قطر که منتقدانش را نژادپرست می‌خواند، بحثی را آغاز می‌کند که شاید ارزش داشته باشد | جام جهانی 2022

تیاو فیلم مثلث غم که ماه گذشته اکران شد، صحنه «استفراغ شدید» را نشان می‌دهد که بینندگان را به دو دسته تقسیم کرده است. چیدمان فیلم – افراد پولدار در یک قایق تفریحی – به عنوان طنزی برای فوق ثروتمندان و کسانی است که از آنها حنایی می کنند. مجموعه بزرگ مسمومیت غذایی برای بیان انزجار از بیهودگی این زندگی های بیش از حد فاسد استفاده می شود.

برخی در شوک خارج شده اند. برخی دیگر اعتراض کرده اند که استفراغ بیانگر انزجار است و نه چیز دیگر، میلیاردرها هم مردم هستند. که در ازای آن، انسانیت زدایی از این افراد پاسخی ناپسند است. طبقه بیش از حد نیز احساساتی دارند. این باید نقطه شروع ما باشد.

این حداقل یک دیدگاه ظریف است. و با این روحیه کمتر و نه بیشتر صفرا، درست است که با تمام حساسیت به خط تکراری که اخیراً از گفتمان پیرامون جام جهانی قطر و مالکیت باشگاه های فوتبال اروپایی برخاسته است، پرداخته شود. نظارت بر حقوق بشر و معاملات مالی به طور فزاینده ای توسط حاکمان کشورهای خلیج فارس و سخنگویان آنها به عنوان نوعی نژادپرستی توصیف می شود.

تنها هفته گذشته وزارت امور خارجه قطر سفیر آلمان را احضار کرد تا در مورد اظهارات نانسی فایسر وزیر کشور در انتقاد از سابقه حقوق بشر قطر توضیح دهد. یک یادداشت دولت قطر حاکی از آن است که آلمان در واقع از یک شعار نژادپرستانه استفاده می کند، که خانواده حاکم قطر “ده ها سال است که از یک کلیشه ناعادلانه رنج می برند”.

این اولین بار نیست که به این نکته اشاره می شود. تا سال 2015 سرمقاله روزنامه الرایا، یک فیلتر حامی دولت، علیه “کارزار نژادپرستانه” برای تضعیف جام جهانی قطر، در این مورد یافته های فساد در مورد روند مناقصه فیفا، خشمگین شد. ناصر الخاطر، مدیر اجرایی جام جهانی نیز در مصاحبه اخیر با اسکای اسپورت از رد این ایده خودداری کرد و در پاسخ به این سوال که انتقادها “احتمالا” انگیزه نژادی داشته است.

قطر در اتخاذ این دیدگاه تنها نیست. دو هفته پیش در یک جلسه توجیهی ناشناس مرتبط با منچسترسیتی، اظهارات یورگن کلوپ در مورد قدرت مالی سیتی به عنوان بیگانه هراسی مرزی در نظر گرفته شد.

از یک طرف این را می توان به عنوان روابط عمومی هوشمند در نظر گرفت. به ویژه قطر یک کارفرمای سریالی از نوع کشتی های روابط عمومی غربی است که شاهد حرکت مات در اینجا خواهند بود. کمی گل بریزید، لبه‌ها را محو کنید، استخوان قبیله خود را پرتاب کنید. از آن یکی، نشان دهندگان فضیلت پسااستعماری خارج شوید. و به فروش اسلحه، برده داری تاریخی یا جنگ خلیج فارس اشاره نکنید.

از سوی دیگر، اگر دست اندرکاران معتقد باشند که این موضوع درست است، این موضوع کاملاً مشروع است و باید با حساسیت با آن برخورد کرد. میلیاردرهای بیش از حد فوتبال، مانند ساکنان آن قایق بادبانی پر از استفراغ، مردم نیز هستند.

