“جستجوی غلات مقدس”: محصولات از دست رفته ولز امیدی برای انواع آینده دارد | کشاورزی

پجو دوسر به هوا پرواز می کند – تکه هایی از نور طلایی که در نسیم دریا گرفته شده است. دو کشاورز هفت‌ساله به‌طور نامطمئنی بر فراز قسمت‌های متحرک یک دروگر قدیمی تکان می‌خورند و آن را بدون زحمت از میان یک هکتار از محصولات غلات میراثی عبور می‌دهد.

برای جرالد مایلز 74 ساله، از زمانی که پسر کوچکی بود، اولین بار است که چنین اتفاقی در مزرعه بالای صخره‌اش در ساحل پمبروکشایر رخ می‌دهد. برای چندین دهه، مایلز معتقد بود که جو سیاه و سفید رایج ولز برای همیشه از بین رفته است. این باور که با درخواست بی پاسخ برای بذر در مجله هفتگی کشاورزان پس از از دست دادن دانه خود در طوفان تأیید شد، او را در مأموریتی برای کشف مجدد قرار داد که او آن را «جستجوی غلات مقدس» می نامد.

تلاش او شامل کمک بسیاری از منابع بعید بود و کاتالیزور برای تشکیل مجموعه ای از پرورش دهندگان، Llafur Ni (در زبان ولزی به معنای “غلات ما”) بود، که قصد دارند دیگر هرگز اجازه ندهند غلات گرانبهای باستانی در معرض خطر انقراض قرار گیرند. این پروژه ای است که به گفته موسسه علوم زیستی، محیطی و روستایی (Ibers) در دانشگاه Aberystwyth، نه تنها به گذشته نگاه می کند، بلکه می تواند بر پایداری محصولات غلات در آینده در مواجهه با آب و هوای گرم تأثیر بگذارد.

ایوان ایوانز، 78 ساله، زمانی را به یاد می آورد که جو سیاه، به ویژه در غرب ولز رایج بود. او می‌گوید: «من در سال 1959 مدرسه را ترک کردم و در آن زمان در همه مزارع جو سیاه کشت می‌شد. مایلز و ایوانز هر دو به یاد دارند که جو اغلب در کنار جو در یک محصول مخلوط به نام شیپری که عمدتاً برای تغذیه حیوانات استفاده می‌شد، کشت می‌شد. اعتقاد بر این بود که انواع سیاه جو دوسر به اسب‌ها «انرژی بیشتری» می‌دهد. مایلز می‌گوید با تغییر کشاورزی و جایگزینی حیوانات کار به کمباین‌هایی که با محصولات بلند یولاف دست و پنجه نرم می‌کردند، جو سیاه به طور کامل ناپدید شد.

به گفته کیتی هستینگز، هماهنگ‌کننده منطقه‌ای برای برنامه حاکمیت بذر در بریتانیا بنیاد گایا، تغییرات جوی دوسر سیاه در ولز نشان‌دهنده همگن‌سازی گسترده‌تر در کشاورزی است که شاهد کاهش تنوع محصولات تا ۷۵ درصد بوده است. مردم در حال حاضر بیشتر به سمت کشت های تکی می روند – آنها مانند گذشته مزارع مختلط ندارند. کشاورزان همه دام دارند، در حالی که مزارع مختلط گذشته مقداری سبزیجات، برخی غلات و برخی حیوانات داشتند.

مایلز و هاستینگز Llafur Ni را در سال 2018 تأسیس کردند و این سازمان اکنون حدود 30 کشاورز و کشاورز در مقیاس کوچک دارد. آنها امیدوارند که با هم بتوانند زمین، دانش و بذر را برای تنوع بخشیدن و تقویت ذخایر غنی غلات منحصر به فرد ولزی که مزارع و مزارع کشور را پر می کرد، به اشتراک بگذارند.

هاستینگز می‌گوید تشخیص دقیق چند نوع غلات از بین رفته است. او می‌گوید: «ما می‌دانیم که صدها نوع در بانک‌های ژن وجود دارد، اما حتی تعداد بیشتری نیز وجود داشت که هرگز شمارش نمی‌شدند. هر مزرعه در هر منطقه باید انواع مختلف و غلات متفاوتی داشته باشد زیرا آنها هر سال دانه های خود را ذخیره می کنند. با گذشت زمان، دانه ها با منطقه و محل خود سازگار می شوند. اکنون، افراد کمتری غلات می‌کارند و تنوع کمتری در محصولی که می‌رویند وجود دارد.»

دکتر کاترین هاوارث، رئیس پرورش جو و حبوبات در Ibers، می‌گوید از دست دادن تنوع در محصولات غلات فقط ضرری برای مصرف‌کنندگان نیست، زیرا رژیم غذایی آنها در حال استاندارد شدن است، بلکه می‌تواند نشان دهنده باریک شدن مخاطره‌آمیز مخزن ژن باشد. ما می دانیم که جو دوسر مدرن بسیاری از تنوع ژنتیکی موجود در برخی از این گونه های قدیمی را از دست داده است. صنعت کشاورزی می خواست جو دوسرهایی را پرورش دهد که کوتاه تر و بازده بیشتری داشته باشد. بسیاری از پیشرفت های پرورشی در نیمه اول قرن بیستم به همین منظور بود. ما نمی‌دانیم چه ویژگی‌هایی را در این فرآیند از دست داده‌ایم.» او می‌گوید.

