متخصصان هشدار می دهند که بیماران روزانه به دلیل “مهارت های نرم” ضعیف در میان جراحان استرالیایی جان خود را از دست می دهند | سلامتی

به گفته کارشناسانی که خواستار تحقیقات سنا هستند، بیش از 1000 استرالیایی سالانه به دلیل شکست های قابل اجتناب جراحان در بیمارستان جان خود را از دست می دهند.

گراهام بومونت، دکترا، و دکتر جان نورث، هر دو اعضای طولانی مدت کمیته حسابرسی هستند که مرگ و میر ناشی از جراحی در استرالیا را بررسی می کنند.

آنها می‌گویند که بیماران هر روز در نتیجه تصمیم‌های ضعیف برای عمل، مشکلات ارتباطی، و کار تیمی ضعیف در سالن‌های عمل و همچنین انگیزه‌هایی برای پزشکان برای پیگیری «جراحی‌های بیهوده و غیرضروری» جان خود را از دست می‌دهند.

بومونت، یکی از اعضای کمیته ممیزی مرگ و میر جراحی در استرالیا و نیوزلند در کالج سلطنتی جراحان استرالیا، گفت: «معقول است که بر اساس داده‌های موجود در سراسر کشور بیش از 1000 مرگ ناشی از جراحی قابل اجتناب در سال را پیشنهاد کنیم. حوزه عمومی».

این رقم می تواند چندین قدر بیشتر باشد زیرا تصمیمات جراحان برای انجام عمل جراحی به طور معمول برای ارزیابی بیهودگی و ضرورت مداخلات جراحی مورد بررسی قرار نمی گیرند. این رقم ناشناخته بزرگ است.

نورث به‌عنوان مدیر بالینی ممیزی مرگ‌ومیر جراحی کوئینزلند، فرآیندی را اجرا می‌کند که بازخورد بررسی‌شده درباره همه مرگ‌های ناشی از جراحی در کوئینزلند، در بیمارستان‌های خصوصی و دولتی ارائه می‌دهد.

او گفت: «ما هر روز درباره شکست‌های تصمیم‌گیری و ارتباطی می‌شنویم که منجر به مرگ و میر ناشی از جراحی و خطاهایی می‌شود که می‌توان از آن‌ها اجتناب کرد.

مروری بر ناکامی‌های جراح سرکش کوئینزلند، جایانت پاتل در سال 2005، به تحقیقاتی اشاره کرد که نشان می‌دهد سالانه 4500 استرالیایی در نتیجه اشتباهات و روش‌های نامناسب در بیمارستان می‌میرند.

این بررسی توصیه می‌کند که جراحان باید به طور مرتب مورد بازبینی همتایان قرار بگیرند تا مهارت‌هایشان تأیید شود، اما این توصیه‌ها اجرا نشده‌اند.

بومونت گفت: «ما به یک سیستم بازبینی منظم و قانع‌کننده از همتایان نیاز داریم تا عموم مردم مطمئن شوند که انجام مداخلات جراحی تا آنجا که می‌تواند ایمن است.

«هدف باید ثبت رویدادهای احتمالی قبل از وقوع باشد. در محیط‌هایی که بازبینی پیشگیرانه از سوی همتایان پذیرفته می‌شود، اپراتور سرکش نمی‌تواند زنده بماند.”

بومونت گفت تحقیقات بین‌المللی نشان می‌دهد که تا 90 درصد از مرگ‌های قابل اجتناب در جراحی، جنبه‌های مهارت‌های نرم مورد نیاز برای برقراری ارتباط، کار با دیگران و تصمیم‌گیری مداوم خوب را نشان می‌دهند.

او گفت: «تحلیل داده‌های استرالیا تأیید می‌کند که شکست‌های مشابه باعث مرگ بیماران در اینجا می‌شود، زیرا جراحان در مورد نحوه بهینه‌سازی تصمیم‌گیری و به حداکثر رساندن موفقیت خود در جراحی مبتنی بر تیم آموزش ندیده‌اند.»

تعداد بسیار کمی از مرگ و میرها صرفاً به مهارت های سخت مربوط می شود – برش و دوخت.

