به حلقه نابودی بریتانیای محافظه‌کاران خوش آمدید: ریاضتی که می‌کشد، دموکراسی از بین رفته | آدیتیا چاکرابورتی

آشاید شنیده باشید، این کشور حاکم جدیدی دارد. جرمی هانت اکنون مسیر دولت را تعیین می‌کند و حتی، منتقدان، تصمیم می‌گیرند چه کسی دور میز کابینه بنشیند (اینقدر طولانی، سوئلا براورمن، و از همه جوک‌های توفو تشکر می‌کنم). لیز تراس صرفاً سپر انسانی اوست. اما تعداد بسیار کمی از ادای احترام این هفته به «نخست وزیر واقعی» اشاره می کند که دقیقاً 18 نفر به او رای دادند تا آن شغل را تصاحب کند. این مجموع کل نمایندگان مجلسی است که از هانت در رقابت رهبری حزب محافظه کار تابستان امسال حمایت کردند، که او در همان دور اول از آن کنار گذاشته شد. از بین هشت مدعی، او هشتم شد. “چه کسی به این رای داد؟” از تراس زمانی پرسیده شد که او از بودجه کوچک خود رونمایی کرد. همانطور که هانت کل برنامه خود را از بین می برد، ما می دانیم که چه کسی به او رای داده است، تا نام آنها. آنها 0.00003٪ از جمعیت را تشکیل می دهند.

با این حال، آنچه از کلاس‌های سیاسی-رسانه‌ای بیرون می‌آید، به جای ناامیدی، آرامشی است که رقیق نشده است. یکی از نمایندگان ارشد حزب محافظه‌کار می‌گوید: «بسیار خوب است که یک بزرگ‌تر در اتاق داشته باشیم، کسی که احترام قائل باشد». دیگران رئیس جدید را به‌عنوان «نفوذ آرام‌بخش» در بازارهای مالی مهم تحسین می‌کنند، زیرا آنها باید مماشات شوند و هانت خود را به‌عنوان نجواکننده تذهیب تصور می‌کند.

تنها در عرض یک هفته، صدراعظم جدید با 30 میلیارد پوند یا بیشتر کاهش هزینه‌ها با هدف بازگرداندن اعتبار نزد سرمایه‌گذاران، به مجلس عوام بازخواهد گشت. برای طیف وسیعی از سیاستمداران و صاحب نظران این بسیار وحشتناک و ضروری است. پس از هفته‌ها هرج و مرج شهر، و سرزنش لری سامرز و صندوق بین‌المللی پول، حتی لیبرال‌ترین مفسران نیز ایده خطرناکی را پذیرفته‌اند: این که شما هرگز نمی‌توانید «بازارها» را از بین ببرید.

در پشت این ذهنیت، مجموعه‌ای از چیزها نهفته است، از جمله شوخی بسیار قابل درک که با تماشای سریال Britannia Unchained درمی‌یابد که بازارها واقعاً آنها را دوست ندارند. و چه کسی از دیدن چغندرهای دو سینه، چشم خالی و دائماً پس از غذا خوردن که بین آنها حزب پارلمانی محافظه کار را تشکیل می دهند، در انتظار موج انتخاباتی که آنها را به فراموشی نسل ها خواهد برد، خوشحال نمی شود؟ اما «بازارها بهتر می دانند» درس چند هفته گذشته، یا همه گیری، یا کمک مالی بانکداران قبل از آن نیست. و این باور شما را در مسیر برخورد با رای دهندگان قرار می دهد.

امروز می‌توانید نتیجه را ببینید: بریتانیا بار دیگر در چنگال سیاست‌های ریاضتی و ضد دموکراتیک است – زمانی که دقیقاً به دلیل ریاضت و شکست دموکراتیک وارد این بحران شدیم. کاهش هزینه‌های گسترده‌ای که توسط جورج آزبورن انجام شد، بیمارستان‌ها، مدارس و سالن‌های شهر ما را ویران کرد و ناامیدی‌هایی را که برگزیت را تضمین کرد، دامن زد. من آن را بارها و بارها در حین گزارش قبل از رفراندوم شنیدم – عابران اعلام کردند که در حال رای دادن هستند، و دلیل خود را هیچ ارتباطی با بروکسل و تقریباً هر چیزی که با محافظه‌کاران مرتبط است، عنوان می‌کنند. انتظار مادرشان برای عملیات، ناتوانی بچه هایشان در به دست آوردن خانه شورایی، از دست دادن صنعت، سیاه چاله ای که خصوصی سازی به جا مانده است: 40 سال اقتصاد بمباران شده و سیاست های مزخرف.

کنترل را پس بگیریم؟ شوخی بد کیهانی نخست‌وزیری تراس همه چیز را در مورد اینکه چه کسی این کشور را اداره می‌کند و بر اساس شرایط چه کسی است، از راه‌اندازی تا خط منگنه می‌گوید. او که توسط بارون‌های مطبوعاتی مسح شده بود، توسط اندیشکده‌های راست‌گرای پول تاریک نابود شد – در حالی که در تمام طول مدت عضویت در حزب محافظه‌کار به قدری ناامید شده بود که برنده‌ای پیدا کند که به سختی زیر ذره بین بود. زنی که امروز توسط دیلی میل و تلگراف مورد تحقیر قرار می گیرد، همان زنی است که آن ها به شماره 10 هجوم آوردند. او کارش را مدیون آنهاست. آنها به بقیه ما یک عذرخواهی سخت بدهکارند. در مورد مرکز مطالعات سیاست، مؤسسه امور اقتصادی و مؤسسه آدام اسمیت، بودجه سربی تولید مشترک آنهاست. حتی زمانی که کواسی کوارتنگ آن را تحویل داد، حتی با کاهش پوند، این گروه‌های غیرشفاف و غیرقابل پاسخگویی به تکاپو افتادند تا مالکیت معنوی خود را مطالبه کنند. این لحظه Lehman آنهاست: نقطه ای که در آن، مانند بانکداران، همه چیزهایی را که تا به حال خواسته اند به دست می آورند – و فاجعه حاصل از آن ثابت می کند که مردم باید این صورت حساب را دریافت کنند.

