پنالتی محرز در حالی مهار شد که منچسترسیتی در اختیار بوروسیا دورتموند بود | لیگ قهرمانان

البته منچسترسیتی برای برد آمده بود. فقط این است که اگر آنها واقعاً نیاز داشتند، شما احساس می کردید که احتمالاً راهی پیدا می کردند. تساوی در اینجا برای هر دو تیم مناسب بود، سیتی قبلاً به مرحله یک هشتم نهایی راه یافته بود و بوروسیا دورتموند فقط به یک امتیاز نیاز داشت. و با وجود همه موج‌های کوتاه درام، از جمله یک پنالتی از دست رفته در نیمه دوم توسط ریاض محرز، این در نهایت مسابقه‌ای از جاه‌طلبی‌ها و نقشه‌های خنثی‌شده بود: یک تجربه یادگیری به جای یک مسابقه داغ.

پس پپ گواردیولا چه چیزی یاد گرفت؟ احتمالاً چیزهای زیادی که قبلاً می دانست. آن شهر در هر چیزی کمتر از شدت تب معمولی خود در مرحله گذار آسیب پذیر باقی می ماند. آن دروازه بان استفان اورتگا معاون خوب و قابل اعتماد ادرسون است. زمانی که ارلینگ هالند مصدوم یا استراحت می کند، جولیان آلوارز می تواند یک پلن B قابل اجرا باشد.

هالند پس از استقبال گرم هواداران سابقش و 45 دقیقه آرام و نشخوارکننده از زمین خارج شد. آلوارز که در نیمه دوم به عنوان مهاجم وسط قرار گرفت، تیزبین و پرمشغله بود، حتی اگر دفاع مقاوم دورتموند او را محدود به گلزنی کرد.

و حتی اگر مخاطرات در بالاترین حد خود نبود، جو مثل همیشه خوب بود. دیوار زرد بلند شد و زوزه کشید و تمام آهنگ های قدیمی را چکش زد، طوفانی از آهنگ و تجاوز. زمانی که متس هوملز در همان اوایل به هالند ضربه زد، آنها غرغر کردند و در زمان طولانی مالکیت سیتی که به لطف مطبوعات سازماندهی شده دورتموند آنطور که گواردیولا می خواست زیاد نبود، فریاد زد.

دورتموند ادین ترزیچ در حال حاضر تخم یک تیم است: قادر به ضربات برق آسای درخشان است و علیرغم شروع بی تفاوت فصل، همچنان در یک رقابت باز قهرمانی بوندسلیگا است. اما پیوستگی نفرین آنها بوده است، غیرقابل پیش بینی بودن که نه تنها در نتایج بلکه در چیدمان ظاهر می شود.

در اینجا دوباره آنها به سیستم هیبریدی عجیبی بازگشتند که در اوایل فصل به کار گرفته شده بود، با یک مدافع سه و دو وینگر بیرون و بیرون در کریم آدیمی و جیو رینا: تیمی که برای انتقال برق آسا ساخته شده بود، اما همچنین تیمی که خواستار تسلط استادانه بر فضا و حس ششم خطر.

گواردیولا تصمیم گرفته بود نگاهی دیگر به آلوارز در جلو بیندازد: اسماً در کنار هالند شروع می‌کرد اما اغلب برای پیوند دادن بازی یا ایجاد فضا عمیق‌تر می‌رفت.

جان استونز، برای اولین بار در بیش از یک ماه گذشته، در پست دفاع راست بازی کرد. ژائو کانسلو نقش انفرادی جاز معمولی خود را در سمت چپ بازی کرد. و با این حال، با تمام رویکردهای امیدوارکننده سیتی، این دورتموند بود که در ابتدا تیم تهدیدآمیزتر به نظر می‌رسید، با اعداد و ارقام مقابله می‌کرد، اغلب تنها یک پاس خوب تا شکست کامل بازی.

رینا از فاصله 18 یاردی شوت داشت. یوسوفا موکوکو در پایان نیمه اول دو موقعیت طلایی برای باز کردن دروازه داشت. از بسیاری جهات، این پاشنه آشیل دورتموند در این فصل بوده است: اجرای ضعیف در یک سوم پایانی، و در نتیجه شکست در استفاده از دوره های غالب خود.

هالند و کانسلو در ابتدای نیمه دوم از زمین خارج شدند و شاید جذاب ترین دوره بازی را آغاز کردند. به نظر می رسید هر دو تیم کمی آزاد شدند، فضاها ظاهر شد و در ابتدا احساس می شد سیتی سود خواهد برد.

آنها زمانی که محرز بازی معمول خود را در نمایش و پنهان کردن با امره جان انجام داد، یک ضربه پنالتی به دست آوردند، شانه را رها کرد، یک خطای واضح را به ثمر رساند و خودش جلو رفت تا پنالتی را بزند.

اما گرگور کوبل، دروازه بان بسیار بداخلاق، خود را به سمت راست او پرتاب کرد تا یک دفع خوب انجام دهد. دیوار زرد دوباره فوران کرد و دورتموندی که معطل مانده بود احساس کرد که ممکن است شب آنها باشد.

اما طولی نکشید که امواج آبی فشار شروع به شستن آنها کردند. استونز وارد خط میانی شد و مانند یک پلیس راهنمایی و رانندگی شروع به کارگردانی بازی کرد.

ایلکای گوندوگان شروع به پرسه زدن بیشتر به جلو کرد و نقطه حمله را تغییر داد. جک گریلیش در 10 دقیقه آخر وارد زمین شد و هدف آن خراب کردن دفاع خسته دورتموند بود که کمی در طناب ها فرو رفت و از نقطه مورد نیاز آنها محافظت کرد. دیوار در انتها محکم نگه داشت. این که سیتی برای شکست دادن جهنم نبود، در نهایت بزرگترین ثروت دورتموند خواهد بود.