کالج سلطنتی استرالیایی جراحان، تعداد مرگ و میرهای قابل اجتناب را مورد مناقشه قرار داده است و ادعا می کند که تنها حدود 2 درصد از مرگ ها، یا 100 بیمار، مرگ ناشی از جراحی در استرالیا قابل اجتناب هستند.

سخنگوی RACS گفت که ممیزی مرگ و میر بازخورد مستقیمی را برای جراحان و بیمارستان ها فراهم می کند تا امکان بازتاب و یادگیری فراهم شود.

او گفت: «جراحان RACS در طول برنامه آموزشی جراحی تحت آموزش مهارت‌های نرم قرار می‌گیرند و یک مدرک اجباری پس از آموزش توسعه حرفه‌ای (CPD) اجباری وجود دارد که شامل مهارت‌های نرم است. با این حال، آبان نیوز استرالیا می داند که مهارت های نرم جزء اجباری CPD نیستند.

در مطالعه‌ای بر روی 9705 بیمار در کوئینزلند که بین سال‌های 2007 تا 2017 فوت کردند، 399 جراح گفتند که برای 1228 نفر از بیماران، کاری متفاوت انجام می‌دادند. این مطالعه که در مجله جراحی بریتانیا منتشر شد، نشان داد که جراحان می‌گویند که اگر شانس دومی داشتند، «عمل نمی‌کردند»، «باید از عمل خودداری می‌کردند» یا «خطر جراحی را دست کم می‌گرفتند».

ایان هریس، پروفسور جراحی ارتوپدی در UNSW، موافق است که سیستم پزشکی کنونی نیاز به بازبینی دارد و تاثیر پول بر تصمیم‌گیری را زیر سوال می‌برد.

او گفت: “سیستم پزشکی که ما در استرالیا داریم برای هدف مناسب نیست.” “این یک سیستم پزشکی است که فعالیت های مراقبت های بهداشتی را تشویق می کند، پاداش می دهد و اندازه گیری می کند – گردش مالی – نه سلامت.”

هریس گفت که همه جراحان شواهد مربوط به روش‌های خاص را درک نمی‌کنند و تمایل دارند بر اساس آنچه که جراحان دیگر انجام می‌دهند عمل کنند.

“همجوشی ستون فقرات برای کمردرد یک مثال خوب است. شواهد چندان خوبی برای آن وجود ندارد. این کاملاً تهاجمی، پرخطر و پرهزینه است و زمان زیادی طول می کشد تا بهبود یابد.

او گفت: “پرداخت برای جراح بیمارستان دولتی حدود 500 دلار برای انجام فیوژن ستون فقرات است، اما در بخش غرامت کارگران، جراح می تواند 20،000 دلار برای همان روش صورتحساب کند – روشی که ممکن است به بیمار کمکی نکند.”

میزان همجوشی ستون فقرات در بیماران بیمه شده خصوصی در استرالیا بسیار بیشتر از بیماران غیرخصوصی است.

بنابراین جایگزینی زانو، فیوژن ستون فقرات، آرتروسکوپی زانو پاداش، مشوق، شمارش و نهادینه شدن به عنوان بخشی از سیستم مراقبت های بهداشتی است – ارائه این محصولات به مردم بدون لزوماً بهبود بیماران.

RACS تأثیر انگیزه‌های مالی بر جراحان را رد می‌کند و می‌گوید آیین‌نامه رفتاری آن جراحان را ملزم می‌کند که مراقبت‌های مناسبی را برای بیماران ارائه دهند که شامل رضایت آگاهانه و رضایت مالی آگاهانه است.

بومونت گفت که ارزیابی در مهارت‌های غیرفنی نشان داده است که ایمنی را در زمینه‌های دیگر مانند خطوط هوایی بهبود می‌بخشد، جایی که او این نوع آموزش را طی سال‌ها طراحی و اجرا کرد.

خطوط هوایی طی 40 سال گذشته با آموزش مهارت های غیرفنی ایمنی را بهبود بخشیده اند.

اگر از نشانگرهای مهارت های غیرفنی برای انتخاب، آموزش و ارزیابی منظم جراحان استفاده شود، به طور کلی جراحی بسیار ایمن تر خواهد بود.