریستی” قریب الوقوع ارتش اوکراین در حال پیشروی هشدار دادند. مسکو همچنین مخزن خاخوفکا را در بالادست مین گذاری کرد و قصد داشت در صورت افتادن آن به دست اوکراین، سیل خرسون و ایجاد فاجعه زیست محیطی ایجاد کند.

از اواخر تابستان، نیروهای مسلح کیف اقدام به ضدحمله کرده اند. آنها تقریباً تمام استان خارکف در شمال شرقی کشور را آزاد کرده اند و به بخش های روستایی منطقه خرسون که یک استپ وسیع است، رانده شده اند. روسیه اکنون کنترل بخش کوچکی از کرانه غربی دنیپر را در دست دارد. در ماه سپتامبر ولادیمیر پوتین استان های خرسون، زاپوریژژیا، دونتسک و لوهانسک را “الحاق” کرد. بنابراین هرگونه عقب نشینی از شهر خرسون شرم آور خواهد بود.

با این وجود، به نظر می رسد یک نوع «مرز» جدید در حال شکل گیری است، با دنیپر یک مانع طبیعی تسخیرناپذیر در برابر موج های آتی اوکراین. در هفته گذشته، سربازان روسی اوکراینی ها را از خانه هایشان در ساحل چپ رودخانه بیرون کردند. آنها سپس وارد شدند. یک خط دفاعی در حال ایجاد است که از شهر Velyka Znamyanka در استان Zaporizhzhia تا Nova Kakhovka در منطقه Kherson امتداد دارد. روسیه مقر ارتش خود را به شهر بندری اسکادوسک نزدیکتر به کریمه منتقل کرده است.

پست‌های تلگرامی از روستاهای منطقه حکایت از اشغال املاک خصوصی «اورک‌ها» (سربازان روسی) دارد. مردم محلی می گویند که در هلادکیوکا، در منطقه اسکادوسک، آنها دو ردیف از هرم های مثلثی بتنی را در کنار یک جنگل قرار داده اند و مشغول کندن سنگر و قطع درختان بوده اند. در Nova Mayachka، آنها به ساختمان شورا نقل مکان کرده اند و با خود آشپزخانه ها و مخازن صحرایی آورده اند. مردم محلی می افزایند که سربازان از مغازه ها ظروف می خرند و تمرینات آموزشی انجام می دهند.

به گفته ناتالیا بیمبیراتیه، داوطلب منطقه خرسون، به ساکنان تخلیه شده به زور گفته می شود که فقط لباس گرم، اشیاء قیمتی و اسناد را با خود ببرند. به آنها دستور داده شده است که مرغ، سگ و دارایی را پشت سر بگذارند. «این یک فاجعه انسانی است. اخراج دو هفته است که ادامه دارد.» «کسانی که تا کنون بیدار مانده اند، بیشتر مستمری بگیران یا افرادی بوده اند که بستگان بیمار دارند. ما نمی دانیم چند نفر رفته اند و چند نفر باقی مانده اند.»

سازمان های حقوق بشر اوکراینی می گویند برخی از ساکنان به زور آواره شده در آسایشگاه های یخ زده در نزدیکی اسکادوسک رها شده اند. آنها ادعا می کنند که دیگران به منطقه کراسنودار روسیه، یک نقطه میانی در سفری که به سیبری ختم می شود، فرستاده شده اند. صدها کودک که توسط والدین خرسون به مدارس تابستانی روسیه فرستاده شده بودند، بازگردانده نشدند، مکان آنها مشخص نیست. گروه های حقوق بشر با استناد به پیام های تلگرامی گزارش می دهند که در حال حاضر 2000 نفر در اردوگاه های شهر کریمه یوپاتوریا هستند.

