چیزی فراتر از یک بازی کریکت: هند و پاکستان مانند یک جشن پس از کووید برای مهاجران آسیب دیده احساس می شد | جام جهانی T20 2022

تیاو رقابت کریکت بین هند و پاکستان مسلماً یکی از شدیدترین رقابت‌ها در ورزش جهانی است. در حالی که ورزش در فرهنگ استرالیا عزیز است، برای هندی‌ها و پاکستانی‌ها، کریکت چیزی بزرگ‌تر را نشان می‌دهد، که از اشتیاق به چیزی شبیه‌تر با مذهب فراتر می‌رود. با برگزاری جام جهانی T20 که برای اولین بار در سواحل استرالیا برگزار شد، بیش از 90000 نفر به MCG رفتند. اگر این بزرگترین گردهمایی جنوب آسیایی ها در تاریخ خارج از جنوب آسیا نبود، بسیار نزدیک بود.

رقابت بین دو ملت اغلب با تنش های سیاسی مشخص می شود. آنها آخرین بار بیش از 10 سال پیش یک سریال دوطرفه بازی کردند و اکنون فقط در رویدادهای جهانی بازی می کنند. در واقع، تنش های بوروکراتیک قبل از مسابقه پس از آن که جی شاه، دبیر هیئت کنترل کریکت در هند، به طور یکجانبه اعلام کرد که هند در جام آسیایی بعدی در پاکستان بازی نخواهد کرد، فروکش کرد. با این حال، خصومت نمی توانست بیش از این از موضع MCG در دوشنبه شب باشد.

در راه به سمت محوطه پارک ملبورن دو گروه کارآفرین در کنار هم بودند که یکی پیراهن هند و دیگری پیراهن پاکستان می فروخت. گروهی از حامیان هند، با لباس آبی سلطنتی کشور، همراه با حامیان سبزپوش پاکستان عکس گرفتند. در سراسر دریای آبی و سبز اطراف حوزه، این روند کلی بود و به جای رقابت آشفته ای که اغلب توسط طرفداران در رسانه های اجتماعی ایجاد می شود، این یک جشن واقعی برای دیاسپورا در استرالیا بود.

هم برای دیاسپورای هند و هم برای پاکستان، همه گیری کووید-19 به شدت ضربه خورد. این دو کشور دو کشوری بودند که در طول همه‌گیری شدیدترین ضربه را دیدند، و در برخی مواقع از دست دادن بیشترین آسیب را دیدند. همراه با دو سال تعریف شده توسط قرنطینه، ممنوعیت سفر و افزایش آگاهی از تبعیض نسبت به این جوامع، اغلب احساس می شد که چیز زیادی برای تشویق وجود ندارد. روز دوشنبه، این حس وجود داشت که هر دو دسته از طرفداران احساس می کردند که در کنار هم هستند و یک حس رفاقت در اطراف زمین ایجاد شده بود.

گروه‌های هندی و پاکستانی به طور همزمان نواختند و MCG را در دیواری از صدا فرو بردند. آنها برای ورود به زمین در صف ها شوخی می کردند و می خندیدند و تکان می خوردند تا نگاهی اجمالی به گرم شدن تیم ها در تورهای تمرینی داشته باشند. دیاسپوراها دو کشوری هستند که سریعترین رشد را در استرالیا دارند، بنابراین مخاطبان نسبتاً جوان بودند. هیجان بسیاری از حضور در اولین بازی هند و پاکستان (از جمله خودم) محسوس بود.

موسیقی و آهنگ همیشه در طول مسابقه وجود داشت و هر دو گروه از هواداران به خود اجازه دادند تا در جو غرق شوند زیرا شعارهای آنها ورزشگاه را پر کرده بود. از همه به یاد ماندنی‌تر، غرش هزاران نفری که سرود ملی هند را می‌خواندند چیزی جز خنک‌کننده نبود. کاپیتان روهیت شارما تا پایان سرود تقریباً اشک می ریخت.

همانطور که بازیکنان وارد میدان شدند، MCG به یک کلوسئوم مدرن تبدیل شد، با تماشاگران کناری که با خوشحالی منتظر نبرد گلادیاتوری بودند که می‌خواستند شاهد آن باشند. وقتی آرشدیپ سینگ، کاپیتان پاکستان، بابار اعظم را در مقابل استامپ ها در اور دوم به دام انداخت، زمزمه هیجان زده تبدیل به غرشی شد. صدا به قدری قوی در جایگاه ها پخش می شد که تقریباً احساس می شد زمین می لرزد.

وقتی به نظر می رسید که مسابقه حتی از دسترس کوهلی هم فراتر رفته است، بوق گروه های موسیقی پاکستانی به صدا درآمد. اما وقتی مرد دهلی در بازی ماقبل آخر شش ضربه پشت سر به هاریس رئوف زد، جمعیت به زندگی بازگشتند و هر کاری که می توانستند برای تشویق تیم خود انجام دادند. زمانی که ران های برنده زده شد، برای لحظه ای احساس کرد که زمان متوقف شده است. سپس، آن هیاهوی ناب بود.

بسیاری استدلال خواهند کرد که این بهترین بازی T20 بوده است. تنها با توجه به کیفیت کریکت، شاید دیگران بالاتر از این مسابقه باشند. اما با توجه به جمعیت، اتمسفر، درام و روایت کلی، یک استدلال قوی وجود دارد که این یکی از نمادین ترین مسابقات کریکت قرن بیست و یکم بود. برای ویرات کوهلی تعیین کننده حرفه بود. شاید نسلی از طرفداران را نیز تعریف کند.

هر دو طرف ما، پرشورترین هواداران هندی و پاکستانی در تمام طول مسابقه قلب خود را برای تیم های خود تشویق کردند. با این حال پس از زدن توپ نهایی، هر دو گروه با ما و سپس با یکدیگر دست دادند. این نمایش نمادین رفاقت بود. این بیشتر از یک مسابقه کریکت بود. جشن بود. و چیزی که هیچ کس در زمین هرگز آن را فراموش نخواهد کرد.