در سال 2019، هاوارث Llafur Ni را با 14 نوع دانه جو دوسر کمیاب و گرانبها از بانک ژن در ایستگاه اصلاح نباتات ولز در دانشگاه Aberystwyth عرضه کرد. بذرهای این بانک از سال 1919 در ولز جمع آوری شده اند و بسیاری از آنها دیگر در مقیاس رشد نمی کنند. کار هاوارث شامل شناسایی ویژگی‌های ژنتیکی مهم در جو دوسر است تا بتوان آنها را از خواب زمستانی خارج کرد و به گونه‌های مدرن مورد نیاز برای رویارویی با چالش‌های آب و هوایی آینده پرورش داد.

هاوارث معتقد است که کار Llafur Ni می تواند نتایج قابل توجهی به همراه داشته باشد. او می‌گوید: «درک عملکرد جو در محیط‌های مختلف در ولز واقعاً کلیدی است و کاری که کشاورزان انجام می‌دهند اطلاعات بسیار جالبی را ارائه می‌دهد. این مهم است که ببینیم این گونه‌ها در مزرعه کشاورز در مقایسه با عملکرد آنها با ما در شرایط ایستگاه تحقیقاتی چگونه عمل می‌کنند.

هاوارث می‌افزاید: «ما قبلاً در سرتاسر ارتفاعات ولز جو دوسر داشتیم، زیرا برای تغذیه اسب‌ها و سایر دام‌ها پرورش داده می‌شد. آنها می توانستند از شرایطی که ما در حال حاضر جو در آن پرورش نمی دهیم جان سالم به در ببرند. در سال های اخیر، خشکسالی افزایش یافته است و در آینده ممکن است تغییراتی در فشار بیماری و افزایش ریزش آب در فصل زمستان رخ دهد. اگر به جو دوسرهایی نگاه کنیم که در محیط‌هایی رشد می‌کردند که آن شرایط از نظر تاریخی شایع‌تر بود، ممکن است ویژگی‌های مهمی وجود داشته باشد که می‌توانیم آن‌ها را در انواع مدرن بیاوریم.»

مایلز و دیگر پرورش دهندگان لافور نی به سختی در تلاش بوده اند تا مقادیر کمی از بذری را که هاوارث به آنها داده است، با کشت محصول و ذخیره مجدد بذر سال به سال، “تولید” کنند. Owen Shiers، یک پرورش دهنده، موسیقی دان محلی و “احیاگر روستایی”، می گوید: “من فقط با یک کیسه Tesco شروع به کار کردم … اکنون، دو کیسه زباله پر دارم.” پرورش دهندگان می توانند مقدار بذر موجود را افزایش داده و آن را در تعداد بیشتری از فضاهای رشد پخش کنند و انعطاف پذیری محصول را افزایش دهند.

وقتی شیرز برای اولین بار شنید که مایلز در حال جستجوی جوی دوسر سیاه است، فکر کرد که توصیف دانه های براق شبیه محصولی است که او در نزدیکی خانه اش در ماچینلث رشد می کرد. محصول متعلق به ایوانز بود که شیرز او را از طریق پخش موسیقی محلی می شناخت. هنگامی که مایلز به Machynlleth رسید، برای اولین بار در دهه ها جوی سیاه را دید که در مزرعه می درخشید. هاستینگز معتقد است که ایوانز آخرین کشاورز بود که آنها را پرورش داد. ایوانز می گوید: «ما نمی دانستیم که چقدر کمیاب هستیم.

همانطور که خورشید بر روی این جفت در حال برداشت یک هکتار جوی دوسر سیاه است که با موفقیت در مزرعه مایلز رشد کرده است، دوستی بین آن دو به بلندی صدای پرندگان روی درختان آواز می خواند. یک روز طولانی آگوست صرف برداشت نه تنها جو گرانبها، بلکه انواع گندم به نام آوریل ریش شده است. بوی نان تازه در هوای دریا به مشام می رسد و تیم Llafur Ni شروع به نشان دادن علائم درد و درد در بازوها و کمر خود کرده است. در تمام طول روز، ساقه‌ها و گوش‌های تازه بریده شده به‌طور تنبلی از پشت درو می‌افتند و به صورت دسته‌های بلند متشکل از نیم دوجین دسته‌هایی که به هم تکیه داده‌اند، در یک ساختار واحد قرار می‌گیرند تا محصول بتواند در هوا خشک شود.

مایلز، خسته و خندان، می‌گوید: «کشاورزان اکنون باید با استفاده از کود مصنوعی کمتر، آفت‌کش‌های کمتر و کشاورزی بیشتر با طبیعت سازگار شوند. این گونه های باستانی – غلات، جو، گندم و جو – نقش مهمی دارند. آنها غلات باستانی هستند که قبل از مواد شیمیایی مصنوعی رشد کرده اند و می توانند در زمین های کم حاصلخیزی رشد کنند.

این دانه‌هایی هستند که ما را از طریق تغییرات آب و هوایی تغذیه می‌کنند.»

پوشش بیشتر سن انقراض را در اینجا بیابید و خبرنگاران تنوع زیستی را دنبال کنید فیبی وستون و پاتریک گرینفیلد در توییتر برای همه آخرین اخبار و ویژگی ها