آخرین جد مشترک پستانداران جفت | سیر تکاملی

به گفته محققان، آخرین جد مشترک پستانداران جفتی امروزی – گروهی که شامل انسان، نهنگ و آرمادیلوس است – احتمالاً موجودی شبیه زیرک با پوزه بلند بوده است.

اعتقاد بر این است که پیشینیان پستانداران حدود 320 میلیون سال پیش از چیزی که در نهایت به خزنده تبدیل شد جدا شده اند، اما تا زمانی که بین 70 تا 80 میلیون سال پیش پستانداران جفتی به وجود آمدند.

تنوع آنها در نهایت رشد کرد و موجودات از حشره خوارهای کوچک به مجموعه عظیمی از موجودات در خشکی، دریا و بال تبدیل شدند.

اکنون محققان جمجمه بیش از 300 گونه از پستانداران منقرض شده و زنده جفتی را – زیرگروهی که 94 درصد از پستانداران امروزی را تشکیل می دهد – تجزیه و تحلیل کرده اند تا روند تکامل آنها را انتخاب کنند و نشان دهند که آخرین جد مشترک آنها ممکن است چه شکلی بوده است.

نتایج حاکی از آن است که پستانداران جفتی در حوالی زمان انقراض دسته جمعی 66 میلیون سال پیش، زمانی که یک سیارک به زمین شخم زد و دایناسورهای غیر پرنده و تعداد زیادی حیات دیگر را از بین برد، شکست خوردند.

این تیم خاطرنشان کرد که پیش از این زمان، اجداد گروه های اصلی که پستانداران جفتی امروزی را در بر می گرفتند، همگی جمجمه هایی به شکل مشابه داشتند. اما از آن زمان به بعد، برخلاف برخی نظریه ها، تنوع به سرعت اتفاق افتاد.

ما می بینیم که رونق عظیمی از نظر تنوع پستانداران، درست بعد از مرز، یا درست در اطراف آن مرز وجود دارد – بسته به اینکه چه زمانی فکر می کنید. [placental] پروفسور آنجلی گوسوامی از موزه تاریخ طبیعی و نویسنده اصلی این تحقیق گفت: پستانداران در واقع منشأ گرفته اند.

صرف نظر از اینکه رونق دقیقاً چه زمانی شروع شد، تیم دریافتند که سرعت تکامل پستانداران متعاقباً کاهش یافته است، همانطور که برخی مطالعات قبلاً نشان داده بودند.

با این حال، این مطالعه نشان می‌دهد که این موضوع با قله‌های کوچک‌تر و کوچک‌تر تنوع مشخص می‌شود – درست همانطور که ارتفاع امواج با فاصله زمانی که یک سنگریزه در یک حوض پرتاب می‌شود کاهش می‌یابد.

گوسوامی گفت: «این یک مدل کاملاً جدید از تکامل است.

او خاطرنشان کرد که این قله های مکرر احتمالاً با رویدادهای آب و هوایی مرتبط بوده است که فرصت های جدیدی را برای پستانداران ایجاد می کند. او گفت که طبیعت رو به کاهش آنها در طول زمان احتمالاً به این دلیل است که چنین سوله هایی به طور فزاینده ای توسط گونه های موجود اشغال می شوند.

این تیم در مقاله ای در مجله Science می گویند که در میان سایر اکتشافات، گیاهخواران سریعتر از گوشتخواران و حیوانات اجتماعی سریعتر از حیوانات منفرد تکامل یافته اند.

گوسوامی گفت: اولی احتمالاً به این دلیل است که گیاهخواران باید با تغییرات در گیاهان سازگار شوند که تغییرات محیط را از نزدیک دنبال می کنند. او گفت: “شما واقعاً تغییر زیادی در گوشتخواران نمی بینید، زیرا آنها فقط هر حیوانی را که در اطراف است می خورند، صرف نظر از اینکه آن حیوان خودش چه می خورد.”

این تیم همچنین از این داده‌ها برای کشف جمجمه آخرین جد مشترک پستانداران جفتی استفاده کرد و نشان داد که احتمالاً موجودی کوچک بوده است.

گوسوامی می‌گوید: «به‌طور واقع‌بینانه فکر می‌کنم که ما به یک حیوان زیرک نگاه می‌کنیم.

در مقاله‌ای همراه، کارشناسان دانشگاه واشنگتن اشاره می‌کنند که تمرکز روی جمجمه‌ها بسیار قدرتمند است، زیرا آنها عملکردها و ویژگی‌های زیادی دارند. علاوه بر این، آنها منعکس کننده بسیاری از سازگاری های مختلف هستند. گوسوانی گفت که این مطالعه بینش هایی را برای جهانی ارائه می دهد که در آن آب و هوا به سرعت در حال تغییر است و به نشان دادن اینکه کدام حیوانات ممکن است بیشتر در معرض خطر باشند کمک می کند.

اما وقتی بخش‌های عظیمی از تنوع زیستی در حال از بین رفتن است، همه گونه‌ها ممکن است در خطر باشند – همانطور که در زمان برخورد سیارک دایناسورها رخ داد.

او گفت: “این برای پستانداران نیز یک جیر جیر بود.” “منظورم این است که این واقعاً شانس بود که گروه ما موفق شد.”

پروفسور استیو بروسات، دیرینه شناس دانشگاه ادینبورگ و نویسنده کتاب “ظهور و سلطنت پستانداران”، این مطالعه را بسیار جاه طلبانه و چشمگیر توصیف کرد و اشاره کرد که یافته کلیدی این بود که سرعت تکامل جمجمه در پستانداران جفتی در حوالی زمان دایناسورها افزایش یافت. ناپدید شد.

«پیش از آن پستانداران شخصیت‌های پس‌زمینه یک درام دایناسور بودند که به آرامی اما مطمئناً در سایه‌ها تکامل می‌یابند و با هم همراه می‌شوند.

او گفت: «سپس سیارک برخورد کرد و پستانداران تقریباً راه دایناسورها را رفتند، اما تعداد انگشت شماری از گونه‌ها توانستند زنده بمانند، از جمله اجداد دور اما مستقیم ما.

اکنون آنها ناگهان خود را در دنیایی عاری از دایناسورها یافتند که دیگر تحت فرمانروایی تی رکس و تریسراتوپس نبودند، و با تکامل سریع بسیاری از انواع جمجمه‌های جدید که آنها را قادر می‌سازد غذاهای جدید بخورند، به روش‌های جدید رفتار کنند و ساکن شوند، پاسخ دادند. محیط های جدید.”