رودریگو بنتانکور بی باک، تاتنهام را تحت فشار نگه می دارد | تاتنهام هاتسپر

آراودریگو بنتانکور چهار ساله بود که مادرش درگذشت. به همین دلیل است که پیراهن شماره 30 را به یاد تاریخ تولد او می پوشد. وقتی 13 ساله بود، شهر کوچکش در اروگوئه را ترک کرد و در آکادمی بوکا جونیورز در بوئنوس آیرس زندگی کرد. وقتی 19 ساله بود، این شانس را داشت که به اروپا برود، تصمیمی که او را به وحشت انداخت. او بعداً به یاد آورد: “وقتی آنها در مورد احتمال آمدن به یوونتوس صحبت کردند، من وحشت کردم.” “من بسیار خوشحال بودم، اما همچنین بسیار ترسیده بودم.”

نکته لایروبی همه اینها در حال حاضر این است که وقتی شما بر چالش هایی با این بزرگی غلبه کردید، شاید در مورد احتمال اینکه در خط هافبک سه بر دو بیشتر شوید، راحت تر می شوید. زندگی به بنتانکور آموخت که سریع بزرگ شود، که تنها دفاع واقعی در برابر ناملایمات، نترسی است. این می تواند به خوبی بلوغ غیرمعمول او را در زمین توضیح دهد، سرسختی که او را به یکی از تاثیرگذارترین هافبک های لیگ برتر تبدیل کرده است و – با پوزش از هری کین – احتمالا بهترین بازیکن تاتنهام در این فصل.

بنتانکور در بیشتر 9 ماه حضورش در فوتبال انگلیس، توانسته کارش را زیر نظر داشته باشد. او در همان روزی با دژان کولوسفسکی که به وضوح هیجان‌انگیزتر بود، قرارداد امضا کرد، در رختکن بین‌المللی با ستارگان مناسبی مانند لوئیس سوارز و ادینسون کاوانی و فدریکو والورده مشترک است، گل‌ها و پاس گل‌های کمی می‌دهد، و بازی‌هایی را که به راحتی می‌توان انجام داد را ندارد. قطعه قطعه شود و به یک موسیقی متن وحشتناک Eurodance در یوتیوب تنظیم شود.

حتی در حال حاضر نیز بیشتر چشم‌ها به سوی پیر-امیل هویجرگ، شریک خط میانی‌اش، جذب می‌شود، بازیکنی که با دیوانگی عرق‌آلود مردی که در حالی که شورت بیکن پوشیده است، توسط سگ‌های وحشی تعقیب می‌شود، دور زمین اشک می‌ریزد.

بنابراین، برای کسانی که از نزدیک تماشا نمی‌کنند، می‌توان دقیقاً آنچه را بنتانکور در آنجا انجام می‌داد نادیده گرفت، به‌ویژه در خط میانی تاتنهام که اغلب به نظر می‌رسد تحت فشار و کشیده به نظر می‌رسد و در اثر ضدحمله آنتونیو کونته به نازکی مولکولی رسیده است. . اما دیدن بنتانکور به عنوان قربانی ناسپاس کونته بال به معنای اشتباه خواندن موضوع است. برعکس: او کسی است که این کار را انجام می دهد.

یکی از معیارهای اهمیت او این است که تاتنهام وقتی در زمین است هر 96 دقیقه یک گل دریافت می کند و زمانی که او نیست هر 56 دقیقه یک گل دریافت می کند.

حتی با معیارهای او، هفته گذشته به ویژه برای این بازیکن 25 ساله خوب بوده است. روز سه‌شنبه در مارسی یک عملکرد هیجان‌انگیز در لیگ قهرمانان وجود داشت: یک جمعیت متخاصم، یک محاصره دفاعی، همه چیز در خط. قبل از آن، برنده زمان مصدومیت مقابل بورنموث در روز شنبه بود، و در حالی که بنتانکور به ندرت گل می زند، این گل تقریباً به همان اندازه ای بود که می توان تصور کرد: دریافت توپ در یک منطقه شلوغ، با انبوهی از مخالفان. پیراهن، و با این حال هنوز به نوعی این لطف را پیدا می کند که نقطه خود را انتخاب کند و توپ را از میان جنگلی از بدن ها عبور دهد. حالا او برای دیدار یکشنبه با لیورپول آماده می شود.

