آیا دوران ایلان ماسک می تواند پایان میلیاردرهای رسانه های اجتماعی باشد؟ | ریچارد سیمور

تیویتر توسط کم جذاب ترین ترول آن به قیمت 44 میلیارد دلار تصاحب شده است. زمانی که ایلان ماسک در این پلتفرم سهم گرفت، ادعا کرد که این پلتفرم برای تضمین «آینده تمدن» و حفظ «میدان شهری دیجیتالی مشترک» بوده است. به طور تقریبی، این بدان معناست که ثروتمندترین مرد جهان مگافون مورد علاقه خود را خریده است.

ماسک با 112.1 میلیون دنبال کننده، یک تلاشگر وسواسی توئیتر است: بزرگترین توجه جوینده اقتصاد توجه. از نامیدن بی‌اساس یک غواص بریتانیایی «پدو» گرفته تا شیرین کاری گیج‌کننده‌اش در دفتر مرکزی توییتر – که با سینک آشپزخانه آمد و این جمله را به زبان آورد: «بگذارید آن غرق شود» – او به وضوح فکر می‌کند کمدی بالاترین حد اوست. او من را به یاد سخنان کریستوفر هیچنز در مورد یک دشمن می اندازد: او “فکر می کند باهوش است و نیمه درست می گوید”.

ماسک می گوید که خرید توییتر “راهی برای کسب درآمد نیست”. این قطعا درست است. این شرکت سال ها برای کسب سود تلاش کرد. این شرکت 90 درصد از درآمد فعلی خود را از تبلیغات تنها به 217 میلیون کاربر «قابل کسب درآمد» می رساند (و به طور غیرقانونی از داده های خصوصی آنها برای هدف قرار دادن تبلیغات برای آنها استفاده می کند). اما این تنها کسری از کاربران فعال ماهانه در سایت هایی مانند فیس بوک (2.8 میلیارد)، TikTok (1.2 میلیارد)، یوتیوب (2 میلیارد) و اینستاگرام (1.4 میلیارد) است.

با این حال، توییتر تبلیغات بسیار خوبی داشته است: نه فقط برای منیت زپلین ماسک، بلکه برای تجارت او نیز. تسلا تقریباً هیچ هزینه ای برای تبلیغات نمی کند، اما اقدامات ماسک جریب ها پوشش رایگان ایجاد می کند.

ماسک مانند دونالد ترامپ از پتانسیل توییتر بهره می برد. برجستگی آن هرگز به دلیل موفقیت تجاری نبوده است، حتی بیشتر به دلیل فناوری. همانطور که سردبیر Nilay Patel در مقاله ای در The Verge اشاره می کند، موفقیت آن سیاسی است. توییتر سهم نامتناسبی از شکل دهندگان عقیده معتاد مانند روزنامه نگاران، سیاستمداران، نویسندگان و افراد مشهور را جذب می کند، افرادی که ماسک می خواهد درباره او فکر کنند.

با این حال، ماسک با خرید پلت فرم خود، 13 میلیارد دلار بدهی نیز خریداری کرده است. توییتر قبلا بیش از 50 میلیون دلار در سال به طلبکاران خود بازپرداخت می کرد. طبق برخی تحلیل‌ها، اکنون باید بیش از یک میلیارد دلار در سال پیدا کند تا صرفاً بهره را بازپرداخت کند. حتی اگر ماسک نیست برای کسب سود، او نمی تواند چنین ضررهایی را نادیده بگیرد. رفع خونریزی اکنون برای او اولویت اصلی خواهد بود، یا از طریق دریافت هزینه اشتراک برای حساب‌های تایید شده از کاربران یا به احتمال زیاد از آنجایی که هزینه‌ها ممکن است کاربران را از بین ببرد، کاهش مصرف کنند.

رئیس بدنام دمدمی مزاج قبلاً نشان داده بود که قبل از عقب نشینی، 75 درصد از نیروی کار را اخراج می کند تا به تعادل کتاب های توییتر کمک کند. اما اکنون که قبلاً چهار تن از مدیران ارشد توییتر را اخراج کرده است – او ادعا می کند که “به دلیل” این کار را انجام داده است، ظاهراً برای جلوگیری از پرداخت ده ها میلیون دلار غرامت – او همچنین به دنبال کاهش مشاغل در سراسر توییتر است.

