فین راسل و الکس گود وضعیت بد بین المللی را نشان می دهند | اتحادیه راگبی

اسبرخی از بازیکنان فقط “آن” را دارند. کمی زمان بیشتر روی توپ، مهارت یافتن فضایی در جایی که به نظر نمی رسد وجود داشته باشد، تمایل به انجام کارها کمی متفاوت. فقط یک مشکل وجود دارد. هر مربی دوست ندارد ناهمسان یا غیر قابل پیش بینی. به همین دلیل است که برخی از استعدادهای خلاق واقعاً برجسته هرگز از اعتماد مطلق – یا تناژ کلاهک – توانایی خود برخوردار نشده اند.

این هفته به چند نمونه بارز روشن شد. اولین نفر فین راسل است که نیم قرن بازی های ملی را برای اسکاتلند پشت سر گذاشته است و سال گذشته یک تست برای شیرهای بریتانیایی و ایرلندی آغاز کرده است. در آخر هفته او یک بازی دیدنی دیگر برای باشگاه خود راسینگ 92 داشت که باعث شد در جمع 14 تیم برتر هفته قرار بگیرد. و با این حال هنوز هم گرگور تاونسند، مربی ملی او، چندان متقاعد به نظر نمی رسد و نیمه پروازی را از تیم اسکاتلند برای بازی های بین المللی پاییز حذف کرده است.

در این مرحله می‌توانید نقش وکیل مدافع شیطان را بازی کنید و بپرسید که چند نفر از اتحادیه‌های خانگی دیگر اگر ناگهان در دسترس آنها قرار می‌گرفت، 10‌های فعلی خود را رها می‌کردند و راسل را راه‌اندازی می‌کردند؟ پاسخ همه آنها نیست، اما این تنها موضوع را تقویت می کند. گاهی اوقات به نظر می رسد که بازی شکن های ظریف باید دو برابر بهتر از جایگزین باشند تا به طور مداوم از آنها پشتیبانی شود.

که ما را به مطالعه موردی دوم خود می رساند. هنگامی که ساراسنز در روز شنبه در اکستر یک ضربه پنالتی دریافت کرد و الکس گود توپ را گرفت، هیچ شکی وجود نداشت که چه اتفاقی خواهد افتاد. مهم نیست که این اولین ضربه فصل گود بود، یا اینکه تماشاگران میزبان تمام تلاش خود را می کردند تا او را کنار بگذارند. مستقیماً از میان پست ها عبور کرد، زیرا وقتی نوبت به کرانچ می رسد، این همان کاری است که بازیکنان کلاس انجام می دهند.

خوب، گود قابل تخمین اکنون 34 سال دارد، اما حدس بزنید که از مارس 2013، فریبنده ترین با استعدادترین انگلیسی نسل خود، چند آزمون شش ملت را آغاز کرده است؟ جواب یکی است. یکی! مانند راسل، گاهی اوقات احساس می‌شود که مربیان بین‌المللی تنها زمانی شروع به سنجش استعداد می‌کنند که خود را در یک بسته به اندازه کافی بزرگ نشان دهند. یا به ندرت از مسیر مستقیم و باریک منحرف می شود.

چه ضایعاتی در مورد گود، به زودی افتخار بازی کردن بازی‌های بیشتری را برای ساراسنس نسبت به هر کس دیگری برای او به ارمغان خواهد آورد. و با این حال، حتی اگر ادی جونز 10 مدافع کناری مصدوم داشته باشد، حس می‌کنید که او هنوز تصمیم نمی‌گیرد که تماس تلفنی با ساراسین یک ایده گود باشد.

که باعث می شود بیهوده شروع به تعجب کنید. چه کسی بدشانس ترین هنرمند در راگبی بوده است، کسی که باید بیش از یک میلیون بازی ملی را به دست می آورد اما در نهایت هرگز این کار را نکرد؟ شاید باید آن را جایزه مارشال به افتخار هاوارد مارشال انگلیسی بنامیم که با بازی در نیمه اول، در برابر ولز در کاردیف در سال 1893 هت تریک کرد – در زمینی پوشیده از دایره های سیاه پس از اینکه صدها منقل در طول شب در حال سوختن بودند. آن را یخ زدایی کرد – و با این حال دیگر هرگز نماینده کشورش نبود.

