اودیسه راگبی سارا هانتر برای تبدیل شدن به بیشترین بازی ملی انگلیس | تیم اتحادیه راگبی زنان انگلیس

آتقریباً 16 سال پیش، یک جوان 21 ساله بی سر و صدا از شمال تاینساید اولین بازی ملی خود را برای انگلیس به دست آورد، و در حضور چند صد نفر در Old Albanians RFC از روی نیمکت آمد. سارا هانتر در پنج دقیقه حضورش در زمین کار زیادی انجام نداد – “من احتمالا یک بار توپ را لمس کردم و یک تکل انجام دادم” – اما این شروع یک اودیسه راگبی بود که قرار است گذشته او را از هر بازیکن انگلیسی – از هر دو جنس به جلو ببرد. – پوشیدن پیراهن سفید.

البته تصویر بزرگ تری وجود دارد زیرا رزهای سرخ او به دنبال حذف استرالیا در روز یکشنبه و رسیدن به چهار تیم آخر جام جهانی هستند که برای بردن آن ناامید هستند. با این حال، با نشستن در یک اتاق هتلی در طبقه دوم در مرکز شهر اوکلند، غرور شدید هانتر در رسیدن قریب‌الوقوع کلاه شماره 138، سبقت گرفتن از راکی ​​کلارک بزرگ و رها کردن نزدیک‌ترین رقبای مرد خود، بن یانگ و جیسون لئونارد، پنهان‌تر نبود. پشت.

او ممکن است پاس‌های کمتری نسبت به یانگز پرتاب کرده باشد و کمتر از لئونارد ضربات حرفه‌ای خود را از دست داده باشد، اما شکارچی 37 ساله شخصیتی خونسرد، آرام و توانا است که نشان می‌دهد بازی زنان از زمانی که اولین قدم‌های بین‌المللی خود را در سنت آلبانز برداشته تا چه اندازه پیشرفت کرده است. . از آماتور تا حرفه ای، از حاشیه تا بزرگترین مراحل: حتی او هنوز هم آن را کمی سورئال می یابد. دیوانه است که 138 بازی بعد اینجا بنشینی. نمی توانم سرم را دور بزنم. اما فکر می‌کنم دختری که اولین بازی ملی را به دست آورد، بسیار مغرور خواهد بود اگر بداند این سفر به کجا می‌رود.”

شاید برجسته ترین دستاورد او این بوده است که همه چیز را نسبتاً بی دردسر جلوه دهد. زیر نمای بیرونی مودبانه و خندان زنی نهفته است که به وضوح دارای پوشش داخلی تنگستن است. سال‌هاست که قایق‌ران عقب نه تنها در یکی از ضعیف‌ترین موقعیت‌های بازی دوام آورده، بلکه وظایف کاپیتانی را نیز بدون هیچ شکایتی بر عهده گرفته است. یک Boadicea امروزی را با لهجه شمال شرقی و یک توپ بیضی شکل زیر بغلش تصور کنید و واضح‌تر می‌شود که چرا تیم جنگجویان انگلیسی او در 28 آزمایش آخر خود شکست نخورده‌اند.

جای تعجب نیست که اکنون یک نقاشی دیواری از او بر روی دیوار Novocastrians RFC وجود دارد، جایی که او برای اولین بار در 15 سالگی اتحادیه راگبی را آغاز کرد. 16.” هنگامی که او اولین بازی خود را در انگلیس در فوریه 2007 انجام داد، RFUW قدیمی هنوز به طور رسمی از اتحادیه فوتبال راگبی جدا بود و این تیم حتی یک گل رز روی سینه خود نپوشید. ما چیزی داشتیم که به شوخی می‌کردیم، گل لاله یا غنچه گل رز بود که هنوز کاملاً شکوفا نشده بود. اصلاً اجازه داده نشده بود که بیرون بیاید و نشان دهد که راگبی زنان در مورد چیست.”

ناامیدکننده‌تر، حس شهروند درجه دوم بودن نسبت به همتایان مردشان بود. ما حامیان مالی مشابه مردان نداشتیم، در تلویزیون نبودیم، تماشاگرانی که الان داریم را نداشتیم. برای اولین بار من در آلبانیای قدیم فکر می کنم حدود 100 تا 200 نفر در آنجا بودند، احتمالاً همه دوستان و خانواده ما. با این حال، در آن زمان هانتر بیشتر نگران خواندن سرود ملی بود. من نمی خواستم سرود ملی را به هم بزنم. من خواننده وحشتناکی هستم، بنابراین نسبت به افرادی که در کنارشان ایستادم واقعاً هوشیار بودم. در آن تیم بزرگان باورنکردنی حضور داشتند. مگی آلفونسی بازی می کرد، سو دی کاپیتان بود. تو تمام این بازیکنان بزرگ را داشتی و ناگهان من در کنار آنها بازی می‌کردم، به سندروم فریبنده واقعی مبتلا شدم.»