در همین حال، ارتش اوکراین در حال نزدیک شدن به خرسون است. این کشور از توپخانه دوربرد تدارک دیده شده توسط ایالات متحده برای از بین بردن یک گذرگاه پانتونی روسی بر فراز دنیپر، در کنار پل آنتونیفسکی شهر که قبلاً با دهانه برخورد کرده است، استفاده کرده است. هدف از بین بردن تدارکات و زنجیره تامین ماشین جنگی روسیه است و حضور آن در داخل خرسون غیرقابل دوام است. عقب نشینی هایی نیز داشته است. تلاش برای شکستن دفاع روسیه در جنوب روستای داویدیو برید یک نابودی پر هزینه بود و بسیاری از سربازان اوکراینی کشته شدند. به استثنای تعداد انگشت شماری از همکاران، اکثر ساکنان خرسون طرفدار اوکراین هستند. «خرسون جهنم است. مردم ربوده و شکنجه می شوند.

او افزود: «آنها الگوریتم یکسانی دارند. مردم را به شدت کتک می زنند، دنده هایشان را می شکنند و بعد به آنها تجاوز می کنند. در حال حاضر اخراج اجباری از خرسون وجود دارد. دنیا باید بداند. روسیه در حال نابودی اوکراین و مردم اوکراین است.

لاپچوک از تجربه شخصی وحشتناک صحبت کرد. در اواخر ماه مارس، همسرش ویتالی – یک سرهنگ پلیس و عضو سرویس دفاع سرزمینی خرسون – با یکی از دوستانش برای تحویل تجهیزات بشردوستانه بیرون رفت. نیروهای روسی چند ساعت بعد او را در حالی که غرق در خون بود، فک‌هایش کبود و بینی‌اش شکسته بود، بازگرداندند. لاپچوک به یاد می آورد: «آنها گفتند که ما تروریست هستیم. سربازان آپارتمان را بازرسی کردند و او، شوهرش و پسر نوجوانشان را دستگیر کردند.

آنها در حالی که کیسه هایی روی سرشان بود به ایستگاه پلیس منتقل شدند. «آنها گفتند ما نازی هایی هستیم که از روس ها متنفریم. من گفتم این غیرممکن است زیرا من روسی زبان و یهودی بودم. لاپچوک گفت: احمقانه بود.

او گفت زمانی که پس از یک “بازجویی” اولیه، سربازان ویتالی را به یک اتاق شکنجه زیرزمین بردند، دچار هیستریک شد. او گفت: «آنها به من گفتند که او یک «تروریستی» است که اعتراف کرده و در روسیه محاکمه خواهد شد.

لاپچوک و پسرش همان شب آزاد شدند. او به خانه برگشت و متوجه شد که شخصی موشکی به اتاق نشیمن شلیک کرده و سقف و پنجره‌ها را منفجر کرده است. تمام ساختمان های دیگر نزدیک دست نخورده بودند. او پیامک های ناامیدانه ای به تلفن شوهرش می فرستاد. او گفت که یک افسر اطلاعاتی FSB با تظاهر به ویتالی به آنها پاسخ داد. او همچنان امیدوار بود که او زنده باشد و ممکن است به عنوان اسیر جنگی مبادله شود.

این حقیقت وحشتناک در اواخر ماه مه زمانی آشکار شد که یک مرد محلی به دنبال خرچنگ در رودخانه Dnieper شنا کرد. او جسدی را دید که به شدت تجزیه شده بود. وزنه ای به پاهایش وصل شده بود که به هم بسته بودند. یک پزشک قانونی با لاپچوک تماس گرفت و او توانست ویتالی را با یک نقطه قابل مشاهده در ساعد چپ او شناسایی کند. من خیلی خوش شانس بودم که از خرسون فرار کردم. او که هفته گذشته در کیف صحبت می کرد، گفت: بازگشت برای مراسم خاکسپاری شوهرم خیلی خطرناک بود.

او در حالی که گریه می کرد، ویتالی را مردی تحصیل کرده با مدرک دکترای روانشناسی توصیف کرد که در آکادمی خرسون به پلیس آموزش می داد. او آخرین لحظات با هم بودنشان را به یاد آورد. «در آن زمان متوجه آن نبودم. به چشمان شوهرم نگاه کردم که کیسه هایی را روی سرمان گذاشتند و گفتم: “ما از همه اینها جان سالم به در خواهیم برد”. این آخرین باری بود که او را دیدم.»