نقد و بررسی The Phantom of the Open – فیلم ضعیف ورزشی بریتانیایی دقیقاً برابر | فیلم های ورزشی

اچپیش از این فیلمی در مورد مردی است که شش قند را در چای خود دوست دارد – و بیننده ممکن است به کمی شیرینی هم نیاز داشته باشد. این یک بریت‌فیلم دوستانه و احساساتی است، یک کمدی از افراد ضعیف با بازی مارک رایلنس، بر اساس داستان واقعی عجیب موریس فلیتکرافت، کارگر کشتی‌سازی بارو-این-فورنس و گلف باز آماتور که این ورزش را در میانسالی آغاز کرد. فلیت‌کرافت در ساحل تمرین می‌کرد و به خاطر ورود گستاخانه‌ای به مسابقات قهرمانی گلف آزاد بریتانیا در سال 1976 به عنوان یک حرفه‌ای که خود را حرفه‌ای معرفی می‌کرد، شناخته شد، و بدین‌ترتیب محدودیت‌های معلولیت برای آماتورها را دور زد. او خود را در حال رقابت با بازیکنانی مانند Seve Ballesteros دید، اما بدترین امتیاز تاریخ مسابقات را به‌طور آشفته‌ای به دست آورد، تا خشم پراکنده آقایان ژاکت‌پوش و لباس‌های بلیزر را به دست آورد. آنها سعی کردند او را محروم کنند، اما او به مسابقات دروازه‌بازی با لباس‌های مبدل و نام‌های جعلی ادامه داد.

این فیلم درباره او توسط سایمون فارنبی – بر اساس کتابی به همین نام در سال 2010 که او با همکاری اسکات موری، نویسنده آبان نیوز نوشته است – و توسط کریگ رابرتز کارگردانی شده است. فلیتکرافت توسط رایلنس به عنوان یک معصوم مقدس عجیب و غریب بازی می شود. سالی هاوکینز نقش همسر رنج کشیده و مهربان او را بازی می کند. و ریس ایفانس منشی باشگاه با چشم‌های پاپ و باشکوه است.

حالا، شاید این انتخاب بازیگر کمی اجتناب ناپذیر به نظر برسد، و شاید خود قالب بریت فیلم کمی اجتناب ناپذیر باشد. ما قبلاً فیلمی با الهام از ادی عقاب داشته‌ایم که ورود او به بازی‌های المپیک زمستانی به عنوان یک پرش اسکی در سال 1988، مانند فرار فلیت‌کرافت، به بهره‌برداری از خلأ قوانین بستگی داشت. Dream Horse یک داستان واقعی صمیمانه تر درباره جامعه ای بود که یک برنده بزرگ ملی ولز را خرید. ممکن است این فیلم زندگی موریس را به‌عنوان یک شوخی و حقه‌باز کم‌اهمیت جلوه دهد و روی جنبه‌ی غریبه‌تر و آنارشی‌تر شخصیت او اسکیت بزند و در عوض از صداقت زیربنایی رویای او برای تبدیل شدن به یک گلف‌باز و احساسات جریحه‌دار او در مطبوعات و رسانه‌ها استفاده کند. او را مسخره کرد. یا ممکن است این چیزی بیش از حقیقت نباشد. ممکن است فلیتکرافت همه چیز را گستاخانه کرده باشد و نمایشی از ظلم‌های ظالمانه‌اش به نمایش بگذارد تا از اینکه واقعاً در گلف خوب نیست ناراحت است.

فیلمنامه نکته جالبی را از موریس می گیرد: چرا مسابقات اوپن بریتانیا نباید مانند جام حذفی باشد، جایی که باشگاه های کوچک اجازه دارند با نام های بزرگ روبرو شوند؟ آیا ممکن است که گلف بریتانیا جشنواره‌ای است که موریس در آن شرکت نمی‌کند، و شاید علاقه‌اش به این ورزش یک شوخی بزرگ نباشد؟ شاید او استعداد واقعی داشت که اگر شرایط متفاوت بود می توانست آن را پرورش دهد؟

شاید. رایلنس بازیگر خوبی در نقش موریس است: صدای ظریف آواز و نگاه گاه کم تمرکز او به خوبی با عزم ناخوشایند قهرمان ما مطابقت دارد، و همچنین احساس فلیتکرافت به عنوان یک کمدین طبیعی که چیزی بیش از کمی پوچ در بازی گلف وجود دارد. .