به سرعت به این هفته بروید و جدا از تمایل او به خواندن اسلوپ جان بی توسط بیچ بویز در اتوبوس تیم – “این تنها آهنگی است که همه کلمات آن را می دانم” – دنیای متفاوتی است. زنان انگلیس اکنون به صورت تمام وقت حرفه ای هستند و در راه فینال جام جهانی در ادن پارک هستند که در سطح جهانی نمایش داده می شود. نزدیک به یک میلیون بیننده دو هفته پیش بازی استخر خود را مقابل فرانسه تماشا کردند و علاقه همچنان در حال افزایش است. همانطور که هانتر می گوید: «سرمایه گذاری در بازی و دیده شدن در تلویزیون های زمینی همه چیز را به شدت تغییر داده است. من خیلی خوش شانس هستم که آن را تجربه کردم.»

گیلاس بالای آن تاج جهانی خواهد بود که در سال 2017 به طرز ناامیدکننده ای از هانتر و انگلیس دوری کرد. در حالی که رزهای سرخ همچنان محبوبیت ثابت خود را حفظ می کنند، اما به نقطه ای رسیده اند که در صورت تصادف هیچ توری ایمنی وجود ندارد. همانطور که سرمربی تیم، سیمون میدلتون، اذعان می کند، شکست برای همه درگیران ضربه سختی خواهد بود. «شخصاً این یک ترس بزرگ است. باخت را دوست ندارم این یک محرک بزرگ در هر کاری است که من تا به حال انجام داده ام. در نهایت تنها کاری که می توانید انجام دهید این است که بهترین تلاش خود را آماده کنید و نهایت تلاش خود را بکنید.”

در این جنبه‌های اخیر، انگلیس به خوبی پیش می‌رود، و هانتر پیشنهاد می‌کند که اکنون آماده است تا بازی خود را یک درجه دیگر افزایش دهد. «مطمئن نیستم که برای مدت طولانی، حتی یک جلسه به خوبی دیروز دیده باشیم. ما دقیقاً همان جایی هستیم که باید باشیم.» چشم انداز یک آخر هفته مرطوب در جزیره شمالی نیز بی جهت انگلیسی ها را نگران نمی کند، با توجه به قدرت قاتل رانندگی آنها و فشار نزدیکی که آنها دوست دارند اعمال کنند.

انتخاب تاتیانا هرد در مرکز داخلی نیز نشان دهنده قصد انگلیسی در برابر تیم والاروس متشکل از بازیکنان نیمه وقت است. میدلتون امیدوار است که تا سال 2025 همه تیم‌های جام جهانی حرفه‌ای شوند – «این خیلی خوب است که اینطور فکر کنیم، می‌توانید پتانسیل برخی از آن تیم‌ها را ببینید» – اما هانتر به قدری طولانی بوده است که اجازه نمی‌دهد مشکلات جانبی یا مسائل جانبی وجود داشته باشد. نقاط عطف شخصی برای پرت کردن حواس او من بسیار مفتخرم اما اکنون در راگبی حذفی هستیم و هیچ شانس دومی نداریم. افتخارات فردی عالی هستند اما ما به یک دلیل اینجا هستیم. ما نمی توانیم چشممان را از استرالیا برداریم.»

این بدان معناست که تمام تسلیم‌ها و تبریک‌های هم‌تیمی‌هایش بسیار در درجه دوم مأموریت اصلی تیم باقی می‌ماند. من امیدوارم که مورد توجه قرار نگیرد و بتوانیم وارد بازی بعدی شویم. آنها مرا خواهند شناخت، من فقط می خواهم روی استرالیا تمرکز کنم. پیروزی در یک چهارم نهایی جام جهانی بزرگترین چیزی است که می تواند بازی را برای من مشخص کند.” از سنت آلبانز تا اوکلند راه طولانی است – به طور دقیق 11373 مایل – اما شکارچی پولادین و رقابتی اساساً همان چیزی است که همیشه بود.