در میان کاهش‌های آسان برای ماسک، کارکنانی هستند که اقداماتی را برای محدود کردن اطلاعات نادرست، ارسال هرزنامه و سوء استفاده اعمال می‌کنند. فقط گفتار غیر قانونی او می گوید باید محدود شود. این موضع – که گفته می شود یک «مطلق خواه آزادی بیان» است – به این معنی است که توییتر، که قبلاً یکی از حقایق مکرر دولت های سرکوبگر بود، همگام با آن رژیم ها حرکت خواهد کرد. آزادی بیان بیشتر برای ترول ها و نژادپرست ها، آزادی بیان کمتر برای مخالفان. اما این بازگشتی است به سال‌هایی که توییتر ادعا می‌کرد که بهترین پاسخ به «سخنرانی بد» سخنرانی بیشتر است (یعنی محتوای بیشتر برای کسب درآمد).

با وجود همه صحبت‌هایی که در مورد «میدان شهر دیجیتالی مشترک» می‌شود، توییتر همیشه از بحث‌های خشمگین ناشی از اخبار و سرگرمی‌ها شکوفا شده است. این شرکت را در تنگنا قرار می دهد. از یک طرف، ناخوشایند بی امان آن چیزی است که سیستم را تا این حد اجباری می کند: مشت توئیت توهین آمیز، نژادپرستانه یا احمقانه در فید شما باعث می شود که پاسخ های سریع و خشمگینانه هجوم بیاورند. به همین ترتیب، در سرایت‌های احساسی که باعث گسترش ویروسی اطلاعات نادرست راست افراطی، از دولت اسلامی تا QAnon می‌شود، رشد کرده است. بدون آنها، توییتر کسل کننده تر از آنچه هست خواهد بود. و تبلیغ‌کنندگان مخاطب کمتری خواهند داشت.

از سوی دیگر، بارها کاربران برجسته خود را به دلیل ترولینگ و اطلاعات نادرست از دست داده است. طی سال‌ها مجبور شده است تلاش‌های خود برای تعدیل را افزایش دهد و کاربران برجسته‌ای مانند ترامپ را که در سال ۲۰۱۷ تخمین زده می‌شد ۲ میلیارد دلار در سال برای توییتر به ارمغان بیاورد، ممنوع کند. علی‌رغم چنین حرکاتی، فعال‌ترین و سودآورترین کاربران خود را از دست داده است که علاقه‌شان را – بدون شک تا حدی به دلیل خستگی محض – نسبت به سیاست‌ها و افراد مشهور از دست داده‌اند.

ماسک ممکن است فکر کند که می تواند آتش های قدیمی را دوباره روشن کند، اما توییتر در مبارزه تنها نیست. رشد کاربران فیس بوک در اروپا و آمریکای شمالی سال ها پیش یکنواخت بود. رشد اینستاگرام در حال کاهش است. میانگین زمان صرف شده در سکوها، پس از افزایش در سال 2020 به دلیل قرنطینه های کووید-19، احتمالاً کاهش می یابد. همه پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی، در واقع بیشتر شرکت‌های فناوری، با زمان‌های سختی روبرو هستند زیرا تبلیغ‌کنندگان بودجه را کاهش می‌دهند. رئیس فیس بوک، مارک زاکربرگ، سال هاست که به دنبال مدل سود بعدی است: شاهد شرکت شکست خورده خود در زمینه ارزهای رمزنگاری شده و پروژه دشوار “متاورس” او که باعث سقوط شرکت مادر متا در بازارهای سهام شده است.

صنعت اجتماعی ممکن است به لحظه ای از بحران نزدیک شود که در آن رشد، درآمد و مشکلات طولانی مدت مشروعیت سیاسی به نفع یک گسست ترکیب می شوند. این صنعت قبلاً در سمت راست تکه تکه شده است، زیرا کاربران راست افراطی که با سیاست های اعتدالی غول های صنعت بیگانه شده اند، بوم شناسی رسانه های اجتماعی خود را تشکیل می دهند. اما بسیاری دیگر مدت‌هاست که مشتاق جایگزینی برای سیستم‌های استثمارگر، دستکاری‌کننده و اعتیادآور هستند که برای غنی‌سازی میلیاردرهایی مانند زاکربرگ، ماسک و رئیس TikTok، Zhang Yiming طراحی شده‌اند.

مشکل نبود جایگزین های منبع باز مانند Mastodon نبوده است. در واقع، برخی از کاربران توییتر به تصاحب ماسک با تلاش برای ایجاد مهاجرت به ماستودون پاسخ دادند. مشکل «اثر شبکه» است. پلتفرم‌های قدیمی دقیقاً به دلیل تعداد کاربرانی که دارند، مزایایی را به کاربران ارائه می‌دهند. برای ایجاد یک فرورفتگی در آن نیاز به یک مهاجرت بیش از هزاران نفر است.

اما باید چشمانمان را باز نگه داریم. فقط ممکن است – ماسک که ماسک است – کاری احمقانه و توهین آمیز انجام دهد تا بحرانی را تسریع کند که در نهایت چنگال انحصارگران میلیاردر را از بین ببرد.