از جهات دیگر هم نکته جالبی است. برای شروع، از کسانی که آن را انجام می دهند، به بررسی دقیق منصفانه دعوت می کند. بعلاوه این پاسخ آشکار وجود دارد که نشان دادن نگرانی در مورد فساد، عدم تحمل و مرگ کارگران ناشی از نژادپرستی، بی ارزش کردن و بی احترامی به نژادپرستی است که افراد کمتر توانمند معمولاً از آن رنج می برند. و انجام این کار برای منفعت سیاسی چیزی است که مستقیماً خارج از فیلمنامه ترامپ، کتابچه راهنمای پوتین، کتاب بازی با عنوان یک میلیاردر است.

پس ماده اینجا چیست؟ به سختی می توان شاهد واقعی بیگانه هراسی در سخنان کلوپ مشاهده کرد. کلوپ گفت: “هیچ کس نمی تواند در مسائل مالی با سیتی رقابت کند”. کلوپ گفت: مهم نیست که چقدر هزینه دارد، شما فقط آن را انجام دهید. کلوپ گفت: “سه باشگاه در فوتبال جهان وجود دارد که می توانند آنچه را که می خواهند از نظر مالی انجام دهند. این قانونی است و همه چیز، خوب است، اما آنها می توانند آنچه را که می خواهند انجام دهند.

در اینجا چیزی وجود ندارد که اظهار نظر منصفانه نباشد. این موردی است که سه باشگاه ملی-دولتی در رده های بالای اروپا وجود دارد و هر سه آنها یک خط ساحلی مشترک دارند. شاید کلوپ می توانست با ذکر خطوط اعتباری وحشی که به برخی از اعضای «کارتل» تعلق می گیرد یا پوچ بودن بدهی الیگارشی در حال چرخش چلسی، تعادل ایجاد کند. اما آن باشگاه ها هنوز هم می توانند نابود شوند. خواه یک کشور خلیج فارس باشد یا دولت دانمارک رقبای محلی شما را بخرد، این یک موضوع قانونی است.

با توجه به امتناع باشگاه از ارائه جزئیات بیشتر یا ادامه پرونده با چنین اتهام جدی، نمی‌توان عمیق‌تر به این موضوع پی برد که چرا سیتی احساس می‌کند این بیگانه‌هراسی مرزی است. سیتی در این هفته از پاسخ دادن به سؤالات در مورد این موضوع خودداری کرده است.

بنابراین فقط در آنجا معلق مانده و به ماتریس نظر تغذیه می شود. و جای تعجب نیست که مکان دیگری که این ایده در آن ریشه دوانده است، در رسانه های اجتماعی است که با صداهایی در حال هجوم است که با میهن پرستی ستودنی به اخبار غیر همدردی قطر پاسخ می دهند.

برخی از این ها می تواند القا شود. این هفته در هلند مشخص شد که قطر حداقل به 50 هوادار هلندی برای سفر به جام جهانی ماه آینده در ازای امضای سندی مبنی بر تعهد به انجام “سهم مثبت” پول پرداخت می کند. این نقش سفیر شامل لایک کردن برخی از پست‌های آنلاین و از همه جالب‌تر، اقدام علیه «نظرات توهین‌آمیز» از طرف اشخاص ثالث است.

و بدون شک همه اینها تنها بخشی از بازی در حال حاضر است، مکملی برای انواع رسمی تر مدیریت شهرت. فیفا شرکت آمریکایی Weber Shandwick را برای مدیریت روابط عمومی خود در جام جهانی استخدام کرده است. غول جهانی Teneo به قطر توصیه می کند. در این شرکت، مدیریت روایت به هر نحوی که مشتری شما مناسب بداند، مشروع است.

اما شایان ذکر است که در این مسیر به دو نکته توجه شود. اول، شرکتی که دارید. به عنوان مثال، ولادیمیر پوتین که ممنوعیت روسیه از مسابقات ورزشی را اقدامی نژادپرستانه توصیف کرده است. یا شیخ احمد از کویت، رئیس سابق شورای المپیک آسیا، که منتقدان قطر را به “اقدامات نژادپرستانه” در سال 2014 متهم کرد و سال گذشته به تقلب محکوم شد. یا در واقع سپ بلاتر، که به نمایندگان در کنگره آفریقا 2015 گفت که حملات به جام جهانی قطر “نژادپرستانه” است، واکنشی به افشاگری هایی که با محکومیت های جنایی مختلف خاتمه می یابد.

