فکر می کنید وست مینستر یک آشفتگی است؟ در مقایسه با سیستم ریلی نادرست شمال، چیزی نیست | اندی برنهام و استیو روترام

مناگر می‌خواهید واقعاً میزان کامل ناکارآمدی کنونی این کشور را درک کنید، هرج و مرج را که در وست مینستر در جریان است را فراموش کنید و به جای آن یک روز را صرف سفر در سراسر شمال انگلستان کنید.

در حال حاضر، اگر مانیفست محافظه‌کاران در سال 2019 را باور کنیم، قرار بود ما لذت ارتقاء سطح را تجربه کنیم. درعوض، روحیه مردم تحت تأثیر رژیم غذایی روزانه آشفتگی راه آهن قرار می گیرد.

در بهترین حالت، حمل و نقل عمومی نه تنها رفت و آمد مردم را تسهیل می کند، بلکه تحرک اجتماعی را نیز به همراه دارد. حمل و نقل خوب نه تنها مردم را با یکدیگر، بلکه با کار، تحصیل و فرصت ها مرتبط می کند. اما برای مدت طولانی، شهرها و شهرها در سراسر شمال توسط یک سرویس درجه دوم متوقف شده اند، و مجبور شده اند برای شبکه ای بسیار پیچیده، پراکنده، سوء مدیریت و بودجه ناکافی توسط دولت بپردازند.

تاخیر. لغو. ازدحام بیش از حد. نه فقط در یک روز بد: مسافران اینجا ماه‌ها با هرج و مرج مداوم مواجه شده‌اند. اگر این اتفاق در لندن یا جنوب شرق رخ می داد، یک رسوایی ملی بود و اقدام سریع انجام می شد.

تقریباً یکی از هر پنج سرویس TransPennine Express در مسیر بین منچستر و اسکاتلند در دو هفته گذشته لغو شده است و کمتر از 70٪ خدمات به موقع انجام می شود. این آمارها از یک سیستم حمل‌ونقل نامرتبط و نادرست صحبت می‌کنند که به سادگی برای مردم عادی کار نمی‌کند – و این اولین باری نیست که ما اینجا هستیم.

در سال 2019، ما با موفقیت این کمپین را رهبری کردیم تا پس از سال‌ها عملکرد ضعیف، شرکت شمالی را از امتیاز خود حذف کنیم. با این حال، سه سال بعد، کمی تغییر کرده است. واقعیت روزانه ای که مردم با آن روبرو هستند یکسان است: از دست دادن قرار ملاقات های فوری، دیر رسیدن به محل کار و مدرسه، قطع خدمات عمومی حیاتی، جدا شدن از دوستان و خانواده – و برخی افراد در موقعیت های خطرناک قرار می گیرند.

تنها هفته گذشته، یک دختر جوان هنگام سفر با قطار مملو از سه واگن شمالی بین لیورپول و منچستر در ساعت شلوغ صبحگاهی بیهوش شد. اگر اجازه داده شود که این مشکلات ادامه پیدا کنند، ما درگیر بازیابی خودرویی خواهیم بود که آسیب های جبران ناپذیری را به اهداف خالص صفر شمال تهدید می کند. در این زمان حیاتی برای سلامت سیاره ما و اقتصادهای محلی، راه آهن وزن خود را نمی کشد.

اما ناعادلانه خواهد بود که همه تقصیرها را صرفاً به گردن اپراتورهای راه آهن بیندازیم – دولت باید بخشی از تقصیرها را بپذیرد. به همین دلیل است که وقتی این بازی صندلی‌های موسیقی محافظه‌کاران به پایان می‌رسد، از هر کسی که منشی حمل‌ونقل است، می‌خواهیم تا با تزریق فوری پول به هر دو فرنچایز بیمار شمال و ساحل غربی آوانتی در حال شکست، اقدامی فوری انجام دهد.

اگر آن تماس در اتاق‌های پژواک خیابان داونینگ شنیده نشود، دو گزینه پیش روی ما باقی می‌ماند. این که TransPennine Express و Northern را منحل کرده و آنها را به عنوان یک اپراتور یکپارچه شمال غربی اداره می کند، یا اجازه می دهد خدمات در منطقه به عنوان بخشی از امتیاز موفق Merseyrail اجرا شود، باید کاری انجام شود.

از دست دادن بهره وری ناشی از حمل و نقل عمومی ضعیف میلیاردها پوند برای اقتصاد ما هزینه دارد. راه آهن به جای اینکه محرک رشد باشد، نه تنها از رونق مناطق ما جلوگیری می کند، بلکه بقیه UK plc را نیز متوقف می کند.

و وقتی به سرمایه گذاری مالی که دریافت کرده ایم نگاه می کنید، به راحتی می توانید متوجه شوید که چرا بهره وری ما از سایر مناطق عقب است. در شمال، هزینه حمل و نقل برای هر نفر 349 پوند است. در لندن، 864 پوند است. در طول دهه گذشته، 86 میلیارد پوند بیشتر به پایتخت تزریق شده است. ما منتقد سرمایه گذاری در جنوب نیستیم، اما نگران کمبود سرمایه گذاری در شمال هستیم.

ایمن سازی ارتباط گسترده تر مناطق ما با سایر نقاط کشور برای موفقیت اقتصادی بلندمدت ما حیاتی است. یکی از معدود اعلامیه‌های امیدوارکننده از دوران کوتاه مدت تصدی لیز تراس به عنوان نخست‌وزیر، قول او برای تحویل کامل راه‌آهن نورترن پاورهاوس بود – از جمله خط جدید دوقلو که از لیورپول به هال می‌رود. هر کس جانشین او شود باید به آن وعده عمل کند.

اتصال خوب صرفاً بر ایجاد پیوندهای بهتر بین شمال و جنوب متمرکز نیست و نباید باشد. برای ایجاد تعادل مجدد در اقتصاد بریتانیا، ما به اتصال غرب به شرق نیز نیاز داریم. اما قبل از اینکه در مورد بحث راه آهن سریع السیر پیشی بگیریم، مهم ترین مسئله در حال حاضر این است که این شبکه ضروری به سختی در حال حرکت است.

ما می گوییم بس است: شمال لیاقت به مراتب بیشتر از این خدمات درجه دو را دارد. وقت عمل است.