خونسردی او تحت فشار – توانایی تکل بی رحمانه، بازی دادن سریع با هر دو پا، دویدن خستگی ناپذیر در شلوغ ترین قسمت زمین – چیزی است که او را متمایز می کند. سلاح های اصلی او ترس، تعجب، کارایی بی رحمانه و ارادت تقریباً متعصبانه به مطبوعات است. در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا، او در بین پنج بازیکن برتر از نظر مسافت طی شده، در بین بازیکنانی که حداقل 500 دقیقه داشتند، قرار داشت. حداکثر سرعت او از کولوسفسکی یا ریچارلیسون بالاتر بود. این هفته رایان سسنیون فاش کرد که بنتانکور کمترین درصد چربی بدن را در بین بازیکنان تاتنهام دارد.

پس چرا یوونتوس آماده بود که او را تنها با 15 میلیون پوند در ژانویه آزاد کند؟ تا حدی این حرکتی بود که بر اساس مصلحت‌های کوتاه‌مدت انجام می‌شد: آن‌ها که مملو از بدهی بودند، مشتاق بودند برای جذب دوسان ولاوویچ از فیورنتینا سرمایه آزاد کنند. اما این حس در تورین نیز وجود داشت که او زیر نظر ماسیمیلیانو آلگری شروع به رکود کرده بود و اشتباهات شروع به ورود به بازی او کردند. و با این حال پیشرفت بنتانکور از آن زمان نشان می دهد که ناهماهنگی او بخشی از یک اختلال بسیار گسترده تر در باشگاه بوده است، آرزوی دروغگویی عمیق. مدیر فیلمهافبک سبکی که یوونتوس از زمان جدایی میرالم پیانیچ در سال 2020 فاقد آن بوده است.

بنتانکور واقعاً آن نوع بازیکن نیست، اما او یک نابودگر مستقیم هم نیست. در واقع شما تعجب می‌کنید که آیا کونته چیزی از خودش در بنتانکور می‌بیند: یک هافبک نترس، پرانرژی، با مسافت پیموده‌شده بالا با محدوده پاس‌های خوب و رگه‌های مبارزاتی که او بسیار تحسین می‌کند.

مشابه جدیدتر ممکن است موزا دمبله باشد، یکی از بازیکنان دست کم گرفته شده در آن تیم جادوگر مائوریسیو پوچتینو. این توانایی برای تبدیل دفاع به حمله با حداکثر سرعت و حداقل خطر، شاید بارزترین نقص تیم‌های اخیر تاتنهام بوده است، و منطقه‌ای که نامزدهای قبلی جووانی لو سلسو، تانگوی اندومبله و هری وینکز به درجات مختلف در آن ناتوان بودند.

این یک فصل کنجکاو برای تاتنهام بود، که در رده سوم قرار دارد اما این تصور را ایجاد کرده است که تیمی در لبه مرزهای خود بازی می کند: مربی خوب و از نظر ذهنی سخت اما فاقد عمق و انسجام رقبای خود است. و به تعبیری این بنتانکور است، بیشتر از کین یا هوجبیرگ، که این سمت دیوانه و شکننده را در کنار هم نگه داشته است. حاشیه ها به اندازه کاغذ نازک هستند. آتش های کوچکی به هر طرف که نگاه می کنی وجود دارد. انبوهی از مخالفان که به پاشنه‌هایشان می‌چسبند و بویی مبهم از پیش‌بینی در هوا. و به گمان شما، او این را بیشتر دوست دارد.