امیدوارم این نوع اظهار نظر حداقل بحث را باز کند. بدون شک کارگران ابوظبی از نگرانی مالکان سیتی در مورد مشخصات نژادی استقبال خواهند کرد. سال گذشته عفو بین‌الملل فاش کرد که پلیس امارات 375 کارگر مهاجر آفریقایی را در نیمه‌شب دستگیر کرده و آنها را بدون محاکمه اخراج کرده است.

گزارش عفو بین‌الملل در پایان می‌گوید: «مقامات صدها نفر را بر اساس رنگ پوستشان وحشیانه کرده‌اند، با آنها در بازداشت بدرفتاری کرده، دارایی‌های شخصی و حیثیت آنها را سلب کرده‌اند». که قطعا شبیه بیگانه هراسی مرزی به نظر می رسد.

قطر نیز با معطوف ساختن کانون توجه به این مسائل، مسلماً به خود خدمت کرده است. گزارش اخیر فرستاده ویژه سازمان ملل در مورد نژادپرستی «نگرانی های جدی تبعیض نژادی ساختاری» در جامعه قطر و «نظام دفاکتو کاست مبتنی بر منشاء ملی» را بیان کرد. احتمالاً اکنون این مشکلات باید در دستور کار قرار گیرند.

هیچ کدام از اینها به این معنی نیست که قطر لزوماً اشتباه می کند. ممکن است کمپین نژادپرستانه ای برای به تصویر کشیدن شرایط کاری آن یا جرم انگاری همجنس گرایی به عنوان چیزهای بد وجود داشته باشد. مالکان منچسترسیتی می توانند قربانی تعصب واقعی باشند، صرف نظر از مسائلی که در امارات وجود دارد.

یک نکته مشروع نیز وجود دارد که ملت های دیگر نیز در همین تقصیرها مقصر هستند. ایالات متحده در حالی که تقریباً در همه قاره‌ها نیروهای خود را مستقر می‌کرد، جام جهانی را برگزار کرد. بریتانیا اخیراً میزبان رسوایی ویندراش و فینال مسابقات قهرمانی اروپا بود.

اما این هم بحث مدرک است. انتقاد از قطر از سوی نهادهای حقوق بشر، اتحادیه‌های کارگری و صداهای چپ‌گرا صورت گرفته است. آیا عفو بین الملل نژادپرستانه است؟ آیا آنتونیو رودیگر نژادپرست است؟ آیا یونیسون نژادپرست است؟ آیا تنها افراد غیرنژادپرست آدیداس، مک دونالد، بودویزر، کوکاکولا و ویزا هستند که عاقلانه شورای خود را در جام جهانی قطر نگه داشته اند؟

این خطی است که با رسیدن سر و صدا در اطراف قطر 2022 به اوج خود، بیشتر مورد بررسی قرار خواهد گرفت. و موضوعی که باید به عنوان چیزی فراتر از یک جشن صفراوی مشترک تلقی شود. هر چند با این شرط که چنین اظهاراتی بدون محتوای مناسب، ارزان یا آزاردهنده به نظر می رسند. و این خطر وجود دارد که فریادهای تبعیض از سوی قدرت‌داران بسیار ثروتمند فوتبال برای افراد کم‌ممتاز کمی توخالی باشد، یا مانند یک تهمت نادرست به نظر برسد.

اینها تنها بخشی از انحرافاتی است که قبل از اینکه به کسب و کار اصلی بازی و تماشای فوتبال بپردازیم، باید از بین برود. چه کسی می‌داند، شاید فراتر از صحبت‌ها، استفراغ بی‌پایان بلوف و ضد اتهام، حتی ممکن است سایه‌ای از پیشرفت در انتظار انجام باشد.