پناهجویان «بسیار آسیب‌پذیر» بیشتر در مرکز لندن در خواب ناآرام یافتند | مهاجرت و پناهندگی

پناهجویان گرسنه و گیج از شرق آفریقای جنگ زده پس از اینکه وزارت کشور بدون ارائه سرپناه جایگزین، تعداد زیادی از مردم را از مرکز رسیدگی به مهاجرت Manston در کنت خارج کرد، در مرکز لندن در حال خوابیدن پیدا شدند.

حداقل 18 پناهجو در حال حاضر این هفته پس از اینکه حداقل دو اتوبوس آنها را در ایستگاه ویکتوریا رها کردند، در خیابان ها خوابیدند و سه موسسه خیریه و دو شورا مجبور به ارائه کمک اضطراری شدند.

هفت نفر از “افراد بسیار آسیب پذیر” از اتیوپی، اریتره، مصر و کویت بدون خانواده یا دوستان در بریتانیا دو شب را در فضای باز گذراندند. آنها اکنون توسط موسسه خیریه Crisis که مت داونی، مدیر اجرایی آن، وزارت کشور را به ایجاد “گیج و سردرگمی محض” متهم کرد، به آنها کمک می کند.

آنها در میان پناهجویان – از جمله برخی از افغانستان و سوریه – بودند که با اتوبوس از کنت به لندن رفتند، پس از آن که وزیر کشور، سوئلا براورمن، دستور داد که مردم پس از خشم به دلیل شرایط از جمله سرما، ازدحام بیش از حد و بیماری جابجا شوند.

روز جمعه، در بحبوحه فشارهای مداوم بر براورمن برای کنترل بحران در منستون، کریس فیلپ، وزیر کشور، از سوی لیبرال دموکرات‌ها به «خشنودی بی‌پروا» متهم شد، زیرا گفت: «اگر مردم تصمیم بگیرند که به طور غیرقانونی وارد کشوری شوند. و بیهوده … شروع به شکایت از شرایط کمی سخت است.» این مرکز پر ازدحام که بیش از 4000 نفر را در خود جای داده است، از خیمه های شبانه برای خواب استفاده می کند و گزارش هایی از شیوع دیفتری و کووید وجود دارد.

سخنگوی داونینگ استریت نخست‌وزیر را از اظهارات فیلپ دور کرد و گفت: «این افراد سزاوار این هستند که با آنها با شفقت و احترام رفتار شود.»

وزیر مهاجرت، رابرت جنریک، هنگامی که روز جمعه از دوور بازدید کرد، مورد انتقاد برخی از ساکنان قرار گرفت. تقریباً 40000 نفر در سال جاری پس از عبور از کانال مانش با قایق های کوچک وارد بریتانیا شده اند.

روز پنجشنبه، یک گروه جداگانه متشکل از 11 نفر که برچسب های مچ دست بسته بودند و مدارک مربوط به منستون را به همراه داشتند در خیابان های وست مینستر پیدا شدند. گمان می رود که آنها روز سه شنبه رها شده باشند.

چهار نفر نخواستند با شورا یا تیم های خشن آن درگیر شوند و رفتند. هفت مورد در هتل ها قرار داده شد. روز جمعه، شورا در تلاش بود تا این گروه را به لونار هاوس در کرودون، یک مرکز پردازش مهاجرت وزارت کشور، برساند تا توسط مقامات ارزیابی شود، جایی که به گفته داونی، به برخی از آنها گفته شده است که برای اسکان به دفتر Croydon Crisis مراجعه کنند.

او گفت: «ما در تلاش بوده‌ایم از مردم کمک بگیریم و تلاش کرده‌ایم مسکن و حمایت از آنها دریافت کنیم و تلاش می‌کنیم تا بفهمیم چرا وزارت کشور با توجه به اینکه مسئولیتی در قبال این افراد دارند، چرا وزارت کشور مردم را به ما ارجاع می‌دهد.

براورمن به خاطر لفاظی هایش هنگام بحث در مورد بحران جاری مورد انتقاد قرار گرفته است، اما نخست وزیر از انتخاب کلمات خود دفاع کرده است. ریشی سوناک در مصاحبه ای با تایمز از وزیر کشورش حمایت کرد و گفت که بریتانیا با “تهاجم” مهاجران غیرقانونی روبرو است.

سایرینی که این هفته توسط مربی در وست مینستر بدون هیچ اقامتگاهی رها شدند، برخی از آنها دمپایی به تن داشتند، بعداً پس از کمک داوطلبان خیریه Under One Sky به نورویچ منتقل شدند. یکی گفت: «فکر می‌کردم برای ما هتلی ساخته شود. [The coach driver] گفت: «هرجا می‌خواهی برو، مسئولیت من نیست».

شورای شهر نوریچ اعلام کرد که وزارت کشور هیچ هشداری به آن نداده است که آنها صبح روز پنجشنبه به آنجا می آیند. استفان ایوانز، مدیر اجرایی شورا، گفت: “ما نمی دانیم آنها چه کسانی هستند و نمی دانیم آنها به کجا در شهر رفته اند.”

میک کلارک، مدیر اجرایی Passage، یک موسسه خیریه که با شورای وست‌مینستر همکاری می‌کند، گفت: «شکه شدیم» از یافتن افرادی از منستون که در حال خوابیدن هستند و خواستار بازنگری فوری دولت در مورد چگونگی وقوع این موضوع شده است، زیرا این وضعیت وحشتناک نمی‌تواند تکرار شود». هتل هایی برای هفت نفر پیدا کرد.

آدام هوگ، رهبر شورای وست مینستر، روز جمعه وزارت کشور را متهم کرد که “در هراس فرو رفته است”.

او گفت: «آشوبی که مرکز ورود در منستون را فرا گرفته است، اکنون بر شوراهای سراسر کشور تأثیر گذاشته است. «این قابل قبول نیست که افرادی که به دنبال پناهندگی در بریتانیا هستند عملاً در ایستگاه اتوبوس رها شوند و به حال خود رها شوند. ما به پاسخی انسانی تر و رک و راست تر، سازمان یافته تر نیاز داریم.

داونی گفت، افرادی که پس از اخراج از منستون مجبور به خوابیدن سخت شدند، شرایط “وحشتناک” را در مرکز مهاجرت توصیف کردند.

او گفت: «آنها از حضور در اتوبوس، گرم، خوشحال بودند. آنها فکر می کردند که قرار است مسکن یا محل اقامت در لندن برایشان فراهم شود. افرادی که ما دیدیم هیچ خانواده و دوستی در بریتانیا نداشتند.»

پس از دو شب در خیابان، پنج شب در هتل ها و دو شب در محل اقامت تخصصی با میزبانان قرار گرفتند. داونی گفت: «مردم نمی‌دانند حقشان چیست و ما نمی‌دانیم وزارت کشور چه برنامه‌ای برای آنها دارد.

وزارت کشور گفته است: “رفاه افرادی که تحت مراقبت ما هستند بسیار مهم است و پناهجویان تنها زمانی از منستون آزاد می شوند که ما اطمینان حاصل کنیم که آنها مسکن برای رفتن دارند. هر پیشنهادی در غیر این صورت اشتباه است.»