همانطور که در مورد سقوط بانکی، به رای دهندگان گفته می شود که تنها حکومت تکنوکراتیک و ریاضت اقتصادی ثبات را به ارمغان می آورد، در حالی که در طول دهه گذشته این ترکیب منجر به مرگ 330000 نفر به اضافه نایجل فاراژ شد. فقط تصور کنید سیاست سمی ای که این بار از آزمایشگاه فرار خواهد کرد، اکنون حزب محافظه کار در حال سقوط است و تنها بخشی از جناح راست که هنوز در حال رشد است در حاشیه است.

برای اثبات اینکه چقدر به قهقرا رفته ایم، سیاستمداری که بار دیگر در همه جا حضور دارد، آزبورن است، که به راحتی ویرانگرترین وزیر محافظه کار قرن حاضر است. برخی دیگر ممکن است از دروغگو بوریس جانسون یا تراس آندروید خراب نام ببرند، اما این آزبورن بود که آینده بریتانیا را ربود. در دهه 2010، نرخ‌های بهره به پایین‌ترین حد خود رسید و بازارها عملاً از دولت‌ها برای خرج کردن و سرمایه‌گذاری فریاد می‌زدند. بریتانیا می‌توانست مدل اقتصادی پس از سقوط خود را بازاندیشی کرده و بازسازی کند، اما او ترجیح داد فقیران کارگر را زیر پا بگذارد و برش دهد. او دلیل بزرگی است که چرا اقتصاد محافظه‌کاران اکنون تنها دو حالت دارد: کاهش مالیات برای ثروتمندان، که هرگز باعث رشد نمی‌شود، یا دنبال کردن ریاضت‌هایی که هرگز رونق نمی‌آورد.

حتی امروز، هانت در حال کپی برداری از حرکات آزبورن است، تا برون سپاری سیاست به سرمایه داران – فقط کافیست به هیئت مشاوران اقتصادی تازه نصب شده نگاه کنید، که شامل تنها دو نماینده از مدیران دارایی های غول پیکر و دو تامین کننده تامین مالی است. با این حال جرمی نمی تواند جورج باشد، زیرا الگوی او خدمات عمومی را تا کنون کاهش داده است. اکنون تورم دو رقمی است (برخلاف میزان محبوبیت نخست وزیر)، هر بودجه وایت هال را می بلعد.

این حلقه هولناک مرگ بریتانیا است، جایی که به رای دهندگان گفته می شود که غیرقابل دفاع اجتناب ناپذیر است، در حالی که عقلا مدام حماقت ها را به زبان می آورند و سرمایه داران بی رحمانه یک سرمایه داری جسد را به زبان می آورند. همچنین در پایین دست، نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که بیش از نیمی (54%) از 4 میلیون خانوار با اعتبار جهانی در ماه گذشته بدون غذا مانده‌اند، افراد بیمار در ولز می‌توانند قبل از پذیرش در A&E نزدیک به دو روز در داخل آمبولانس منتظر بمانند. حدود 100000 خانوار هر ماه وام های مسکن خود را به یک فاجعه مالی تبدیل می کنند.

لازم نیست اینجوری باشه حتی در این دهه نرخ بهره بالاتر و جنگ برای منابع، سیاستمداران می‌توانند سرمایه‌گذاری کنند و نابرابری را کاهش دهند – به شرطی که برنامه‌ای کامل ارائه کنند که دستورالعمل‌های بودجه‌ای روشن را تعریف کند، امور مالی را تنظیم و محدود کند، افق‌های بلندمدت را هم در سرمایه‌گذاری و هم برای استقراض و به طور چشمگیری در نظر بگیرد. مالیات بر ثروت را افزایش می دهد. از این اصول کلی پیروی کنید و شانس مبارزه برای جلوگیری از فشار دادن دموکراسی تا سر حد مرگ توسط مالی را خواهید داشت.

اما همچنان روزنامه‌نگاران برتر ترجیح می‌دهند حدس بزنند که تراس چند روز در انتظار اعدام خواهد ماند یا روی اینکه چه کسی دم محافظ محافظه‌کاران خواهد بود شرط‌بندی می‌کند. آیا ممکن است این ریشی سوناک باشد که به رشوه دادن به تونبریج ولز به تاین ساید افتخار می کرد؟ یا پنی موردانت، که دستاوردهای وزارتخانه‌اش آنقدر کوچک است که Specsavers از آنها برای پایین‌ترین خط نمودار آزمایش چشمی خود استفاده می‌کنند؟ چرا در مورد شانس زندگی دموکراسی بریتانیا نگران باشید، در حالی که می توانید چنین گازهای سرگرم کننده ای در مورد علائم بیمارگونه آن داشته باشید؟