مدعیان زیادی وجود دارد. فردی به نام استوارت بارنز، علیرغم اینکه در حمام بر تمام بررسی‌هایش مسلط بود، تنها شش آزمایش را برای انگلستان در نه سال آغاز کرد. فوق‌العاده‌ترین دانش‌آموز با استعدادی که تا به حال زنده دیده‌ام، کالین استیفنز رنگ پریده‌ای بود: وقتی مرد ولزی اندک هیکلی در Rosslyn Park Sevens بازی می‌کرد، هیچ‌کس نمی‌توانست روی او دست بگذارد، اما او تنها چهار بازی ملی به دست آورد. من هم قبلاً عاشق تماشای آرول توماس کوچک بودم، اما 11 تلاش در 19 شروع برای ولز، به طور مشابه، عدالت ناچیزی را در مورد جادوگری که او قادر بود انجام داد.

و در مورد برخی از معروف “کوتاه ماندن” مانند ری ‘چیکو’ هاپکینز چطور؟ تاریخچه نشان می دهد که او فقط یک بازی ملی ولز را به عنوان بازیکن جایگزین برد و اولین تلاش خود را برای شکست دادن انگلیس در سال 1970 ثبت کرد و سپس دوباره در سایه سر گرت ادواردز ناپدید شد. حتی دورتر، انگلستان چقدر دوست داشت شاهزاده الکساندر اوبولنسکی را بیشتر ببیند؟ چهار بازی کلاهی و یک مرگ غم انگیز در سن 24 سالگی هنگامی که سقوط طوفان او در سافولک در سال 1940 بدون شک یکی از شخصیت های رنگارنگ راگبی را ربود، همانطور که در بیوگرافی زیبای اخیر هیو گادوین منعکس شده است.

اخیراً انفجاری‌ترین دنباله‌دارهای بیضی شکل، روپنی کوکاونیبوکا، وجود داشت که در بهترین حالت خود مانند هر وینگر دیگری غیرقابل توقف بود. با این حال، به دلایل مختلف، او بین سال های 2003-2003 تنها 8 تست برای فیجی انجام داد و 10 بار به ثمر رساند. یا شاید بتوانید رای را برای بیشترین استعدادهای انگلیسی که کمتر از آنها استفاده شده است بین دنی سیپریانی و جیمز سیمپسون-دانیل تقسیم کنید، که هر دو در انگشتان کوچک خود استعداد بیشتری نسبت به اکثر مدافعان بین المللی داشتند. و با این حال سیپریانی فقط پنج تست و سیمپسون-دانیل شش تست را شروع کرد. شرایط تخفیف‌دهنده‌ای وجود داشت، درست است، اما این مایه شرمساری است.

جونز و مربی استاد همکارش، وارن گاتلند، البته می‌توانند ادعا کنند که بدشانس‌تر هستند، حتی اگر گتلند بارها و بارها پشت سر شان فیتزپاتریک روی نیمکت همه سیاه‌پوشان نشسته بود، حتی یک بازی هم به دست نیاوردند. با این حال، برای اهداف این تمرین، ما در حال صحبت از درخشش بی‌نتیجه‌ای هستیم که باعث می‌شود یک انگلیسی و یک ولزی در بالای سکو قرار بگیرند.

اگر از وینگرهای غیرقابل توقف صحبت می کنیم، آیا تا به حال یک زنبور وجود داشته است که هیجان انگیزتر از کریستین وید که کلاه انفرادی او در سال 2013 به آرژانتین آمد؟ و یک سرپوش، در سال 1984، اوج حرفه بین المللی دیوید بیشاپ نیز بود، با توجه به استعداد عظیم و همه جانبه ای که نیمی از اسکرام سابق پونتیپول و ولز داشتند، یک حقه. راسل و گود هر دو می‌توانند خود را بدبخت بدانند، اما این باشگاه که به سختی انجام شده، اعضای زیادی دارد.